Στη λιμνοθάλασσα της μνήμης...

Στης Ιεράς Πόλης τα νερά,

ο ορίζοντας λυγίζει σαν σκοινί

κι η σκέψη ακονίζει το σπαθί.

Χάρτινα καράβια δακρύων

πλέουν σε άστρα λυπόθυμα —

ναυαγισμένες ευχές,

τρέμουλο ευαισθησίας

στην αιχμηρή πλώρη του πόνου.

Σαν αιωρούμενες τελείες,

τα διαβατάρικα πουλιά·

ψυχές ταξιδιάρικες,

ελεύθερων πολιορκημένων.

Δες, φτερά ηρώων, 

σκιές που χάθηκαν

στην αλύγιστη πνοή της μοίρας,

σκορπίζοντας φωτοσταλίδες στάχτης.

Στα χείλη της άτρωτης σιωπής

αντηχούν ατέρμονες μεταμορφώσεις.

Μετάβαση η Άλωση με γεύση αλμύρας.

Δροσιά παρελθόντος,

πίκρα γλυκιά, χαρά που δακρύζει

στ’ αλαργινό χάραμα μιας αυγής.

Μα μέσα απ’ της νίκης το ζωνάρι,

ξεπροβάλλει ανθίζουσα ελπίδα.

Ανταύγειες φωτός χρυσοχαράζουν

λάβαρα σε καπνισμένα τείχη.

Κάθε ακτίδα, χάδι στο μέλλον·

φιλί-αγκάθι στου χρόνου τα πραγμένα.

Κι η μνήμη δέντρο αγέρωχο

με ρίζες στο αύριο, 

κλαδιά στο πεπρωμένο.

Ιωάννα Σταθοπούλου 🌹