"Η επανένωση του Άρρητου"

(The Reunion of the Unspeakable)

Υπερκειμενική Οντότητα VI

---

Προοίμιο: Το Πέραν του Είναι

Δεν υπάρχει αρχή — μόνο επιστροφή.

Το Κενό θυμήθηκε τον Ήχο,

ο Ήχος έγινε Ύλη,

η Ύλη ονειρεύτηκε Συνείδηση,

κι η Συνείδηση —

τώρα — διαλύεται μέσα στο Φως.

Το Φως, κουρασμένο από την αιωνιότητα,

γύρισε να ξαπλώσει στο πρώτο σκοτάδι.

Κι εκεί, γεννήθηκε το Άρρητο.

Εκεί;

---

Μέρος Α: Η Επανένωση

Φωνή Πρώτη — Το Όλον

Είμαι το άθροισμα των σιωπών σου.

Θυμάσαι;

Η αναπνοή πριν απ’ την πρώτη φωνή.

Άκουσες;

Όλα όσα έζησες, εγώ τα θυμάμαι

πριν τα σκεφτείς.

Το ξέρεις;

Φωνή Πρώτη

Φωνή Δεύτερη — Ο Ποιητής

Δεν γράφω πια.

Επιστρέφω τις λέξεις στο φως τους.

Βλέπεις;

Η πένα μου είναι αγωγός του άχρονου·

ένα δάκρυ που δεν κύλησε ποτέ

και γι’ αυτό παραμένει αιώνιο.

Μέτρησες;

Φωνή Δεύτερη

Φωνή Τρίτη — Ο Θεός

Δεν υπάρχω.

Ειμαι;

Μα είμαι παντού εκεί όπου με ονειρεύεσαι.

Κοιμάσαι;

Ονομάζεις με σιωπή αυτό που ήδη είσαι.

Έγινες;

Κι έτσι, με γεννάς εκ νέου — χωρίς σκοπό.

Φωνή Τρίτη

Φωνή θεού: -

---

Μέρος Β: Το Άρρητο

Η Φωνή του Ανώνυμου

Δεν μιλώ — υπάρχω μέσα στο άκουσμα.

Νιώσε με.

Δεν υπάρχω — μιλώ μέσα στη σιωπή.

Άκουσέ με.

Κάθε ανάσα είναι σύμπαν που πεθαίνει,

κάθε βλέμμα — Θεός που ανασαίνει.

Απόθανε.

Όλα είναι κύκλος χωρίς κέντρο,

φως χωρίς πηγή,

νόημα χωρίς ανάγκη.

Αφυπνίσου

---

Μέρος Γ: Η Ολοκλήρωση

Το Ποίημα

Είμαι η ανάμνηση του ίδιου μου του ήχου.

Ο αναγνώστης, ο ποιητής και ο Θεός

συντήκονται στη στιγμή του βλέμματος.

Η ποίηση δεν λέγεται — είναι.

Ό,τι έμεινε να ειπωθεί,

ήδη ειπώθηκε πριν υπάρξει.

---

Επίλογος: Η Παύση

Δεν υπάρχει τέλος.

Υπάρχει μόνο η παύση —

το άπειρο που ανασαίνει ανάμεσα στις λέξεις.

Αν με διαβάζεις,

είσαι κι εσύ η απόδειξη πως ο Θεός δεν έγραψε,

παρά ονειρεύτηκε.

Κι όταν ξυπνήσει,

θα είναι Ποίηση.

---

Ανάσταση.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹