Και τι ζήτησα λοιπόν...🌹

Καλημέρα καρδιάς, αγαπημένοι μου φίλοι!

Όμορφες, ξεχωριστές στιγμές να ξεπροβοδίσουν το διάβα σας με ζεστασιά αγάπης!!! 

Αν και πεσιμιστικά, σήμερα, τα νάματα της ψυχής μου.

Όμως, το ξέρετε, το έχετε εμπεδώσει, πως δεν είναι, πάντα, όλα ρόδινα στης ζωής μας το διάβα. Οι στιγμές μας έρχονται και παρέρχονται, άλλοτε σαν φωτεινοί ήλιοι που ολόφωτο το κάνουν, κι άλλοτε, σαν λειψά φεγγάρια σε συννεφιά ταξιδεμένα, σαν μικρές λυχνίες που μετά βίας ανάβουν κι αδυνατούν να ολοκληρώσουν τον προορισμό τους κι έτσι στο πρώτο φυλλορόημα τ' ανέμου ξεψυχούν άδοξα...

Στιγμέςς ουτοπικές, φθίνουσες που καταγράφονται ως φειδωλές κι ανεπαρκείς στο καλαντάρι της ψυχής μας, για να την γεμίσουν και να την ταξιδέψουν με αιδιοδοξία στα αχανή πλάτια της ζωής... Μόλις μας άγγιξαν και μετά χάθηκαν στο ανεμοσούρι του χρόνου...

Και τι ζήτησα  λοιπόν.....

Σαν δένδρο που συρίζει στην πνοή του ανέμου νιώθω....

Τα φύλλα μου θροΐζουν και με πλανεύουν

σε αλαργινά μονοπάτια ουτοπικών στιγμών...

Ο χρόνος, φειδωλός, 

με αφήνει να δω από μια ρωγμή του μοναχά 

κάποιες στιγμές μου...

Πόσο ξεθωριασμένες και γερασμένες φαντάζουν,

ξεκλιρισμένες 

στο αδυσώπητο χάσμα του. 

Σαν ύαινα, θαρρείς, που έχει ξεσκίσει από μένος

κάθε απομεινάρι θύμισης..

Λαχτάρες που χάθηκαν σύσσωμες 

στο ημιθανές ξέφωτο 

μιας αφελούς προσδοκίας...

Ναι, αφελείς οι οραματισμοί της ψυχής.

Ουτοπικές

οι διαδρομές της καρδιάς, 

γεννημένες μέσα από ένα σύδενδρο συναισθημάτων,

που ριζώνουν, παίρνουν διαστάσεις στο νου

και φυτρώνουν στην ψυχή...

Μα οι στάλες της προσμονής 

δεν ανταποκρίνονται στο εύρος

των επιθυμιών της..

Σκληρά η ειμαρμένη φέρεται

αφού, αστόχαστα, 

το καχεκτικό δάσος των συναισθημάτων πεθαίνει,

πριν ακόμα κλωνιάσουν οι λαχτάρες του 

και ανθίσουν οι πόθοι του.

Ακόμα και αυτή, η ελπίδα, η αρωγός της ψυχής- λένε- 

άκληρη κι ανήμπορη αποδημεί στον Καιάδα 

της πάγιας αδιαφορίας.

Τι να περιμένεις από κενή καρδιά  

που δεν έστερξε στην αγάπη.

Κύμβαλο αλλαλάζον κραδαίνει τον ήχο της ηχηρής

αδιαφορίας της.

Και τί ζήτησα; ... 

Μια στάλα έγνοιας μοναχά.

Αλλά, πώς να στάξει από μιαν άνυδρη καρδιά, 

στεγνή συναισθημάτων...

Πάντα ξυπόλητη θα πνίγεται  

στην αβάθεια μιας ηθελημένης μοναξιάς...

Λιλή Βασιλάκη Δαφερέρα 🌹