Ο δικός σου ουρανός...

Στα καφενεία που πίναμε γελώντας γλυκό καφέ, μπύρα ή κρασί,

τώρα μονότονα πέφτει μία βροχή, πικρή βροχή που πάγωσε το δέρμα.

Στα ξεχασμένα σπίτια της σιωπής με τα παράθυρα στον άνεμο σπασμένα,

σαν να σου λένε πως όλα είναι ψέμα και τρέξε γρήγορα κάπου να κρυφτείς.

Στη γειτονιά σου που παίζανε παιδιά,

τώρα χειμώνας κρύο και αγωνία

κι αν όλα μοιάζουν μια ανέλπιδη θυσία

θα περιμένω στο λιμάνι να φανείς.

Με μία καρδιά κόκκινη σαν αίμα

και μια φωτιά που σε καίει κάθε βράδυ,

ολα ανθίζουν ξανά μες στο σκοτάδι και όλα φως... ο δικός σου ουρανός.

Κώστας Κούκας 🌹