Φάσμα...

Σε θωρώ ως παντεπόπτη οφθαλμό,

όταν ανατέμνεται ο κόσμος μου.

Κι εσύ εμένα, σαν μέλισσα τραυματισμένη,

στο λουλούδι πάνω κρατώντας το ύστατο μέλι της αφαίμαξης

με άηχα φτερά.

Κι αν σε βαραίνουν οι χειμώνες μου,

θα γίνω τζίτζικας πυρπολημένος να φέρω το καλοκαίρι.

Η μυρωδιά σου,

κυκλική αύρα που αφομοιώνει τα πάντα.

Αγάπη. Έρωτα. Ηδονή. Πόθο.

Σύμπαν που σβήνει και επανέρχεται

μέσα από δίνες σκοτεινές.

Κι άλλοτε, αγγίζοντας τα όριά του,

εκπέμπει πυρ σε άστρα

για τη σάρκα των ζωντανών

και τις ελπίδες των νεκρών.

Κι όταν θα σε κρατώ και μορφές θ’ αλλάζεις,

θα τέμνω το αίμα μου με το δικό σου

πλάθοντας μια αμετάφραστη ζωή.

Ένα ακατόρθωτο που ανασαίνει.

Πηγάδι ολόκληρο μνήμη.

Κατεβαίνω στα απρόσμενα ξανά

κι από τη γη κοιτώ το φεγγάρι

να κάνει τους κρατήρες του

να ανθίζουν.

Σαν σύνεφφο.

-

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹