Πονάνε οι μνήμες...

Η πόρτα σφαλισμένη, στο

χρόνο, στη ζωή, στις φωνές.

Πως έγιναν όλα βιαστικά

παρελθόν... 

Μόνο  οι γλάστρες ακόμα ζωντανές,

αφημένες στου ήλιου το φως,

ναι,

κι οι μνήμες, που σεργιανούσαν

νύχτα μέρα απ τα ντουβάρια στα

κλειστά παράθυρα.

Τι πληγώνει το χρόνο περισσότερο;

Η σιωπή που απλώνεται, η απουσία,

η ή νοσταλγία που ντύνει τις μνήμες;

Πονάει αυτό που αφήνεις και κλείνοντας

την πόρτα κρατά κομμάτια ζωής,

πονάει το κενό που δεν γεμίζει

κι οι

στιγμές που περιπλανώνται σε αέναο

ταξίδι.

Πονάει η σιωπή που τα βράδια ακούγονται

παντού οι κραυγές της, πονάει το χθες

που βαραίνει περισσότερο απ το τώρα.

Ίσως ακόμα να πονάει ο γυρισμός στο

βουβό κομμάτι της ζωής κι ο χρόνος

που μετριέται πια με απουσίες.

Πονάει το φως που χτυπάει τα συναισθήματα

και παραπέμπει στην εποχή της αγνότητας.

Πονάνε όλα εκείνα που δε γυρίζουν πίσω.

Νίκη Φωκά 🌹