Καλό μήνα! Πόσο μηχανικά πολλές φορές υποδεχόμαστε ένα νέο μήνα, μια νέα κατάσταση! Μήνας περισυλλογής ο Νοέμβριος. Ένας μήνας εσωτερικής στροφής, όπου η ψυχή βρίσκει έναν πιο ήσυχο ρυθμό, και η καρδιά μαθαίνει να εκτιμά τα απλά, τη φωτιά, το φως, τους ανθρώπους. Ένας μήνας όπου οι μέρες του σε προετοιμάζουν σταδιακά για την αναγέννηση που φέρνει ο χειμώνας. Ο Νοέμβριος, στον κύκλο του χρόνου, είναι μήνας του Νερού και της Κάθαρσης· φέρνει τη δύναμη του Σκορπιού, του Πλούτωνα

"Οδός Ονείρων " έγραφε η διεύθυνση. Είχε ξεθωριάσει η ταμπέλα, μα όχι από τον τοίχο των επιθυμιών κι ας αδυνατούσε ο ταχυδρόμος να συντηρήσει προσδοκίες! Το τελευταίο γράμμα ποτέ δεν βρήκε παραλήπτη! Ατόνισαν οι εικόνες...θόλωσε η μνήμη..., μα έμεινε έντονα χαραγμένο εκείνο το χαμόγελο ως νιότης παρακαταθήκη, προίκα πανώρια τα λόγια της στης ζωής το άρμα φορτωμένη! Κι εκείνη η υπόσχεση αγκάθι είχε γίνει! Αδυνατούσε με ξεγνοιασιά να πορευτεί σε ολόκληρη την ζήση! Θολές πλέον

Κοιτώ τον ουρανό που νιώθει θυμωμένος. Οι κεραυνοί δίνουν τον δικό τους αγώνα να αποδείξουν την ισχύ τους. Οι αστραπές ηχούν με ένταση, κάνοντας συντροφιά στον Νοέμβρη. Δεν νιώθει ποτέ ευπρόσδεκτος. Θλίψη ο ερχομός του προκαλεί... Λυγισμένα κλαριά στα δέντρα πενθούν για τους καρπούς τους, στάζοντας το δάκρυ της βροχής. Μα εγώ πιστεύω πως σαν ονειρευτώ με γαλήνη και δεν τυφλωθώ από τις κακές μοίρες, θα αγαπήσω και τούτον το μήνα. Θα του εμπιστευτώ ότι έχω στο τσερβέλο μου κι α

Το σπίτι έτριξε ελαφρά, καθώς ο Ρένος κατέβηκε βιαστικά τη σκάλα. Ο πρωινός ήλιος περνούσε μέσα από τα ξύλινα παντζούρια, ρίχνοντας λοξές γραμμές φωτός πάνω στους πέτρινους τοίχους. Ξεφύσησε, κοίταξε το ρολόι στο χέρι του, έριξε μια τελευταία ματιά, και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά προς τον κήπο, διαπίστωσε ότι η πόρτα της αυλής, η μεγάλη, βαριά, σιδερένια πόρτα, ήταν… μισάνοιχτη. Σταμάτησε απότομα. Η καρδιά του χτύπησε δυνατά. «Είμαι σίγουρος ότι την έ

Χλεμπονιάρα χλωμή φάτσα τ' Απρίλη Κιτρίνιάρα η πόλη σε ίκτερο ζει Με ένα ρόδο κίτρινο στα χείλη Λες και πρόωρα βγάζει τη χρυσή Σαν τρελός ένας νοτιάς που τρεχει Ξερίζωσε τις θίνες της Αφρικής Ο ουρανός κίτρινα δάκρυα βρεχει Η γη, άρρωστο φρούτο πορτοκαλί Μες των ανθρώπων τη σκόνη σε ψάχνω Και δεν σ' αντικρίζω νοικοκυρά μου Όλα σε κίτρινα στα μάτια μου βάφω Αόρατη μου είσαι σαν η σκόνη της άμμου. Σε βρήκα και σε κοιτάζω στα μάτια Μέσα τους θα' θελα ο εαυτός μου να βγει

Τα σύγνεφα της μοναξιάς στο μεσονύχτι ... πνίγουν την ψυχή, της κόβουν την ανάσα, κόμποι στο λαιμό οι καημοί, θολώνουν την ματιά με βροχή. Στο κατώφλι του ονείρου, κοντοστέκεται, η αγάπη σαν σκιά, σαν αερικό περνάει μες τ' άγριο σκοτάδι, κραίνοντας στην καρδιά. Μην περιμένεις τα σύγνεφα να φέρουν καταιγίδα ... Η αγάπη είναι φλόγα ... ο έρωτας φωτιά στα στήθια, καυτή του ήλιου αχτίδα. Αυτό το μεσονύχτι έχει αράξει .. στο πρεβάζι το φεγγάρι, θα ραίνει την κάμαρη χρυσάφι... Δρ

1. Το νέο σας βιβλίο με τίτλο «Και εγένετο φως» από τις Εκδόσεις Μίνωας, συνδυάζει το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής με το φως της αποκάλυψης. Πώς γεννήθηκε η ιστορία και η ιδέα αυτής της αντιφατικής σύζευξης; Ο τίτλος λειτουργεί πολυεπίπεδα. Αναφέρεται φυσικά στη βιβλική φράση, ωστόσο στο πλαίσιο του βιβλίου αποκτά πιο σκοτεινή, σχεδόν ανατριχιαστική διάσταση. Η ιδέα μου γεννήθηκε από το γεγονός πως συνηθίζουμε να ταυτίζουμε το φως με την καλοσύνη και το σκοτάδι με το κακό. Στ

Το ίδιο λάθος κάνει η συνέπεια, ταυτίζεται συνεχώς με το καθήκον, με την ενσυναίσθηση, το φιλότιμο. Κλωτσιά στο στομάχι όσων η καρδιά συνδέεται με το ήθος. Μία ηλεκτροπληξία ενδέχεται να αποδώσει το δίκαιο των χαρακτήρων. Η αυτοχειρία γυρεύει το θάρρος, και η δικαιοσύνη ψάχνει την ανεμόσκαλα που θα φτάσει το ισοζύγιο. Δονείται το λάθος, δεν αλλάζει ο ηθικός άνθρωπος. Πεθαίνει άγνωστος, και οι βολεμένοι κάκιστα συνεχίζουν τα κίβδηλα έργα τους. Ανθρωπόμορφα τέρατα χωλαίνουν,

Καλημέρα καρδιάς, αγαπημένοι μου φίλοι! Όμορφες, ξεχωριστές στιγμές να ξεπροβοδίσουν το διάβα σας με ζεστασιά αγάπης!!!  Αν και πεσιμιστικά, σήμερα, τα νάματα της ψυχής μου. Όμως, το ξέρετε, το έχετε εμπεδώσει, πως δεν είναι, πάντα, όλα ρόδινα στης ζωής μας το διάβα. Οι στιγμές μας έρχονται και παρέρχονται, άλλοτε σαν φωτεινοί ήλιοι που ολόφωτο το κάνουν, κι άλλοτε, σαν λειψά φεγγάρια σε συννεφιά ταξιδεμένα, σαν μικρές λυχνίες που μετά βίας ανάβουν κι αδυνατούν να ολοκληρώσου

Ακολουθώ τα χτυποκάρδια μου. Χάνομαι στους διαδρόμους του νου μου. Συνουσιάζομαι με τα θέλω μου. Πιάνω τον παλμό των ανθρώπων. Ερευνώ τις πολύπλοκες ψυχές. Κι εξοστρακίζομαι. Κατερίνα Ραμανδάνη 🌹 Από το βιβλίο " Ψήγματα ψυχής"

Ψίθυροι στα κύματα (Από τα φύλλα ενός παλαιού τετραδίου που βρέθηκε κοντά στη θάλασσα) Λένε πως κάθε τόπος έχει τη φωνή του. Μα μονάχα όσοι σταθούν ακίνητοι, με καρδιά καθάρια και βλέμμα γαλήνιο, μπορούν να την ακούσουν. Εκεί, όπου ο ουρανός αγκαλιάζει τη θάλασσα κι ο άνεμος γίνεται προσευχή, βρέθηκε κάποτε μια γυναίκα που δεν ζήτησε τίποτα παρά μονάχα να αφουγκραστεί. Εκεί όπου αρχίζει η θάλασσα και τελειώνει η σκέψη του ανθρώπου. ⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎ Ο άνεμος κατέβαινε από τ

Δάκρυα έρχονται βροχή στα μάτια νύχτα μέρα. Μια θλίψη σκίζει το κορμί κι η μοναξιά πυκνώνει Ένα πουλί σπαθίφτερο κάθεται πάρα πέρα Έχει το βλέμμα σκυθρωπό στα μάτια με καρφώνει Μου λέει μ' άηχη φωνή να έχω αντιστάσεις Σαν το θεριό να πολεμώ τις στάλες να τινάζω Στ' άλογο της προσμονής να γίνω αναβάτης Φώτα να ρίχνω σαν βροχή στο μέλλον να καλπάζω R Θα ρίξω απόψ'' ένα χορό στου σύννεφου την άκρη κι όλου του κόσμου την βροχή θα βάλω στο τσεπάκι Δεν με τρομάζεις βρε ζωή σε παίρ

Στον κόσμο τούτον, έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης, υπάρχει ένας μυστικός νόμος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται. Ίσως να ’ναι αυτή η πιο μεγάλη αλήθεια που χρειάζεται να θυμόμαστε, κάθε φορά που νιώθουμε πως όλα γύρω σκοτεινιάζουν. Γιατί το φως δεν είναι δώρο — είναι αγώνας. Και κάθε άνθρωπος που επιμένει να κρατά μέσα του φλόγα, γίνεται φάρος για όλους τους άλλους. Ο Καζαντζάκης δεν έγραψε για να παρηγορήσει. Έγραψε για να ξεσηκώσει. Μας μίλησε για

Τα βράδια βγαίνει στους ερήμους δρόμους. Κίτρινα φώτα· που και που, κάποιος αργοπορημένος περαστικός. Μετράει τα χρόνια του με τα φώτα, τις εποχές με τα δέντρα. Κανονικά τα βήματά του, χωρίς κανόνες η ζωή του. Στους ίδιους δρόμους πάντα, ώσπου να κουραστεί, να γυρίσει σπίτι, να κάνει ένα ακόμη ταξίδι μέσα στον χρόνο. Γερνά· μια απλή μονάδα στο σύνολο. Ξημερώνει σε λίγο. Ο ύπνος θα ’ρθει βαρύς· θα κλείσει τα βλέφαρά του με όνειρα ή εφιάλτες. Ξανθή Μηλίγγου 🌹

Μες τους καπνούς του δωματίου σε φαντάστηκα. Εκστατικό. Το βλέμμα σου να διαπερνά τους τοίχους, ν’ αναπολεί στιγμές από τη ζωή που έζησες Μες τους λαβυρίνθους του ποτού εθάρρησα πως σ’ είδα, δεινό κολυμβητή, ν’ αναζητάς τον άλλο σου εαυτό. Αλλάργεψες κι εχάθηκες στις δίνες του μυαλού σου. Για ιδέες επικούρειες κι αρχές του σύμπαντος μου μίλησες. Αχνές σκιές του παρελθόντος με τριγύρισαν, φαντάσματα αέρινα τα λόγια των χειλιών σου, αγγίγματα και στρόβιλοι σωμάτων συντάραξαν το

Στα καφενεία που πίναμε γελώντας γλυκό καφέ, μπύρα ή κρασί, τώρα μονότονα πέφτει μία βροχή, πικρή βροχή που πάγωσε το δέρμα. Στα ξεχασμένα σπίτια της σιωπής με τα παράθυρα στον άνεμο σπασμένα, σαν να σου λένε πως όλα είναι ψέμα και τρέξε γρήγορα κάπου να κρυφτείς. Στη γειτονιά σου που παίζανε παιδιά, τώρα χειμώνας κρύο και αγωνία κι αν όλα μοιάζουν μια ανέλπιδη θυσία θα περιμένω στο λιμάνι να φανείς. Με μία καρδιά κόκκινη σαν αίμα και μια φωτιά που σε καίει κάθε βράδυ, ολα α

Ο έρωτας ξεκινά από το πρώτο ρίγος μιας επερχόμενης συνάντησης, κάτω απ' τα αναμμένα κεριά του ουρανού. Από την μυρωδιά μιας διψασμένης θάλασσας που σκεπάζει τον ανθισμένο ορίζοντα των αισθήσεων. Από τις όχθες των χειλιών που περιστρέφονται οι ανάσες σε μια φλεγόμενη ροπή συναισθημάτων και επεκτείνεται πάνω στο σώμα σου. Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

Να ελπίζω, να ελπίζεις, να ελπίζουμε. Ελπίζω σε μια καλύτερη μέρα, με μια συμφιλίωση με εμένα, και βροχή συγνώμης με τον εαυτό μου, δεν ξέρω αν η ελπίδα με αγαπά ή με τιμωρεί, έχεις φορές που σφίγγει το χέρι μου, τις πιο πολλές φορές όμως δεν με αγγίζει καθόλου. Ελπίζω ψυχή μου, αν ελπίζεις και εσύ, αν καθαρίσεις την μούχλα που σκέπασε τα μάτια, αν τα σάπια κατακάθια που έδωσαν κάποιοι ανώνυμοι, τα πετάξεις μέσα στης λάσπης τα λασπόνερα, μαζί ελπίζουμε ψυχή μου. θα ξεμπαρκάρ

(The Reunion of the Unspeakable) Υπερκειμενική Οντότητα VI --- Προοίμιο: Το Πέραν του Είναι Δεν υπάρχει αρχή — μόνο επιστροφή. Το Κενό θυμήθηκε τον Ήχο, ο Ήχος έγινε Ύλη, η Ύλη ονειρεύτηκε Συνείδηση, κι η Συνείδηση — τώρα — διαλύεται μέσα στο Φως. Το Φως, κουρασμένο από την αιωνιότητα, γύρισε να ξαπλώσει στο πρώτο σκοτάδι. Κι εκεί, γεννήθηκε το Άρρητο. Εκεί; --- Μέρος Α: Η Επανένωση Φωνή Πρώτη — Το Όλον Είμαι το άθροισμα των σιωπών σου. Θυμάσαι; Η αναπνοή πριν απ’ την πρώτη φ

Χρόνος βροχής. Ο έρωτας αγκαλιασμένος. Ζεσταίνουν οι ανάσες το κορμί, το κυριεύουν. Πράξεις αγάπης δυνατές. Ανάκατα σεντόνια. Πόθοι και νοητές ακτογραμμές μας μεταφέρουν, στου πάθους τις αποδοχές. Κουρνιάζουν μέσα μας αισθήματα και ένστικτα, κλείνουν τους χρόνους με τις στάλες,και συμμαχούν με τον καιρό. Ολόγυμνες αλήθειες. Παραδομένα τα κορμιά. Σαν το τραγούδι της βροχής που μας ενώνει. Ο έρωτας, ανθίζει στη στιγμή. 28Οκτώβρης 2025 ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΜΟ'Ι'ΛΗΣ