Ανθίζοντας στον Χειμώνα...

Στην άκρη του πέτρινου τοίχου,

άνθισε απρόσμενα η πασχαλιά,

ανάμεσα στα κιτρινισμένα φύλλα,

όταν την ξύπνησαν λίγες ζεστές

δεκεμβριανές ακτίνες,

σαν να εκπλήρωνε

ένα παλιό, κρυμμένο όνειρο.

Μπερδεμένη κι ανυπόμονη,

χορτασμένη από τη θαλπωρή

της χειμερινής ανάπαυσης,

άπλωσε τα τσαμπιά

των μοβ λουλουδιών της

κι ορθώθηκε,

τρεμοσαλεύοντας, ξένη

στη χριστουγεννιάτικη αναμονή,

μα γεμάτη αγαλλίαση, γεμάτη λαχτάρα

να ζήσει το θαύμα μιας άλλης γιορτής.

Να νιώσει τη χαρά

της Γέννησης του Χριστού,

πριν θρηνήσει τα Πάθη Του

και πριν δοξάσει την Ανάσταση.

Σαν μια σιωπηλή υπενθύμιση

των δυνατοτήτων μας:

πως ακόμη κι όταν όλα γύρω

σκοτεινιάσουν,

η καρδιά μπορεί

να επιμένει στο αδύνατο.

Να ανθίζει μέσα στον χειμώνα,

με θάρρος, ελπίδα και πίστη.

Να αλλάζει πορεία,

να διεκδικεί το ανέφικτο,

να θυμάται

τα βαθύτερα όνειρά της

και να παλεύει γι’ αυτά

σαν γενναία άνθηση

μες στη χειμωνιάτικη παγωνιά.

Νίκη Μαντζαβίνου 🌹