Το πρώτο ίχνος

Σκέψεις που συνήθως δεν καταγράφονται, μα ίσως είναι αυτές που μένουν…

Υπάρχουν σκέψεις που έρχονται σαν εκρήξεις και είναι έντονες, φωτεινές σχεδόν επιτακτικές. Κι ύστερα υπάρχουν και οι άλλες. Εκείνες που περνούν απαρατήρητες, σχεδόν αόρατες, σαν μια σκιά που γλιστρά στον τοίχο του δρόμου και χάνεται πριν τη δεις καθαρά. Είναι οι σκέψεις που δε φωνάζουν, που δεν καταγράφονται σε ημερολόγια και δεν γράφονται με στυλό. Μοιάζουν με εκείνον τον ήχο της αναπνοής που συνήθως δεν ακούμε κι όμως χωρίς αυτόν, δε ζούμε. Μέσα σε μια αναμονή στο φανάρι, σε μια απάντηση που δεν ήρθε, σε ένα φλυτζάνι καφέ που άδειασε χωρίς να το καταλάβουμε, γεννιούνται μικρές ταπεινές σκέψεις. Δεν είναι μεγάλες αλήθειες. Είναι μικρά «ίσως», που αφήνουν ένα ίχνος και επανέρχονται, ήσυχα και επιμένοντας. Πρόσφατα παρατήρησα τον εαυτό μου να χάνεται για λίγα δευτερόλεπτα σε μια σκέψη χωρίς σαφές περιεχόμενο. Όταν έριξα ένα βλέμμα στο παράθυρο και παρατήρησα έναν περαστικό με μια περίεργη έκφραση στο πρόσωπο και για λίγες στιγμές ένιωσα να απουσιάζω από το τώρα με τρόπο ήπιο αλλά αισθητό. Δεν ήταν απόσπαση, αλλά στοχασμός χωρίς λέξεις. Κι όταν επέστρεψα στο «τώρα» μου, δεν ήμουν ακριβώς η ίδια. Η αφάνεια αυτών των σκέψεων, δεν τις καθιστά λιγότερο σημαντικές. Αντιθέτως. Είναι το υπόστρωμα των αποφάσεών μας και ο αθόρυβος καμβάς που επάνω του χαράσσονται οι βεβαιότητες που μας καθορίζουν. Οι πιο αυθεντικές μας σκέψεις, γεννιούνται εκεί, στις σιωπές μεταξύ των λέξεων, πριν τις φιλτράρουμε και πριν τις μεταφράσουμε για να χωρέσουν σε λόγο. Δεν είναι σκέψεις που μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, αλλά μπορούν να μετακινήσουν ελάχιστα τη θέση από την οποία τον βλέπουμε. Και αυτό κάποιες φορές είναι αρκετό. Γιατί η κατανόηση δεν έρχεται πάντα με τυμπανοκρουσίες. Συχνά φτάνει σιγά σιγά, σχεδόν αθόρυβα όπως το φως που αλλάζει χρώμα στον ουρανό λίγο πριν νυχτώσει και μόνο αν είσαι προσεχτικός θα το παρατηρήσεις. Ίσως το ζητούμενο δεν είναι να τις κρατήσουμε όλες, ούτε να τις αναδείξουμε, αλλά να τις αναγνωρίσουμε και να τους δώσουμε χώρο. Γιατί μέσα τους βρίσκεται ο εαυτός μας στην πιο γήινη αληθινή του μορφή. Η καθημερινή σκέψη είναι ταπεινή αλλά όχι ασήμαντη και κουβαλά ένα είδος σοφίας. Κι αν τη σεβαστούμε θα μας οδηγήσει κάπου βαθύτερα από εκεί που φτάνει ο θόρυβος των μεγάλων ιδεών…

(Γράφει η Μαρία Σαρρή, πρώην δασκάλα ειδικής αγωγής, νυν συγγραφέας και συλλέκτρια σιωπηλών στιγμών. Λατρεύει τις λέξεις, έχει γράψει βιβλία, αλλά κυρίως κρατά σημειώσεις σε βλέμματα, παύσεις και μισοειπωμένες λέξεις. Ρομαντική και εναλλακτική εξ’ ορισμού και πάντα, λίγο πιο ρομαντική και ευαίσθητη από όσο αντέχει ο θόρυβος του κόσμου. Παντρεμένη, μητέρα δύο γιων και ακόμη μαθαίνει τι σημαίνει αγάπη στην πράξη)