Η Μετάληψη της Σιωπής...🌹

Από το αυτί με έσυρα ως τη σελίδα.

Τόσες μέρες προσπαθώ να βγω απ’ τον λαβύρινθό σου —

να ξαποστάσω κι εγώ, να αναπνεύσω·

να σε βγάλω απ’ τα κύτταρά μου, λύκαινα.

Ξέρεις...

τώρα πια δεν μένουν για μένα σπίθες·

δεν έχω γεύση, ούτε αφή, ούτε ανάγκη.

Γιατί με κρέμασες — όχι απ’ το δέντρο —

μα απ’ τη σκιά της προδοσίας σου.

Μου απαγόρευσες να σ’ αγαπώ,

έστω και μονόπλευρα.

Μου επέβαλες να κρύβω ετούτη τη λέξη·

ούτε να την γράψω μπορώ, μήτε να την προφέρω,

ούτε να την συλλαβίσω.

Παράνομα, κρυφά την προσεύχομαι

μαζί με τ’ όνομά σου —

νιώθοντας αμαρτωλός,

βρώμικος σχεδόν.

Κι ύστερα, η ζωή μ’ έμαθε πως ό,τι αγαπάς, το πονάς·

κι ό,τι πονάς, το γυρεύεις στις αγωνίες.

Τόσο κι έτσι — λες κι εσύ δεν υπάρχεις

σ’ ετούτο το άσπονδο νεφέλωμα.

Έμαθα πως θα πάθω· κι έπαθα στο μάθημα.

Τώρα πια, απ’ τους αγαπημένους μου νεκρούς

δεν σε ξεχωρίζω.

Μήτε κι εμένα μπορώ.

Περιπλανιέμαι τα βράδια —

σαν φεγγάρι που φοβάται να γεμίσει.

Γιατί κάθε γέμισμα

φουντώνει την αγάπη.

(Παύση)

Άσε με στα σωθικά μου —

κι απόθανε,

ή λευτέρωσέ με να αποθάνω εγώ.

Μην δω άλλα

και σε θελήσω ή σε πενθήσω.

Άσε να κρυφτώ στις λέξεις.

Δεν θέλω άλλο χρόνο.

Μετάλαβα.

Υπάρχω ακόμη,

γιατί ο κόσμος επιμένει να γεννιέται.

Ένα παιδί περιγελά,

ένα φύλλο θνήσκει,

μια γυναίκα ανάβει ένα κερί χωρίς να ξέρει γιατί.

Μια πόρνη ερωτεύεται.

Όλα όσα έχασα ζουν μέσα σε τούτα τα ασήμαντα.

Αν γράψω ξανά,

θα γράψω για εκείνον που θα έρθει μετά από μένα,

να μάθει πως η αγάπη

είναι το μόνο λάθος

που αξίζει να επαναλαμβάνεται.

Όχι για εσένα...

---

La Communion du Silence

_______________

Je t’ai tirée par l’oreille jusqu’à la page.

Depuis tant de jours je cherche à sortir de ton labyrinthe —

me reposer un peu, respirer,

t’arracher de mes cellules, louve.

Tu sais...

il ne me reste plus d’étincelles.

Je n’ai plus de goût, ni de toucher, ni de besoin.

Car tu m’as pendu — non à l’arbre —

mais à l’ombre de ta trahison.

Tu m’as interdit de t’aimer,

même d’un seul côté.

Tu m’as imposé de cacher ce mot :

je ne peux plus l’écrire, ni le prononcer,

ni même l’épeler.

En secret, je le prie

avec ton nom —

me sentant pécheur,

presque impur.

Puis la vie m’a appris que ce qu’on aime, on le souffre,

et ce qu’on souffre, on le cherche dans les abîmes.

Ainsi — comme si toi non plus tu n’existais pas

dans ce nébuleux combat sans tendresse.

J’ai su que je souffrirais — et j’ai souffert dans cet apprentissage.

Désormais, de mes morts bien-aimés

je ne te distingue plus.

Pas même de moi-même.

Je erre la nuit —

comme une lune qui craint de se remplir,

car chaque plénitude

attise l’amour.

(Silence)

Laisse-moi dans mes entrailles —

et meurs,

ou délivre-moi pour que je meure enfin.

Que je ne voie plus rien,

de peur de te vouloir ou de te pleurer.

Laisse-moi me cacher dans les mots.

Je ne veux plus de temps.

J’ai communié.

Je suis encore,

parce que le monde s’obstine à naître.

Un enfant rit,

une feuille meurt,

une femme allume une bougie sans savoir pourquoi.

Une prostituée s’éprend.

Tout ce que j’ai perdu vit dans ces riens.

Si j’écris encore,

ce sera pour celui qui viendra après moi,

afin qu’il sache que l’amour

est la seule faute

qui mérite d’être répétée.

Pas pour toi...

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹