Τα χρήματα δεν είναι το παν🌹

«Η φιλαργυρία είναι η αρχή όλων των κακών.»

Λαμαρτίνος, Γάλλος ποιητής και πολιτικός (1790-1869)

Θεσσαλονίκη Εύοσμος, 13:30 27 Σεπτεμβρίου 2025

Το συνεχόμενο ντριν, του κουδουνιού της εξώπορτας, του διαμερίσματος του πρώτου ορόφου, ακούγονταν σε όλους τους χώρους, καθώς η τριαντάχρονη ξανθιά γυναίκα προχωρούσε προς την ξύλινη πόρτα. Πήρε μια βαθιά ανάσα, οπλίστηκε με υπομονή και άνοιξε την πόρτα. Στο κατώφλι στέκονταν ένας ψηλόλιγνος ασπρομάλλης ηλικιωμένος άντρας.

«Ώρα ήταν να ανοίξετε κυρία Αμαλία, χτυπάω εδώ και δυο λεπτά», είπε θυμωμένα ο αναψοκοκκινισμένος άντρας.

«Συγνώμη κύριε Δημοσθένη απλώς ετοίμαζα το φαγητό, ήμουν αφηρημένη και δεν άκουσα το κουδούνι. Όπου να ναι θα έρθει και ο Μάρκος με το κοριτσάκι μας», απάντησε η ψηλή γυναίκα, καθώς καθάριζε τα χέρια της από την ζύμη του κέικ στην πολύχρωμη ποδιά της, που είχε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

«Καλά, καλά δεν με ενδιαφέρει αυτό. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι πως έχει περάσει μια ολόκληρη εβδομάδα και δεν μου έχετε δώσει το ενοίκιο.»

«Θα σας το δώσουμε κύριε Δημοσθένη, απλώς πριν από μια εβδομάδα αρρώστησε η μικρή μας κορούλα η Γιολάντα και αναγκαστήκαμε να ξοδέψουμε αρκετά για τους γιατρούς και την νοσηλεία της. Θα σας τα καταθέσουμε τα χρήματα στον λογαριασμό που μας δώσατε, μέσα σε τέσσερις ημέρες το πολύ.»

«Η αρρώστια της κόρης σας είναι δικό σας πρόβλημα, όχι δικό μου. Εγώ θέλω τα λεφτά μου τώρα και όχι σε τέσσερις ημέρες, αλλιώς θα σας κάνω έξωση. Ξέρετε πόσοι περιμένουν, για να βρουν ένα τόσο καλό σπίτι», φώναξε ο Δημοσθένης, βγάζοντας αφρούς από το στόμα του.

Η Αμαλία κούνησε το κεφάλι της λυπημένη. Αυτοί κόντεψαν να χάσουν το εξάχρονο κοριτσάκι τους, από μια ίωση του αναπνευστικού της και αυτός φώναζε για το απλήρωτο ενοίκιο. Ο οποίος είχε πάνω από είκοσι διαμερίσματα στην Θεσσαλονίκη κα πιθανώς θα είχε χιλιάδες χαρτονομίσματα των πεντακοσίων ευρώ, στρωμένα κάτω από το στρώμα του κρεβατιού του. Ενώ αυτοί προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα, με τον πληθωρισμό, που κάλπαζε σαν καθαρόαιμο ανδαλουσιανό άλογο. Η ίδια της εργάζονταν σαν τραυματιοφορέας ασθενοφόρου, ενώ ο άντρας της αναγκάζονταν να κάνει ταυτόχρονα δύο δουλειές.

Δούλευε στο τμήμα καθαριότητας του Δήμου Ευόσμου αλλά και στο ψητοπωλείο της γειτονιάς τους.

Ξαφνικά ο Δημοσθένης έπιασε το στήθος του και κατέρρευσε στο πάτωμα. Η Αμαλία μπήκε αμέσως σε δράση. Ενημέρωσε γρήγορα το ΕΚΑΒ, για να έρθει το πλησιέστερο ασθενοφόρο, γονάτισε δίπλα του και έλεγξε τον σφυγμό του πεσμένου άντρα. Δεν εντόπισε σφυγμό και ξεκίνησε να του κάνει κάρπα. Με τους αγκώνες της σε ευθεία και κάθετα, στο στέρνο του Δημοσθένη, πλησίασε τους ώμους της, έτσι ώστε να βρεθούν πάνω από το κέντρο του θώρακα του και άρχισε να πιέζει το στέρνο του τέσσερα με πέντε εκατοστά βάθος. Θυμόνταν από την εκπαίδευση της, πως η προτεινόμενη συχνότητα θωρακικών συμπιέσεων, θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον εκατό. Αναλογίζονταν την ειρωνεία της τύχης, προσπαθούσε να σώσει την ζωή του άντρα, που δεν θα είχε ενδοιασμούς να πετάξει αυτήν και την οικογένεια της στον δρόμο. Έτσι όμως την είχαν μεγαλώσει, κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό. Τα χέρια της είχαν αρχίσει να κουράζονται αλλά δεν σταματούσε την κάρπα, η ζωή ενός ανθρώπου κρέμονταν από τις ενέργειες της. Μετά από αρκετές συμπιέσεις, έλεγξε τον σφυγμό του και τον εντόπισε, αδύναμο αλλά υπαρκτό. Βαριά βήματα ακούστηκαν από τις σκάλες και δύο τραυματιοφορείς έκαναν την εμφάνιση τους, κουβαλώντας ένα φορείο. Η Αμαλία ενημέρωσε τον γιατρό του ασθενοφόρου για το περιστατικό και παρακολούθησε το ασθενοφόρο να απομακρύνεται από την πολυκατοικία τους, με τα παλλόμενα μπλε φώτα του και την σειρήνα του στην διαπασών.

Θεσσαλονίκη Νοσοκομείο Παπανικολάου, 19:00 28 Σεπτεμβρίου 2025

Οι τελευταίες ακτίνες του απογευματινού ήλιου, έμπαιναν από τα μεγάλα παράθυρα του τρίτου ορόφου, του μονόκλινου ολόλευκου δωματίου, στο οποίο νοσηλεύονταν ο Δημοσθένης. Καθώς κοιτούσε τα πανύψηλα πρασινωπά πλατάνια, απέναντι από το νοσοκομείο, μύριες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του. Πως είχε καταλήξει έτσι. Ήταν παντρεμένος με τον έρωτα της ζωής του και περίμεναν ένα παιδάκι. Θέμα χρημάτων δεν υπήρξε ποτέ καθώς είχε κληρονομήσει από τον πολιτικό μηχανικό πατέρα του πολλά διαμερίσματα στην Θεσσαλονίκη και η γυναίκα του η Πέρδικα ήταν κόρη πετυχημένου δικηγόρου. Δυστυχώς όμως κάποια όνειρα τελειώνουν. Η γυναίκα του απεβίωσε στην γέννα μαζί με το αγέννητο κοριτσάκι τους και μαζί τους τελείωσε και αυτός. Απομακρύνθηκε από όλους και από όλα και έγινε μίζερος και μικρόψυχος. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να συσσωρεύει χρήματα. Δεν τα χρησιμοποιούσε, απλώς τα μάζευε σε στοίβες. Οι γιατροί που τον φρόντιζαν, τον ενημέρωσαν πως αν η Αμαλία δεν του είχε κάνει κάρπα, η καρδιακή προσβολή του θα ήταν θανατηφόρα. Παρότι τον τρόπο που της συμπεριφέρθηκε, αυτή τον έσωσε. Τελικά υπήρχαν άνθρωποι με αδαμαντινό χαρακτήρα. Ευτυχώς υπήρχε χρόνος για να διορθώσει τα λάθη του. Ήδη είχε κάνει τα πρώτα βήματα.

Ένας ελαφρύ χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα και μπήκαν στο δωμάτιο η Αμαλία με τον άντρα της τον Μάρκο και την ξανθιά κορούλα τους, την Γιολάντα.

«Καλησπέρα κύριε Δημοσθένη, ελπίζω να μην ενοχλούμε», είπε η Αμαλία.

«Απλώς ο δικηγόρος σας μας κοινοποίησε ένα έγγραφο και δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι εννοεί», σχολίασε ο ψηλός ξανθός Μάρκος.

«Είναι ξεκάθαρο. Μεταβίβασα στο όνομα του κοριτσιού σας πέντε διαμερίσματα μου και στο κοινό λογαριασμό σας θα μπαίνει το πενήντα τοις εκατό, από το σύνολο των ενοικίων που λαμβάνω», αποκρίθηκε ο Δημοσθένης, καθώς τεντώθηκε στο κρεβάτι του.

«Δεν μπορούμε να το αποδεχτούμε», είπε ο Μάρκος.

«Είναι πάρα πολλά», συμφώνησε η Αμαλία.

«Τίποτα δεν είναι. Ρώτησα για εσάς και αυτά που έμαθα με εντυπωσίασαν. Επίσης μου σώσατε την ζωή. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω, είναι να σας βοηθήσω να μεγαλώσετε το κοριτσάκι σας. Σας παρακαλώ αφήστε με», είπε ο Δημοσθένης, με τα πρώτα δάκρυα εδώ και πολλά χρόνια, να κάνουν την εμφάνιση τους.

Η Γιολάντα πλησίασε το κρεβάτι του και του έπιασε τρυφερά το τρεμάμενο ροζιασμένο χέρι του.

«Μην κλαίτε όλα θα πάνε καλά. Η μαμά λέει πως μετά την καταιγίδα πάντα έρχεται το ουράνιο τόξο», είπε η χαμογελαστή Γιολάντα.

Το βράδυ τους βρήκε όλους μαζί, να διασκεδάζουν στο δωμάτιο του Νοσοκομείου. Μια θηλυκιά πέρδικα μαζί με το τέκνο της, τους παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον από το παράθυρο.

Γιώργος Παλαιστής 🌹