Μανούλα μου...

Ξανά θαλπωρή μου μυρίζει

Μου έχει σκλαβώσει τη σκέψη

Την ψυχή και το νου μου αγγίζει

Η μανούλα,η πρώτη η λέξη.

Μας λείπεις πολύ σαν και φέτος

Είναι λίγο τι λέω και γράφω

Ηρωίδας σου κάνω πορτραίτο

Σαν να μ' έχεις κάνει ζωγράφο.

Μου έτρεμαν φριχτά τα πόδια

Της ζωής σαν μ'ανεβαζες σκάλες

Με εξόπλισες χίλια εφόδια

Που δε δίνουν οι χίλιες δασκάλες.

Σου έλεγα λιγάκι να έσκυβες

Να φιλούσα την δική σου πλεξούδα

Εκεί μέσα τον πόνο σου έκρυψες

Με το χαμόγελο σου σαν τα βελούδα.

Της μανούλας μου την ομορφιά

Στην καρδιά στη μου ,στο νου και στο σώμα

Ο χρόνος κάνοντας τροχιά

Με το ίδιο την έβαψε χρώμα.

Φιλώ το χρυσό σου το χέρι

Που το λίκνο του κόσμου λικνίζει

Ολόκληρο κόσμο κυριεύει

Μα κι' ανάποδα πια τον γυρίζει.

Λευτέρης Σιώμος Κ/105δ.π.ελ.