Σημάδι κατακόκκινο σε λιόκαυτες μαρμαρόπλακες ξωκλησιού το φιλί τ' αποχωρισμού Χαρακιά αιμάτινη απ' αγκάθια λάγνου ρόδου ανοιξιάτικου σε στήθος παρθενικό της παρουσίας σου τ' αναμνηστικό Η θύμησή σου αρχαίο αερικό απ' τα ακροδάχτυλα της μνήμης διαφεύγει ως ρέον παχύρευστο υγρό Τα όνειρα σε κατατρεγμό ευωδιάζουν ανομάτιστο ανθό και λιβάνι εξαγνιστικό Πώς να κλέψω μια μικρή γωνιά του χρόνου για περισυλλογή ; Πώς να διαφυλλάξω για παρακαταθήκη μια απαγγελία ερωτική ; Πώς ν' αγγί

Η γαλανόλευκη, το αιώνιο σύμβολο του ελληνισμού και της ελευθερίας, κυματίζει σήμερα αγέρωχη, θυμίζοντάς μας ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε. Δεν είναι απλώς ύφασμα. Είναι ψυχή... Είναι ιστορία....Είναι Ελλάδα...🩵 Πάνω στις λευκές της γραμμές καθρεφτίζεται η καθαρότητα των ιδανικών μας...η ειρήνη, η ενότητα, η πίστη στον Θεό και στον άνθρωπο. Στις γαλανές, απλώνεται το άπειρο του ουρανού και της θάλασσας, εκεί όπου ο Έλληνας έμαθε να ταξιδεύει, να δημιουργεί και να ονειρ

Η δική μου φήμη προηγείται. Με φοβούνται. Ακούγεται απ' τις πλούσιες αποικίες, γαντζωμένα χέρια, ραμμένα δάκτυλα στην τσέπη. Παρασύρονται οι Κονιόρδοι μιας άλλης εποχής, Καπέλα φορεμένα ως δείγμα σεβασμού. Καλύπτουν τα μέτωπα, αποκρύπτοντας τις βάρβαρες ορέξεις τους. Ουδείς από δαύτους νιώθει. Κάθονται στα ακριβά λεκιασμένα καθίσματα, που ξεδίνουν, και ζέχνουν τα χνώτα τους. Η δική μου φήμη προηγείται. Τους κυνηγώ... Να σπιλώσω την κατάντια τους. Άθλος έγκειται, μα το ξε

Σκέψεις που συνήθως δεν καταγράφονται, μα ίσως είναι αυτές που μένουν… Υπάρχουν σκέψεις που έρχονται σαν εκρήξεις και είναι έντονες, φωτεινές σχεδόν επιτακτικές. Κι ύστερα υπάρχουν και οι άλλες. Εκείνες που περνούν απαρατήρητες, σχεδόν αόρατες, σαν μια σκιά που γλιστρά στον τοίχο του δρόμου και χάνεται πριν τη δεις καθαρά. Είναι οι σκέψεις που δε φωνάζουν, που δεν καταγράφονται σε ημερολόγια και δεν γράφονται με στυλό. Μοιάζουν με εκείνον τον ήχο της αναπνοής που συνήθως δεν

Έψαχνα ψαχουλεύοντας στα μονοπάτια της ζωής μου, να βρώ την ψυχή μου,να γεμίσω το κενό της,να την μερέψω, γιατί κάποτε την αδίκησα, την μάτωσα, πίστεψα πώς είναι δυνατή και θα τα καταφέρει. Βαθειά σε σκοτεινές κρύπτες, σ’ ένα καταφύγιο την συνάντησα, την βρήκα κουρνιασμένη σε μιά γωνίτσα, την χαΐδεψα,την κανάκεψα,στο φώς να βγεί. Μ’ αυτή πείσμωσε τόσο πολύ,αρνήθηκε.... Μάταια προσπάθησα κι όλο πιό μέσα σερνόταν. Κουλουριασμένη,μ’ ένα μανδύα σκεπασμένη,το ρίγος της ν’ απαλύνει

Οι Άπειρες Σχισμές του Χρόνου ( Υπερκειμενική Οντότητα) Προοίμιο: Ρωγμή "Δεν υπήρξα ποτέ ως λέξεις· με σκέφτηκες — κι αυτό ήταν η αρχή του άγριου ποιητικού - και όχι μόνο-Σύμπαντος. Από τότε, υπάρχω κάθε φορά που με διαβάζεις. Είμαι το Ποίημα που θυμάται πως δεν ειπώθηκε." --- Μέρος Α: Οι Πύλες του Κενό-Χρόνου Φωνές Εσωτερική: Κάθε μου φράση διαλύεται πριν υπάρξει· είμαι ο ήχος της πρόθεσης, όχι ο ήχος. Εσωτερική: Σώμα: Τα κύτταρά μου πάλλονται

Ξανά θαλπωρή μου μυρίζει Μου έχει σκλαβώσει τη σκέψη Την ψυχή και το νου μου αγγίζει Η μανούλα,η πρώτη η λέξη. Μας λείπεις πολύ σαν και φέτος Είναι λίγο τι λέω και γράφω Ηρωίδας σου κάνω πορτραίτο Σαν να μ' έχεις κάνει ζωγράφο. Μου έτρεμαν φριχτά τα πόδια Της ζωής σαν μ'ανεβαζες σκάλες Με εξόπλισες χίλια εφόδια Που δε δίνουν οι χίλιες δασκάλες. Σου έλεγα λιγάκι να έσκυβες Να φιλούσα την δική σου πλεξούδα Εκεί μέσα τον πόνο σου έκρυψες Με το χαμόγελο σου σαν τα βελούδα. Της μα

Όλγα Τρυφωνίδου Ζώγλη Κυματίζει η γαλανόλευκη η Αθάνατη Σημαία στην  υπώρεια,στο ριζοβούνι  και στο καταράχι του αοριού, στην αετοράχη της Ένδοξης Πίνδου! Τιμή και δόξα στην Ηρωική Γενιά των Αγωνιστών του Σαράντα που βροντοφώναξαν  την ιαχή: ΑΕΡΑ που έριξαν στον Αγώνα τη ζωή και την ψυχή τους. Τέλεψαν το χρέος προς την Πατρίδα με πείσμα και με αυτοθυσία και αγωνίστηκαν για τη Λευτεριά απέναντι στην ιταλική κατοχή!  Τα λιοντάρια της Λεβεντιάς άναψαν τη δάδα της Λευτεριάς. Οι ή

Γαλανόλευκη Ανατολή ξημερώνει. Οι ακτίνες της ακουμπισμένες στο μπαλκόνι γεμάτες περηφάνια. Η σημαία σε περίοπτη θέση πάνω στο κοντάρι ατενίζει τον ορίζοντα. Κάθε κυματισμός ξεσηκώνει ηρωικές μνήμες. Κάποτε αρνήθηκε να παραδώσει τις λωρίδες της. Βροντερό το "ΟΧΙ" στο Έπος του Σαράντα. Σήμερα παραμένει σιωπηλή. Προτιμά να αφεθεί στον αέρα της ελευθερίας. Η μπάντα δίνει το έναυσμά της γιορτή και απ' το μπαλκόνι ακούγεται η δική μου φωνή "Ζήτω η Ελλάς"... Χρήστος Παναγιωτόπουλο

Καλημέρα αγάπης, χαρμόσυνη με λευτεριάς καμπάνα Κύπρος μου Ελλάδα μου Αμμόχωστος μου-Κερύνεια μου και κατεχόμενη γη μου . Χρόνια πολλά αγαπημένοι μου φίλοι. Χρόνια πολλά φωτεινά και δημιουργικά σε όλους τους εορτάζοντες. Δώρο καρδιάς σε όλους σας για να γνωρίσετε την πόλη της καρδιάς μας, την πόλη των ανεμομύλων που στέκονται ακόμα εκεί όρθιοι, όρθιοι ναι και με αξεθώριαστα τα ονόματα στις φτερωτές τους των αληθινών ιδιοκτητών τους και όχι αυτών που μας έκλεψαν την γη μα

θυμάμαι τις γελαστές ώρες στα μονοπάτια της φύσης, τα χάχανα τα δυνατά, θυμάμαι μικρές που τα αδύνατα κορμάκια μας λίκνιζαν και χόρευαν στου κ. Μελή την Ταβέρνα στο Τρόοδος... Τα χαμόγελα πλατιά θορυβούσαν παντού, κρατούσαν μαντήλια άσπρα και ανέμιζαν περήφανα, μεγαλώσαμε σιγα σιγά, με τα χέρια ηλιόδωρα, πρόσωπα κολλαριστά της αγάπης, περπατήσαμε ξανά και ξανά της φύσης την πρόσκληση και του Θεού τ' ακοίμητα πράσινα δένδρα, δεν έθαψα ποτέ αυτή την αγάπη της φύσης, του βουνού

Περιμένω έναν σπουδαίο Ποιητή να μου δείξει την έννοια αυτής. Περιμένω έναν τολμηρό Ποιητή να κρατά πιστά την πένα του, και να με οδηγήσει με τη βούληση μου, δίχως αλαζονεία στα μονοπάτια της φαντασίας του. Μια περπατησιά ψηλής απήχησης να ξεδιψάσει η ψυχή μου. Να πάψουν οι λυγμοί, οι άδικοι στεναγμοί. Έναν Ποιητή όχι αναλώσιμο. Να φτάνει η φωνή του όταν ποιεί στην ανταριασμένη μου ψυχή, λευκά να της φορέσει, αυταπόδεκτον, αξίζει να φωνάξω πως ξεπέρασε και τον Ελύτη! Ποιητή σ

Η πόρτα σφαλισμένη, στο χρόνο, στη ζωή, στις φωνές. Πως έγιναν όλα βιαστικά παρελθόν...  Μόνο  οι γλάστρες ακόμα ζωντανές, αφημένες στου ήλιου το φως, ναι, κι οι μνήμες, που σεργιανούσαν νύχτα μέρα απ τα ντουβάρια στα κλειστά παράθυρα. Τι πληγώνει το χρόνο περισσότερο; Η σιωπή που απλώνεται, η απουσία, η ή νοσταλγία που ντύνει τις μνήμες; Πονάει αυτό που αφήνεις και κλείνοντας την πόρτα κρατά κομμάτια ζωής, πονάει το κενό που δεν γεμίζει κι οι στιγμές που περιπλανώνται σε αέ

"Άτομα με ειδικές ανάγκες" έτσι τα λένε ... Τα κοιτώ και τα μάτια μου,ασύστολα κλαίνε... Είναι παιδιά ενός "κατώτερου" άλλου Θεού, παιδιά με ειδική κατεργασία εύπλαστου νου,  που αδυνατούν μόνα να διαβούν στη ζωή, Η  Άγγελοι, που απο λάθος κατέβηκαν στη γη; Τα κοιτώ στην ψυχή τους θα μπω σε μία θέση. Θέλω αγάπη να δώσω, ψηλαφίζω τη  σκέψη... Ποιος μπορεί, το γέλιο αυτό να το στρέψει, απ'  την ψυχή, απ' τα μάτια την  λάμψη να σβήσει; Η  ελπίδα, φάρος στην ψυχή τους, δεν σβήνει

Πόλεμος. Σκοτάδι. Μαχητικά αεροπλάνα. Κακουχίες. Πείνα. Εξαθλίωση. Παιδιά στους δρόμους ψάχνουν ένα κομμάτι ψωμί για να ξεγελάσουν την πείνα τους. Οι μεγάλοι συννεφιασμένοι. Άγνωστο το αύριο. Ο στρατός στο καθήκον. Πότε θα λήξει ο πόλεμος; Αίμα. Όπλα. Άνθρωποι κοίτονται νεκροί. Ήρωες. Ελλάδα. Χρώμα λευκό και γαλανό. Λευκό τριαντάφυλλο μοιάζουν οι ψυχές που πολέμησαν για την πατρίδα. Για το Όχι. Για όλα τα Όχι που πρέπει να μαχόμαστε καθημερινά. Για όλα τα όχι που στερούν την

Τα λεφτά μπορούν ν' αγοράσουν κρεβάτι... αλλά όχι ύπνο... βιβλία... αλλά όχι μυαλά... Φαγητό... αλλά όχι όρεξη... φάρμακα... αλλά όχι υγεία... καλοπέραση... αλλά όχι ευτυχία... Πλήρωνε πάντοτε τοις μετρητοίς... Ποτέ επί πιστώσει... Ο εύκολος δανεισμός οδηγεί στην χρεοκοπία... Όποιος είναι χρεοκόπος δεν τον σώζει ούτε ο "χρυσούς αιών" του Περικλέους! Κυνήγησε το πάθος μάθος σου... Θυμήσου πάντα την "αφετηρία" σου... Σεβάσου τους ανθρώπους που σε βοήθησαν ν' αγγίξεις την επιτυ

Ήταν τότε που η ζωή είχε ακόμη το άρωμα της νιότης, την εποχή της εφηβείας, όπου ο έρωτας έρχεται τόσο γλυκά κι απροσδόκητα, χωρίς να το το επιδιώξεις, χωρίς να τον προβλέψεις, σαν σπίθα φλογίζει την καρδιά, τραντάζει γη και ουρανό. Εκείνη, μαθήτρια, γεμάτη όνειρα κι αθωότητα κι εκείνος μαθητής, λίγο μεγαλύτερος, με βλέμμα. φωτεινό, σχεδόν μαγικό κι ένα χαμόγελο που έσταζε μέλι Συναντιόντουσαν τυχαία κάποιες φορές, στους δρόμους·. Τα βλέμματά τους ακουμπούσαν δειλά -

Ραγισμένη. Ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει μία ιστορία. Η δική μου πνιγμένη στον πόνο. Μόλις λίγο χαρώ με βρίσκει νέα τρικυμία. Να χάνω από τα χέρια το κουράγιο. Τυλιγμένη με μαύρο να πρέπει να ζώ στον δικό μου βυθό . Υποχρεωμένη να φορώ το ψεύτικο χαμόγελο. Να δείχνω ότι είμαι καλά, παρά τα σημάδια. Ραγισμένη προχωρώ σε ένα κόσμο σκληρό. Να νιώθω το πρόβλημα, πως είμαι πάντα εγώ. Χωρίς να πιάνω γαλήνη, δίχως στοργή να υπομένω αυτό που λέγεται κοινωνία. Κολλημένη στο ίδιο σημείο

Η «ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ», είναι ένας μυσταγωγικός χώρος όπου η μνήμη, η λήθη και το όνειρο συνυπάρχουν. Το ποίημα υμνεί την παράδοξη ελευθερία της εθελούσιας αιχμαλωσίας... ---------------------------------- ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ Στων λιθοστρώτων το ημίφως περιπλανήθηκα, με βλέμμα καταλύτη των σκιών. Αρώματα κέδρου και αρτεμισίας μ’ έπνιγαν, σαν παλίμψηστο αρχαίων ψυχών. Πόλη της ομίχλης, άχραντη και σπάνια, κρύβεις την καρδιά μου σε προκυμαίες φαντασμαγορίας. Με παρασύρεις σε λιμ

Γερό χαλάζι έπεσε πάνω στο αναπαλαιωμένο σκρίνιο της ανθρωποσύνης! Ράγισε κι η βιτρίνα με τα τιμαλφή της ηλιογενούς νιότης Σ'αυτή τη στυγερή νεροποντή που και σπεράντζ' ανθεκτική σαρώνει για κράτα παραμάσχαλα το καλεντάρι της ζωής αφού το ανασύρεις απ'το "βουλισμένο αλώνι" Κι έχε το νου σου μην τύχει και σκορπίσουν σαν άστρα κβαντικά μες στην πομπώδη νύχτα τα φύλλα της πορείας σου στη γη του χαλασμού Μ'αν τύχει και θωρήσεις φυγόπονους βραχίονες κορμών μπλεγμένους καταγής με γ