Μια φωνή και μια κραυγή Πενταδακτύλου κορφή...

Μία φωνή και μιά κραυγή...στου Πενταδακτύλου τη κορφή....

Η ανάβαση δύσκολη,αγκομαχώντας προχωρώ...

κακοτράχαλα τα μονοπάτια...γονατίζω....λυγίζω...

Σκύβω να πιαστώ από ένα δέντρο....

το χέρι μου τρέμει στο άγγιγμα του...

Το άγγιξα και το σώμα μου ανατρίχιασε...

μίλησε στη ψυχή μου....με μιά φωνή αλλοιώτικη....

Ένοιωσα μιά διαπεραστική φωνή....παραπονεμένη...

ανύπαρκτη κι όμως ακουγόταν να βγαίνει μέσα από τη γή....

Οι ρίζες του βαθειά μέσα στο χώμα,

κάπου εκεί πενηνταένα χρόνια περιμένει.....

Ρίζωσε για τα καλά,κλαδιά και παρακλάδια....

φούντωσε για να σκεπάσει τα ματωμένα οστά....

να μην φθαρούν στη κάψα του ήλιου και στη ψύχρα του χειμώνα...

Θροϊζουν τα φύλλα παραπονεμένα...κυματίζουν στου αέρα το φύσημα....

Σε κάθε φύσημα του αέρα μιά αχλοβοή κι ένα ψιθύρισμα νωχελικό...

Στρωσίδι οι πευκοβελόνες σαν χαλί,τριζοβολούν στο πάτημα τους.

Άκρα σιωπή,μα στο άγγιγμα μου,πόνεσε....δάκρυσε...

Δροσοσταλίδες άφησε να πέσουν στο πρόσωπο μου,

σαν να ήταν δάκρυα που έσταζαν από ψηλά.

Ένα ξάφνιασμα ,μία ταραχή και μιά αλμυρόπικρη δροσιά.

Κοιτώ ψηλά εις τη κορφή ένα αηδόνι να λαλεί.

Λαλεί και μοιρολογεί,σ’ αυτό το ταπεινό δεντρί.

Του 74 είμαι παιδί,που σκότωσαν οι άσπονδοι εχθροί.

Εναντιώθηκα σαν ήρθαν με δόλο να μας πάρουν τη γή....

Τα Κόκκαλα μου σκόρπια στη γή ζητούν απαρηγόρητα ταφή.

Σκορπισμένα κομμάτια ,διαλυμένα από σφαίρες περιμένουν ...

Έχω ένα πατέρα που πονεί κι η μάνα μου βαριά θρηνεί....

Ασπρίσαν τα μαλλιά τους από τον πόνο,πριν καν έρθουνε τα γηρατειά....

Έχω αδέλφια που καρτερούν τον αδελφό τους για να δούν...

θυμούνται όσα ζήσαμε στη ζεστή μας φωλιά στο πατρικό μας....

Τώρα όλοι σε ξένη γή ,ζούν στη προσφυγιά....ξένοι ανάμεσα σε ξένους...

Κι εγώ εδώ απόμερα στου Πενταδακτύλου τη κορφή ,δεντρί ξεριζωμένο...

στο άγιο χώμα φυτεμένο ,χωρίς σταυρό και τ’ όνομα μου άγνωστο...

Οι γονείς μου τσακισμένοι από το πόνο ,δίπλα στο συρματόπλεγμα....

μέσα στο ήλιο στη βροχή,στέκουν και με καρτερούν.

Στα χέρια μιά φωτογραφία και μιά ερώτηση επαναληπτική...

Μην είδατε κάπου αυτό το παλληκάρι???

τον είδατε για πέστε μας νεκρό ή ζωντανό???

Όλο ρωτάνε,ρωτάνε μέχρι το στόμα τους ,τα χείλη τους,η γλώσσα τους να καίνε από τον πόνο και το λιοπύρι του καλοκαιριού.

Τα πόδια τους λυγίζουν από την κούραση ,

μα είναι εκεί πάντα και περιμένουν..

Εγώ τους βλέπω από ψηλά μ’ απόκριση δεν παίρνουν....

τα πόδια τους πιά δεν βαστούν μόλις τα καταφέρνουν....

Βαθειά λυπάται η ψυχή ...και μήνυμα τους στέλλω...

Ένα δεντρί έχω σκιά κι ένα αηδόνι συντροφιά...

Μου κόψαν μάνα τα φτερά ,δεν μπορώ να πετάξω...

στη τρυφερή σου αγκαλιά μέσα για να κουρνιάσω,

τον πόνο της ψυχούλας μου λίγο να ξαποστάσω....

Πατέρα μου ο γιόκκας σου δεν είναι λιποτάκτης,

μα σφαίρα το στήθος κτύπησε κι απόμεινα μέσ’ τα βουνά αντάρτης.

Περήφανος νάσαι για με πατέρα,

πισώπλατα δεν άφησα για να με φάει η σφαίρα..

Δέντρο στο Πενταδάκτυλο απόμεινα κι εγώ....

μάρτυρας του 74 σε κείνο το μαύρο μακελειό.

Πίνω από το αίμα μου,μα η δίψα μου δεν σβήνει....

Τα Κόκκαλα μου μέσ’ τη γή ψάχνουν δικαιοσύνη.

Αντρούλα Θεοκλή Νικηφόρου 🌹