Η άβυσσος που διψά για φως...

I.

Θα σε προσεύχομαι και θα σε μελωδώ,

κι ετούτο τον άμορφο Δεκέμβρη, αγάπη μου,

να έχεις την αίσθηση πως ο αέρας σε κρατά περικέντρο

πως το θαύμα της παρουσίας περισσεύει

όταν υπάρχει της αγάπης η μοναξιά.

Κλεισμένος πίσω από τα παραθύρια,

κρυμμένος στα σεντόνια που βασανίζουν την ηδονή,

κρατημένος με βία από τα μαξιλάρια

που συμβουλεύουν τα όνειρά μου

άγρια κι απρόσμενα.

Κάθε νύχτα φοβούμενος μην και συναντήσω άστρο

μακριά από τη Βηθλεέμ

σαν να φοβάμαι την ψυχή που γνωρίζει.

II.

Ετούτα τα Χριστούγεννα θα στολίσω τον καημό μου

με λαμπιόνια χιλιάδες και μπαλίτσες χιονισμένες.

Θα κάθομαι τα βράδια να τον θαυμάζω

κι όπως θα χαίρεται αναίτια ο κόσμος,

εγώ θα σε θυμάμαι

θα σε θυμάμαι δίχως ενοχές

ξέροντας πως τώρα πια είσαι ευτυχισμένη.

Ο πλούτος μου είναι η φθορά μου

κι εκεί μέσα καίω τις προσευχές

που ελευθέρωσα για να γυρίσεις πίσω,

μία προς μία.

Τις είχα γραμμένες για τα Χριστούγεννα

σε ένα σεντόνι κόκκινο

περιμένοντας μια ένδειξή σου

στη σαστισμένη μου πόρτα.

Κοιτάζω μέσα από την κλειδαρότρυπα

παίζοντας με τα κλειδιά

ένα κρύο «άνοιξε – κλείσε»

σαν να ψάχνω κατά λάθος το θαύμα.

III.

Σε προσεύχομαι και σε μελωδώ, αγάπη μου

βρίζοντας τα χέρια μου που σ’ άγγιξαν

τα μάτια μου που σε είδαν.

Ετούτος ο Δεκέμβρης είναι άγριος

γιατί γέρασα ξανά και ξέχασα εμένα.

Ετούτα τα Χριστούγεννα τα πίστεψα για Πάσχα·

κάθε κολασμένος αναμένει

κάποια μορφή Ανάστασης.

Κι όμως, χιόνισε ξανά.

Αγάπη μου.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹