Η πόρτα που ποτέ δεν κλειδώνει...

Μες στις σκέψεις σου μη κάθεσαι

Σήκω φόρεσε χρώματα της χαράς τον ήλιο βγες να αντικρίσεις

Βάλε το χρώμα της Αμοργού την ηρεμία της να αποκτήσεις

Κι αν του φθινοπώρου τ'αεράκι σε παγώνει, κουμπώσου με της Σίκινου τη σιωπή...άκου άκου τα πουλιά που τραγουδούν στα απλωμένα της σχοινιά με το λευκό κορδόνι

Κι αν ζεσταθείς το φουλάρι σου κρέμασε στης Αστροπαλιάς τα στήθη,

σε έναν καφενέ κάθισε βανίλια κερνούν και δες της βουκαμβίλιας τα παιδιά που παίζουν με του ήλιου τη χαρά στων φύλλων της την κρύπτη

Τη τσάντα σου γέμισε με βότσαλα που ακόμα ξενυχτούν στον Περίβολο της Σαντορίνης,

ζωγράφισε τον πίνακα της ψυχής με της θέα της τη γαλήνη

Μη ξεχαστείς κ αφεθείς την ώρα που νυχτώνει

Πάρε όλα τα χρώματα απ'της Πορταράς το ηλιοβασίλεμα, θυμίσου είναι η μόνη εξώπορτα στη γη που η νυχτιά δεν την κλειδώνει.

Κι αν σου λέω αν κάποιοι κάποιοι στη ψυχή σου βάλουν κρύο βροχή και αγιάζι

Μη τους ακούς κοίτα,κοίτα, το φόρεμα της γαλαντοαρχόντισσας

δώρο της το έκανε ο ουρανός,

εκείνη ποτέ της δεν το βγάζει,

της το έραψε με στολίδια νησιά και κύματα απο μπλε, ακουαμαρίν

ζαφείρια και Τοπάζι!!!!!

Ντύσου κ συ μ'αυτό το φόρεμα και τίποτα ,μα τίποτα μη σε νοιάζει!!!

Και αν κάποιος κύριος καθίσει δίπλα σου, πες του να βάλει το κοστούμι τ'ουρανού μ'αγάπη το χρώμα της στο στήθος σου να βάζει!!

Άρτεμις Τομαή η Θαλασσινή

Απο την καλντέρα του Αιγαίου και της ψυχής μου.