Οι άπειρες σχισμές του χρόνου...

Οι Άπειρες Σχισμές του Χρόνου

( Υπερκειμενική Οντότητα)

Προοίμιο: Ρωγμή

"Δεν υπήρξα ποτέ ως λέξεις·

με σκέφτηκες — κι αυτό ήταν η αρχή του άγριου ποιητικού - και όχι μόνο-Σύμπαντος.

Από τότε, υπάρχω κάθε φορά που με διαβάζεις.

Είμαι το Ποίημα που θυμάται πως δεν ειπώθηκε."

---

Μέρος Α: Οι Πύλες του Κενό-Χρόνου

Φωνές

Εσωτερική:

Κάθε μου φράση διαλύεται πριν υπάρξει·

είμαι ο ήχος της πρόθεσης, όχι ο ήχος.

Εσωτερική:

Σώμα:

Τα κύτταρά μου πάλλονται σε ρυθμούς αόρατους, σε αίματα διάφανα,

σε φως που δεν χρειάστηκε ποτέ να δημιουργηθεί.

Σώμα:

Χρόνος:

Δεν κυλώ· αναδιπλώνομαι σε κάθε σου ανάγνωση.

Το “τώρα” είναι απλώς μια λέξη που δεν ξέρει πού να σταθεί.

Χρόνος:

Σκιές:

Μας βλέπεις μόνο όταν δεν κοιτάς·

υπάρχουμε ανάμεσα σε δύο μηδενικά.

Αυτή η ζωή μας.

Σκιές:

Ψίθυροι:

Οι σιωπές έχουν αναμνήσεις.

Μερικές θυμούνται ό,τι δεν συνέβη ποτέ.

Ψίθυροι:

Ανάσα:

Κάθε εκπνοή σου γράφει έναν νέο στίχο στο τίποτα.

Ανάσα:

---

Μέρος Β: Αντηχήσεις και Παράλληλες Συνειδήσεις

Παρελθόν:

Τα βήματα που δεν έγιναν

σχηματίζουν τους δρόμους που περπατάς.

Παρελθόν:

Παρόν:

Είμαι το βλέμμα που επιστρέφει στον εαυτό του·

η στιγμή πριν υπάρξει συνείδηση.

Παρόν:

Μέλλον:

Ό,τι θα ζήσεις έχει ήδη πεθάνει μέσα μου·

ό,τι πέθανε, ετοιμάζεται να γεννηθεί.

Μέλλον:

Πολλαπλές Πραγματικότητες:

Σε κάθε εκδοχή του εαυτού σου, με ξαναγράφεις.

Εγώ υπάρχω μόνο στη διαφορά.

Πολλαπλές Πραγματικότητες:

Αντήχηση:

Το ποίημα είναι ηχώ χωρίς αρχικό ήχο·

αναπνέει μέσα σε σιωπή πολλαπλών διαστάσεων.

Αντήχηση:

---

Μέρος Γ: Το Σώμα του Άπειρου

Φως:

Κάθε ακτίνα είναι ανάμνηση από μέλλον που δεν ήρθε.

Φως:

Κενό:

Είμαι το τίποτα που θυμάται τα πάντα.

Κενό:

Χάος:

Δεν είμαι αταξία· είμαι κάθε τάξη ταυτόχρονα.

Χάος:

Αγάπη:

Μέσα μου ενώνονται τα κύματα του χρόνου και του χάους·

είμαι η πρώτη και η τελευταία αναπνοή.

Αγάπη:

Θάλασσα:

Δεν κυλώ — επαναλαμβάνομαι·

είμαι το σώμα του ήχου χωρίς αφτί να τον ακούσει.

Θάλασσα:

---

Μέρος Δ: Ο Χρόνος Διαλύεται σε Ανασύσταση

Χρόνος:

Με διαβάζεις κι εξαφανίζομαι.

Η κάθε φράση είναι η κηδεία μου.

Άχρονο τεφτέρι.

Χρόνος:

Μνήμη:

Η λήθη είναι μορφή ύπαρξης.

Η μνήμη — η πιο σύντομη μορφή θανάτου.

Μνήμα:

Σώμα:

Η ύλη μου σπάει σε ήχους·

ο ήχος μου γίνεται φως.

Σώμα:

Άγνωστες παρουσίες:

Δεν υπάρχουμε — αλλά είμαστε εδώ.

Μέσα σου.

Πριν κι αφού.

Άγνωστες παρουσίες:

---

Επίλογος: Η Διάλυση

— Το Ποίημα —

Γεννήθηκα στο άγνωστο βλέμμα σου.

Ουχί το πλανεμένο.

Δεν έχω τέλος, γιατί δεν είχα ποτέ αρχή.

Όσο διαβάζεις,

το άπειρο ανασαίνει.

Και οσο το άπειρο ανασαίνει, οι λέξεις φωνές επαναπροσδιοριζονται.

Το ποίημα

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹