Ο Νοέμβρης έρχεται αθόρυβα, σαν σκιά που περπατά πάνω στα φύλλα που γερνούν. Ο αέρας μυρίζει καμένο ξύλο και νοσταλγία, οι μέρες μικραίνουν, μα μέσα στο σκοτάδι ανάβουν άλλου είδους φώτα , κεράκια στα παράθυρα, σκέψεις που φωτίζουν τη σιωπή. Είναι ο μήνας της επιστροφής προς τα μέσα. Οι δρόμοι γεμίζουν υγρασία κι οι καρδιές αναζητούν καταφύγιο. Τα δέντρα, γυμνά πια, μοιάζουν να ψιθυρίζουν στο χώμα τα μυστικά του χρόνου, κι εκεί, κάτω απ’ τα πεσμένα φύλλα, κοιμάται η υπόσχεση

Μη σκέφτεσαι, νιώσε μόνο, ζήσε το πάθος σου. Η καρδιά σου κτυπάει την πόρτα σου, τα παράθυρα, τους τοίχους σου… Αν μόνο είχες σπίτι θα την άκουγες… George Kastrounis 🌹 («Εκτός Ορίων», Εκδ. 24γράμματα

Άμα δω, θάλασσα αυτά που θέλω, να πω αυτά που θέλω, να πνίξω κάθομαι και της τα λέω κι αυτή ξέρει τι κάνει τα παίρνει στα βάθη της Θα 'ναι κι άλλοι πολλοί που πετούν βάσανα Σ' αυτήν εδώ την ερημιά πνίγεται το σωσμένο δεν ξέρω αν εγώ συμπονώ ή αν εκείνη της η αξιολύπηση με έχει αγαπήσει μετά από κάθε πνιγμό έρχεται λύτρωση. Κατερίνα Κυπραίου 🍁

Να πιστεύεις, μ’ ακούς; Να πιστεύεις στον εαυτό σου, ακόμα κι αν τους στόχους σου δεν έχεις καταφέρει· ακόμα κι αν νομίζεις πως δεν είναι για σένα η επιτυχία φτιαγμένη. Να πιστεύεις, ακόμα κι αν θεωρείς πως αδύναμος φάνηκες και ανεπαρκής μπροστά σε όσα σου επιφύλαξε η μέρα. Να πιστεύεις στους άλλους, ακόμα κι αν εκείνοι το αγνοούν, ακόμα κι αν υπάρχει η υποψία πως πικρά θα σε απογοητεύσουν. Χαμένος δε θα βγεις, αν στο καλό που υπάρχει μέσα τους πιστέψεις. Να πιστεύεις

Μία φωνή και μιά κραυγή...στου Πενταδακτύλου τη κορφή.... Η ανάβαση δύσκολη,αγκομαχώντας προχωρώ... κακοτράχαλα τα μονοπάτια...γονατίζω....λυγίζω... Σκύβω να πιαστώ από ένα δέντρο.... το χέρι μου τρέμει στο άγγιγμα του... Το άγγιξα και το σώμα μου ανατρίχιασε... μίλησε στη ψυχή μου....με μιά φωνή αλλοιώτικη.... Ένοιωσα μιά διαπεραστική φωνή....παραπονεμένη... ανύπαρκτη κι όμως ακουγόταν να βγαίνει μέσα από τη γή.... Οι ρίζες του βαθειά μέσα στο χώμα, κάπου εκεί πενηνταένα χρό

Η απλότητα δεν είναι έλλειψη. Είναι βάθος Σου εκμυστηρεύομαι πως πολλές φορές, κολλάει κάτι μικρό στο μυαλό μου και δεν ξεχνιέται. Μπορεί να είναι ένας λόγος, μια εικόνα, ή μια συμπεριφορά. Και μοιάζει σαν ένα σιγανό χτύπημα στην πόρτα, που λες… «τ’ ακούω ή δεν τ’ ακούω;» Προσπαθώ να τ’ αφήσω πίσω μου, αφού είναι μικρό και φαινομενικά ασήμαντο. Μπα! Μένει εκεί και μοιάζει σαν ένα φως, που επιμένει ν’ αναβοσβήνει, υπενθυμίζοντάς μου, πως κάτι σε αυτό, κρύβει νόημα. Πριν και

Στάλα στάλα η βροχή με αρώματα γήινα στρώνει κιλίμια στη γη με έκπτωτα φύλλα χάλκινα. Νοτισμένο το χώμα να θρέψει στοργικά τους σπόρους να τους καμαρώνει με παρρησία ανθοφόρους. Χρυσάνθεμα κίτρινα στολίζουν αυλές και μπαλκόνια και τα όνειρα έγχρωμα πετούν σαν μπαλόνια. Ρόδια και μήλα μοσχοφορτωμένη η αγκαλιά μελίζει ζουμερά τα κόκκινα χείλη η κοπελιά. Βοριαδάκι να φυσήξει την ξέρα της ζωής να κυοφορήσει, να καρπίσει τους πόθους της ψυχής. Να ανεμαζώξει κεχριμπαρένια τη φύση,

Εσύ, μικρέ κοκκινολαίμη, δεν αποδημείς. Αντέχεις τον βαρύ χειμώνα, σαν να τον ειρωνεύεσαι με το κελάηδισμά σου, κι εγώ φοβάμαι τον άνεμο. Ψάχνεις σκουλήκια στο χώμα μετά τη βροχή· κάποιος θεός σού χάρισε τα χρώματα του φθινοπώρου κι ένα τραγούδι να βγαίνει από τα μικρά σου πνευμόνια. Αηδόνι του χειμώνα, τη χάρη και την αντοχή σου πόσο θαυμάζω αν μου χάριζες λίγη, ίσως να άντεχα κι εγώ το δικό μου χειμώνα. Ξανθή Μηλίγγου

Θέλω τόσο πολύ να σε βλέπω ... να σε ακούω ... να σου μιλώ... να σου πω : Όσο μου λείπεις μελογχολώ. Τους καημούς φυλλομετρώ... Οσο αργείς... την καρδιά μου τσακίζει θαλασσοταραχή φυτίλι η αγάπη, που μου καίει... Τα βράδυα το κορμί καυτό λάδι η απουσία σου, στης ψυχής μου τη πληγή. Άλλο δεν αντέχω, τον έρωτά σου θέλω... Να στάζει μέλι, γαρύφαλο, κανέλα να μοσχοβολά. Να μου χαμογελούν γλυκά τα μάτια τα μελιά σου... ν ' ανθίζουν λούλουδα, στα χείλη τα φιλιά σου... Τον απέραντο

Στοχάζομαι, καθώς λιθοβατώ στα σκαλοπάτια για το άντρο της λήθης και πλησιάζω στο άτεγκτο λυκόφως μου... Απογυμνώνομαι από κάθε ματαιοδοξία και υπερφίαλα εγώ... Ξεκρεμώ τα ανέφικτα όνειρα και τους άστοχους στόχους από το κάδρο μιας ανώφελους προσμονής... Στοχάζομαι πως... Τί οφελούν τα ματαιόδοξα έσοδα που σωρείαν σοδιάζουμε στο σεντούκι της ψυχής; Τι όφελος αποκομίζει η ψυχή στην ένταξη κι ένταση σ' ενός ανυποχώρητου εγώ; Έτσι, πήρα το μονοπάτι της αυτάρκειας και υιοθέτησα τ

Ευχαριστώ όλους όσοι με γέμισαν ψέματα.... Μου έδωσαν την ευκαιρία να τους κατατάξω στη θέση που τους αξίζει στη ψυχή μου! Ευχαριστώ θερμά, όλους όσοι αδιαφόρησαν για μένα και με εγκατέλειψαν... Μου έδωσαν τη δύναμη ν' ανασυνταχτώ... και να προχωρήσω χωρίς αυτούς στη ζωή μου. Ευχαριστώ όλους όσοι με πρόδωσαν, όσοι καταχράστηκαν και άλωσαν τα αισθήματα μου! Μου έδωσαν την ευκαιρία εφεξής να είμαι προσεκτικά επιλεκτική! Ευχαριστώ όλους όσοι προσπάθησαν να με γεμίσουν ενοχές

Τακ-τακ, τακ -τακ ακούγοντας τα βήματα της βροχής που οι στάλες σχηματίζουν φουντώνουν και της καρδιάς μου, πυρώνουν και με ζεματάνε σαν το σίδερο που σιγοκαίει πάνω στο καμίνι. Το φως φέγγει αμυδρά τις σκέψεις μου καρτερά αναμμένο για την ελπίδα, την αγάπη για την ζωή που δεν θα έρθουν ποτέ. Όλα μουντά και σκοτεινά τριγύρω επικρατεί σιωπή ούτε λαλιά να κόβει την αχρωμία. Ούτε ζεστή ανάσα να καλύψει την παγωνιά ούτε χάδι ανύπαρκτα συναισθήματα, να εμβολίσουν την ακινησία. Ακό

Με μια σταγόνα θλίψης και του βυθού τις τύψεις βγάζω στον ώμο μου χάρτινα φτερά. Έχω πανιά από αίμα και του φιδιού το δέρμα και μες στη τσέπη μου πέτρες σαν πουλιά. Με ένα παλιό καράβι στου χρόνου το πηγάδι και στις σπηλιές που τώρα ζουν τα ξωτικά. Εκεί ξυπνούν οι γλάροι στου άνεμου το χάδι και μες στα σύννεφα που παίζουν τα παιδιά. Ένα γλυκό τραγούδι σαν ήλιος σαν λουλούδι και οι δρόμοι πίσω μας να παίρνουνε φωτιά. Μη φοβηθείς την μπόρα στου χρόνου την αιώρα και ότι χάνεται

Στου μώλου το τσεπάκι λίγο στάθηκα, τις αγωνίες να μετρήσω της ψυχής μου, μα οι ώρες κρέμασαν σαν ρούχα τις κακίες τους, πάνω στους ώμους της πολύβουης ζωής μου. Θυμάμαι τ' όνειρο να λούζεται στα μάτια μου, παιδί εγώ μα πίσω μου έτρεχε το χρέος, πάλεψα, με μύριους κύκλωπες μετρήθηκα κι όταν μεγάλωσα το παράπονο είχε σκουριάσει πια απ' το δάκρυ. Βγήκα απ' τις πλάνες που με ντύσανε οι καχύποπτοι, έκαψα τους μύθους που με θέλανε σατράπη, έριξα την ζαριά στης άνοιξης την πλάτη,

Κοιτάζω ξανά τα γαλανά του μάτια, μα συνεχίζουν να μην μου λένε κάτι, τη γλώσσα, όμως, την αναγνώρισα αμέσως, ο τύπος μιλούσε πολωνικά! << Τι θες από εμένα; Γιατί μ' έχεις εδώ;>> φώναξα με όση δύναμη είχα, όση, τουλάχιστον, είχε απομείνει από αυτή... ο τόπος μυρίζει λάσπη και τσιγάρο, δεν αντέχω τη μυρωδιά… << Ξέρω πως δεν με γνωρίζεις, όμως, εγώ ξέρω τα πάντα για σένα ως την τελευταία λεπτομέρεια, μήπως σου λέει κάτι το όνομα, Φώτης Τσεκούρας; >> Στο άκουσμα του ονόματο

Εικαστικός Artemisia Gentileschi Νοσταλγούμε το οικογενειακό μας σπίτι και επιστρέφουμε με την ελπίδα της γαληνεμένης ψυχής όμως ανακαλύπτουμε ότι νοσταλγούμε τα παιδικά μας χρόνια. Το μυαλό κατακλύζεται από αναμνήσεις παιδικές ελπίδες που μας έτρεφαν και χάθηκαν χωρίς να φθαρούν οφθαλμαπάτες του χρόνου. Η μνήμη είναι ποιητής και εμείς νοσταλγούμε την φωτογραφική ποίηση όταν φωτογραφίζει στιγμές όπως τις φαντάζεται με την ψυχή στο πρώτο πλάνο και τελικά τις πιστεύει. Όταν η

(The Matter That Dreams) Υπερκειμενική Οντότητα IV --- Προοίμιο: Η Πτώση του Ανείπωτου Δεν υπήρξε Δημιουργία — μόνο Ενσάρκωση. Η σκέψη βάρυνε, έγινε ύλη. Το άπειρο δίπλωσε τον εαυτό του για να μπορέσει να αισθανθεί. Κι εκεί, μέσα στο πρώτο ρίγος της αφής, γεννήθηκε ο κόσμος. Ένας κόσμος εντός ενός άλλου αλλότριου. --- Μέρος Α: Η Πρώτη Αίσθηση Φωνή Πρώτη — Το Δέρμα Είμαι το όριο του απείρου· η αφή του κενού πάνω στον εαυτό του. Με κάθε πόρο αναπνέει η συνείδηση, και κάθε πληγή

Κόκκινα απογεύματα αντανακλάσεις του Άτλαντα φωτίζουν την ψυχή μου και κίτρινα μόρια Σαχάρας δονούν τη σάρκα μου. Σφυρίζει στ αυτιά μου αέρας της ερήμου, άτια των Βεδουίνων που πλησιάζουν. Μπλέκομαι σε μια δίνη που με ρουφάει σαν σε χορούς δερβίσηδων. Γυρίζω, γυρίζω... Πνίγομαι... σε ομόκεντρους κύκλους χαραγμένους με το διαβήτη της λογικής. Κι ο διαβήτης ανοίγει …… τρυπάει την Αφρική, σβήνει τη μοναξιά των βουνών, το βούισμα των οάσεων , το όνειρο... και αφήνει πίσω το

Μου αρέσει το φθινόπωρο. Είναι που το καλοκαίρι έχει χαθεί που σε καλούσε σε μαγικές διακοπές, σε θάλασσα ή βουνό, σε εκδρομές, σε ταξίδια σε χώρες μακρινές, σε νησιά μεγάλα ή μικρά, με πολυτέλειες και κοσμοπολίτικες ομορφιές, ή σε απλά τοπία, ήρεμα και ονειρικά.   Μα αν, για χιλιάδες λόγους δεν μπορείς; Τότε τι μένει; Ζέστη και θλίψη για όσα θά’ πρεπε να ζεις.   Μου αρέσει το φθινόπωρο. Είναι που δεν μπήκε ακόμη ο Δεκέμβρης, να’ ναι τα πάντα στολισμένα, φωτισμένα, γιορτινά.

Όπως η χέρσα γη τη βροχή σε διψούσα , αλλά αποτεφρώθηκα στη στείρα έρημο φειδωλών συναισθημάτων Διάφανο κι αυτοδίδακτο ποίημα ασκητεύω σε όαση χάρτινη... Αλίκη Πέϊκου 🌺