Τα χαμόγελα τότε...

θυμάμαι τις γελαστές ώρες

στα μονοπάτια της φύσης,

τα χάχανα τα δυνατά,

θυμάμαι μικρές που τα αδύνατα κορμάκια μας λίκνιζαν και χόρευαν στου κ. Μελή την Ταβέρνα

στο Τρόοδος...

Τα χαμόγελα πλατιά θορυβούσαν παντού,

κρατούσαν μαντήλια άσπρα και ανέμιζαν περήφανα,

μεγαλώσαμε σιγα σιγά,

με τα χέρια ηλιόδωρα,

πρόσωπα κολλαριστά της αγάπης,

περπατήσαμε ξανά και ξανά της φύσης την πρόσκληση και του Θεού τ' ακοίμητα πράσινα δένδρα,

δεν έθαψα ποτέ αυτή

την αγάπη της φύσης,

του βουνού, του κυπαρισσιού,

του πεύκου, του κέδρου,

μόνο εδώ η χαρά σαλεύει λίγο,

η αγάπη αυτή παραμένει αχόρταγη, με σκλαβώνει κάθε χρόνο πηγαίνω και ανάβω το καντήλι της,

τα χαμόγελα τωρα απλά ανάβουν λίγο,

πιο αμίλητες οι ώρες,

καθρέφτες θολοί

και ραγισμένοι,

οι θύμισες ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια της μοναξιάς,

η μοναξιά μια πέννα γραφής

την αυγή και το σούρουπο!

Κατερίνα Ηρακλέους 🌹