ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΕΛΛΑΣ ΣΩΤΗΡΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ ‘’Αμφι-λεγόμενη Προσωποποίηση’’ Η Εύα ενορχηστρώνει με την ίδια άνεση τον πεζό με τον ποιητικό λόγο. Μιλά μες στη ψυχή με την γραφή της, περιγράφοντας τον πόνο της απώλειας αγαπημένων προσώπων, την ανιδιοτέλεια της ανθρώπινης φύσης. Η Εύα χαράζει ένα μονοπάτι όπου μες απ’ τον πόνο, διακρίνεται μόνο φως. Ο Έρωτας υμνείται, αλλά φυλλοροεί πληγωμένος απ’ το ίδιο του το βέλος. Η αγάπη της μάνας κρυφοκαίει για την κό

Σκόρπιες σκέψεις για τη Φωτογραφία Του Σίμου Ιωσηφίδη «Φωτογραφίζουμε πράγματα για να τα διώξουμε απ’ το μυαλό μας» Franz Kafka Λέγεται πως η πιο όμορφη και τίμια φωτογραφία είναι αυτή που ποτέ δεν τράβηξες, γιατί ήσουν πολύ ευτυχής εκείνη τη στιγμή. Την απαπολείς στο νου κρατώντας την ζωντανή. Αντιπαρέρχομαι... Με τον όρο φωτογραφία αναφερόμαστε στην 8η Τέχνη. Στο φως και στην εγ-γραφή του στη λεπτή διάφανη και διάτρητη λωρίδα. Αλλιώς: στην επιστήμη της δημιουργίας οπτικών

«Η φιλαργυρία είναι η αρχή όλων των κακών.» Λαμαρτίνος, Γάλλος ποιητής και πολιτικός (1790-1869) Θεσσαλονίκη Εύοσμος, 13:30 27 Σεπτεμβρίου 2025 Το συνεχόμενο ντριν, του κουδουνιού της εξώπορτας, του διαμερίσματος του πρώτου ορόφου, ακούγονταν σε όλους τους χώρους, καθώς η τριαντάχρονη ξανθιά γυναίκα προχωρούσε προς την ξύλινη πόρτα. Πήρε μια βαθιά ανάσα, οπλίστηκε με υπομονή και άνοιξε την πόρτα. Στο κατώφλι στέκονταν ένας ψηλόλιγνος ασπρομάλλης ηλικιωμένος άντρας. «Ώρα

Σκηνή 1η Τα μακριά του δάχτυλα διαπερνούν τα γκρίζα μαλλιά πλέκουν τις σκέψεις με τις νευρικές απολήξεις στις κόγχες των ματιών. Σπίθες εκτινάσσονται ρήσεις και αντιρρήσεις στις έγχρωμες και αλλόπιστες προκλήσεις του κόσμου . Ιδεολογικές διακλαδώσεις παλλόμενες μέρα με τη μέρα μεγαλώνουν το αύριο που ένας ήλιος ελπίδας το καίει. Σκηνή 2η Το κεφάλι σκυμμένο στα δυο του χέρια στηριγμένο Το τσιγάρο αφήνει τ’ απομεινάρια στο ξύλινο πάτωμα∙ σημάδι του απολογισμού όσων χάθηκαν

Και ποιός δεν την έχει βιώσει; Σε φιλικές, ερωτικές, συγγενικές, αδελφικές, συναδελφικές σχέσεις… Στα ονειροχαλάσματα, στους ονειροκτόνους της ζωής συνεχίζουμε με την ανείπωτη αλκή της αγάπης!  Ονειροπόλοι, αλλοπαρμένοι, λαβωμένοι πετάμε με τα φτερά της αγάπης, με την άσβεστη φλόγα της ψυχής! Είμαστε η ελπιδοφόρα σχισμή της σιωπής που βιώνουμε!  Όσο κι αν μας σταυρώνουν, εμείς θα ανασταινόμαστε!                       Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ  Βαθύσκιωτος ο πόνος όταν αγοράζεις αγάπη, όπως

Μες στις σκέψεις σου μη κάθεσαι Σήκω φόρεσε χρώματα της χαράς τον ήλιο βγες να αντικρίσεις Βάλε το χρώμα της Αμοργού την ηρεμία της να αποκτήσεις Κι αν του φθινοπώρου τ'αεράκι σε παγώνει, κουμπώσου με της Σίκινου τη σιωπή...άκου άκου τα πουλιά που τραγουδούν στα απλωμένα της σχοινιά με το λευκό κορδόνι Κι αν ζεσταθείς το φουλάρι σου κρέμασε στης Αστροπαλιάς τα στήθη, σε έναν καφενέ κάθισε βανίλια κερνούν και δες της βουκαμβίλιας τα παιδιά που παίζουν με του ήλιου τη χαρά στ

Γιατί ρε φίλε δεν είσαι καλά; Όλα … όσα γεννιούνται φθείρονται και αλλοιώνονται.. Εσύ, τι; Έκανες τον  πόνο  φίλο;  Δεν βλέπεις  τι γίνεται;  O Κίνδυνος ήτανε το κολλητό  φιλαράκι του Πόνου  πολύ πριν τον γνωρίσεις... Ζήλεψε   πολύ την φιλία σας Είναι εδώ  δίπλα… ελλοχεύει… Γι’ αυτό σου λέω... Πρόσεχε! Εύα Γεωργίου 🌹

Εικαστικός καλλιτέχνης Κώστας Κούκας Χάρτινα καράβια την νύχτα οι καρδιές μας, σε όμορφους μεγάλους αφράτους ωκεανούς. Κύματα μεγάλα υγραίνουν τα όνειρά μας, ψάχνοντας να βρούμε τους άγνωστουςΘεούς. Φλόγες τα κορμιά μας στα σύννεφα χορεύουν, κάτω από τα αστέρια πρωτόγονους χορούς. Τύμπανο χτυπάει... ναι δεν είμαι μόνος!! δώσε την φωτιά σου εσύ στους ναυαγούς. Μεθυσμένους κάποτε μας βρίσκει το ξημέρωμα, στα δάχτυλα μας πλέκεται μεταξωτή η αυγή. Το δέρμα σου μυρίζει μία θάλ

ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ (συλλογισμοί).. Η θέληση δεν είναι επιθυμία. Η επιθυμία ζητά, η θέληση επιβάλλει. Εκεί όπου η επιθυμία αναζητά αντικείμενο, η θέληση πλάθει μορφή. Η θέληση είναι η πρώτη ύλη του πνεύματος. Η δύναμη που αρνείται να δεχτεί τον κόσμο όπως είναι και τον αναμορφώνει σύμφωνα με την εσωτερική του αναγκαιότητα. Όποιος έχει θέληση δεν πείθεται, δημιουργεί. Κάθε δημιουργία είναι πράξη αντίστασης, αντίστασης απέναντι στο τυχαίο, στο σύνηθες, στο έτσι είναι. Ο δημιο

Στης Ιεράς Πόλης τα νερά, ο ορίζοντας λυγίζει σαν σκοινί κι η σκέψη ακονίζει το σπαθί. Χάρτινα καράβια δακρύων πλέουν σε άστρα λυπόθυμα — ναυαγισμένες ευχές, τρέμουλο ευαισθησίας στην αιχμηρή πλώρη του πόνου. Σαν αιωρούμενες τελείες, τα διαβατάρικα πουλιά· ψυχές ταξιδιάρικες, ελεύθερων πολιορκημένων. Δες, φτερά ηρώων,  σκιές που χάθηκαν στην αλύγιστη πνοή της μοίρας, σκορπίζοντας φωτοσταλίδες στάχτης. Στα χείλη της άτρωτης σιωπής αντηχούν ατέρμονες μεταμορφώσεις. Μετάβαση η Ά

Δεν πονούσε... Σώπασε, και ανάσαινε. Θα ονειρευόταν με τα δάκρυα της σιωπής να χορεύουν στα χείλη. Μια πρόβα θανάτου θα έκαναν στο στόμα πριν πέσουν στο πάτωμα. Δεν πονούσε... Θα άναβε το τζάκι, θα σέρβιρε ρακόμελο στα όνειρα. Θα μάζευε τα φωνήεντα πριν πέσουν στη φωτιά, θα τα τοποθετούσε ανάμεσα στα ρήματα και τα επίθετα, και θα έγραφε κάτω από τα σεντόνια ποίημα στο σώμα της. Ξημέρωνε.. Μα δεν πονούσε... Ανάσαινε,,, Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή Χατζηκωσταντή 🌹

Εικαστικός: ΊΝΑ ΜΕΛΙΔΟΥ 🌹 Η ρημάδα η ζωή έχει πολλές κακοτοπιές, αλλά το πιο ύπουλο σαράκι είναι η κοινωνική αλλοτρίωση, η αποξένωση από το συνάνθρωπο,που εντελώς σιωπηλά και αθόρυβα,αποξεχνά στα αζήτητα και διαγράφει σταδιακά από το κιτάπι της ,αδέρφια, συντρόφους, φίλους και συγγενείς... Σχέσεις,άλλοτε ιερές, που σήμερα αραχνιάζουν..στο κενό κελάρι της καρδιάς και της μνήμης. Εκεί ακριβώς ανάμεσα σε ένα υπερφίαλο εγώ και σε ένα αποξεχασμένο εσείς, απολησμονούνται οι άλ

Ζωγράφος: Τζάκσον Πόλοκ ✍️✍️ Πρώτα επαναστατεί η ψυχή Ακολουθεί η φύση του μυαλού Η λογική παρανοεί Η ψευδαίσθηση μεγαλουργεί Η καρδιά παραφρονεί , αποκηρύσσει τα δεδομένα💗 Και σε κατάσταση υπερδιέγερσης γράφεται το ποίημα✍️ με ύμνους στην ψευδαίσθηση με όνειρα ουτοπίες αισιοδοξία , ελπίδα εθελοτυφλία στην πραγματικότητα επανάσταση σε κάθε καθεστηκυία τάξη σε κάθε χειροπιαστό σε κάθε πρέπει σε κάθε κατ’ ευφημισμό αληθινό Ο ποιητής ως επαναστάτης δημιουργεί έναν κόσμο όπως θα

Την έλεγαν, ξινή, απόμακρη, ψυχρή. Ποιος έψαξε τα μάτια της; Ποιος είδε τα δάκρυά της; Τα φύλαξε ολόδικα της με μιαν απόφαση ζωής - να σωπαίνει, να φεύγει ολοένα όχι από φόβο, μα από επιλογή. Ό,τι κράτησε θα πάρει σιωπηλά - μαζί της. Ξανθή Μηλίγγου 🌹

Άνοιξα τα μάτια μου. Το φως έμπαινε από τις γρίλιες, σχηματίζοντας λεπτές λωρίδες πάνω στο κρεβάτι. Χασμουρήθηκα και ένιωσα κάτι μαλακό να αγγίζει το χέρι μου. Φοίβη. Δεν ξέρω πώς, αλλά το όνομά της βγήκε φυσικά από το στόμα μου. Ένας μικρός κόμπος έσφιξε το στήθος μου. Κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν ήξερα τι. Σηκώθηκα αργά. Τα πόδια μου έμοιαζαν βαριά, σαν να μην τα είχα χρησιμοποιήσει για καιρό. Η Φοίβη, με ακολούθησε μέχρι την κουζίνα κουνώντας την ουρά της, τα νύχια της

Μοναξιά με κυριεύει στο αναπόφευκτο αντίο που βαδίζω. Στην οικειότητα της θέας που γνωρίζω με πάχνη έντυσες του έρωτα τα πάθη. Πολλά τα λάθη... Παραδομένος στην ορμή που με σκεπάζει μοιάζω με φάντασμα που υπνώτισε η αγάπη. Σκιές τριγύρω μου μα όλες σε θυμίζουν. Μείνε μαζί μου... Μες στη ψυχή μου ψηλαφίζω την ομίχλη, νιώθω το χάδι σου να φεύγει μακριά μου. Είναι το μέλλον που σε διώχνει από κοντά μου. Ο ήλιος εμφανίζεται μπροστά μου. Στην ομίχλη. Κάθε αντίο σου πυκνή διαδρο

⭐️Ένα αστέρι χάνεται στο σκοτεινό στερέωμα... Χωροχρονικό παρόν στην απουσία... Ποια αστέρια μού έδειχνες; Συνεχίζω να στρέφω το βλέμμα μου ψηλά... ✨️Γρήγορα ανασαίνει η νύχτα... Να προλάβω! Να μετρήσω τους σφυγμούς των ονείρων στο χάος... Ένα...δύο...τρία...χίλια... Χάνω το μέτρημα... Κατακλυσμός άρρητων λέξεων στον βυθό της Μνήμης... Πόσο άπειρη είναι η στιγμή; ⭐️Ξαναρχίζω... Στο σκοτάδι... Με μάτια που καίνε... Έτσι θα κρατήσουν το Φως! Στις φλόγες........ Γιούλη Σκορδάκη

Από το αυτί με έσυρα ως τη σελίδα. Τόσες μέρες προσπαθώ να βγω απ’ τον λαβύρινθό σου — να ξαποστάσω κι εγώ, να αναπνεύσω· να σε βγάλω απ’ τα κύτταρά μου, λύκαινα. Ξέρεις... τώρα πια δεν μένουν για μένα σπίθες· δεν έχω γεύση, ούτε αφή, ούτε ανάγκη. Γιατί με κρέμασες — όχι απ’ το δέντρο — μα απ’ τη σκιά της προδοσίας σου. Μου απαγόρευσες να σ’ αγαπώ, έστω και μονόπλευρα. Μου επέβαλες να κρύβω ετούτη τη λέξη· ούτε να την γράψω μπορώ, μήτε να την προφέρω, ούτε να την συλλαβίσω. Π

Οκτώβρης. Η καρδιά του φθινοπώρου. Η όμορφη γυναίκα του χρόνου. Φλογερή και γεμάτη από χρώματα. Κίτρινο, καφέ και πορφυρό όπως το περιδέραιο που φορούσε στον λαιμό. Κόκκινα μαλλιά και βλέμμα μελαγχολικό. Γαλάζιο και γκρι. Χρώματα που το φθινόπωρο αντικατοπτρίζουν καφέ, μπορντό, κεραμίδι. Σκούρο μουσταρδί και βυσσινί όλα μαζί αν ενωθούν έναν πίνακα ζωγραφικής θα μπορούν να δημιουργήσουν. Το περιδέραιο. Μεγάλη η ιστορία του και κατάρα η αξία του. Όποια γυναίκα το φόρεσε δεν είχ

Δεν μου έδωσες την ανάσα σου, ήσουνα μια ψευδαίσθηση. Ένα όνειρο που θόλωσε κι εχάθη. Ήσουνα μια ματαιότητα που με τον αλίπλοο Βοριά αλάργεψες κι εχάθης. Να σκορπιστείς στις παρυφές του ονείρου. Να χαθείς στην αίσθηση του απείρου, στην ατραπό του ορίζοντα. Από τα παλλόμενα στήθη μου να διώξω το λυκηθμό, με γέλασες αγάπη κι ας ήσουνα μεγάλη!!!❤️ Όλγα Τρυφωνίδου Ζώγλη 🍁