Το άλλοθι...💯🌹💯

Εικαστικός: ΊΝΑ ΜΕΛΙΔΟΥ 🌹

Η ρημάδα η ζωή έχει πολλές κακοτοπιές, αλλά το πιο ύπουλο σαράκι είναι η κοινωνική αλλοτρίωση, η αποξένωση από το συνάνθρωπο,που εντελώς σιωπηλά και αθόρυβα,αποξεχνά στα αζήτητα και διαγράφει σταδιακά από το κιτάπι της ,αδέρφια, συντρόφους, φίλους και συγγενείς...

Σχέσεις,άλλοτε ιερές, που σήμερα αραχνιάζουν..στο κενό κελάρι της καρδιάς και της μνήμης.

Εκεί ακριβώς ανάμεσα σε ένα υπερφίαλο εγώ και σε ένα αποξεχασμένο εσείς, απολησμονούνται οι άλλοι, αραιώνουν τα τηλέφωνα, λιγοστεύουν οι καλημέρες, κλείνουν με θόρυβο οι πόρτες και εντελώς αθόρυβα οι καρδιές,και οι άνθρωποι μεσήλικες και βάλε, εντελώς ανώριμοι στην ωριμότητα τους, ντύνονται το κοστούμι της μοναξιάς και της σιωπής και πορεύονται στο θάνατο με ρημαγμένη ζωή, πεθαμένοι πολύ πριν το θάνατό τους.

Οι σχέσεις στο εξής καλοκουμπωμένα παλτά, να μην τρυπώνει μάτι, να μη χωράει ερώτηση, να μην έχει πρόσβαση η έγνοια και οι καλημέρα το άλλου. Πέρασε πολύς χρόνος από τα παιδικά μας χρόνια ,που είχανε μία ευλογημένη αθωότητα και τα νιάτα μας, που είχαν μία ηλιόλουστη ανοιχτωσιά, για να ανοίγουν διάπλατα οι ψυχές, και να μπαινοβγαίνουν οι λύπες και οι χαρές,να μπαινοβγαίνουν και οι φίλοι με τις καλημέρες, τις καλησπέρες τους και τις διάπλατες αγκαλιές τους.

Κάποτε αδέλφια, φίλοι και γειτονάκια, ζούσαμε στο εμείς, γινόμαστε μία γροθιά στο παιχνίδι, στις σκανταλιές, στο θυμό της μάνας,στις ξυλιές του δασκάλου...

Και εμείς, που κουκούτσικα αδελφάκια, κουρνιάζαμε κάτω από την ίδια φτερούγα και μοιραζόμαστε την μπουκιά και την ίδια αγκαλιά και εμείς, που μικρά παιδάκια πηγαίναμε χέρι χέρι στο σχολείο, να μη χαθούμε στο δρόμο και εμείς,που τα παγωμένα βράδια του χειμώνα στην στρωματσάδα, αγκαλιαζόμασταν σφιχτά να μην μας περονιάζει το κρύο, και ακούγαμε τις καρδιές μας,τώρα μεγαλώσαμε και ξεμακρύναμε και μπήκε ο χρόνος και η λήθη ανάμεσά μας. Τώρα οι μέρες μας ντύθηκαν αμήχανη σιωπή, και πορεύονται αμίλητες, τώρα πια χώρισαν οι δρόμοι οι έγνοιες και οι ψυχές μας.

Ιερός δεσμός το παρεάκι, δεσμός αίματος το αδελφός, λέξη μοναδική και σχέση πολύτιμη το φίλος...

Και το εμείς ενάντια στο εγώ, ένας ώμος, μία αγκαλιά, η λιακάδα της ζωής στις σκοτεινές και στέρφες μέρες..

Προϊούσης της ηλικίας, οι άνθρωποι πορεύονται με κουρασμένες ψυχές και φθαρμένα αισθήματα, σέρνονται σε μία μοναχική καθημερινότητα, βαρετή, επίπλαστη και ανούσια, κλειδαμπαρώνουν τις καρδιές και βαφτίζουν τις έγνοιες ,τις χαρές και τις λύπες τους, αυστηρώς προσωπική τους υπόθεση.

Η μοναξιά θερίζει στις μέρες μας, σέρνεται σαν ύπουλο φίδι και δηλητηριάζει τις ζωές μας, και ο καθένας πορεύεται μόνος και σιωπηλός, αγκαλιά με τα βάσανά του.

Ας κοιτάξει ο καθένας ψύχραιμα γύρω του,ας ψάξει τον αδελφό, το σύντροφο ,τον καρδιακό του φίλο.

Ας αντέξει να μετρήσει την χαοτική απόσταση ανάμεσα στο εγώ και το εμείς, ανάμεσα στις συντροφικές χαρές και το απύθμενο βάθος της μοναξιάς , ας κοιτάξει κατάματα το πένθιμο ρούχο της αποξένωσης και το κενό της βλέμμα.

Τότε ίσως διαπιστώσει, ότι κανένα άλλοθι, καμία υπεκφυγή, καμιά δικαιολογία ,δεν μπορεί να στηρίξει ή να απενεχοποιήσει, την απονέκρωση της συνύπαρξης,τη σύγχρονη κατάντια της ερημιάς και της αποξένωσης....

Συγγραφέας

Λιάνα Πουρνάρα🌹

Εικαστικός Ίνα Μελίδου🌹