"Ιδεώδης ἐν τῇ λύπῃ"

Μες τους καπνούς του δωματίου

σε φαντάστηκα.

Εκστατικό.

Το βλέμμα σου να διαπερνά τους τοίχους,

ν’ αναπολεί στιγμές από τη ζωή που έζησες

Μες τους λαβυρίνθους του ποτού

εθάρρησα πως σ’ είδα,

δεινό κολυμβητή,

ν’ αναζητάς τον άλλο σου εαυτό.

Αλλάργεψες κι εχάθηκες

στις δίνες του μυαλού σου.

Για ιδέες επικούρειες

κι αρχές του σύμπαντος

μου μίλησες.

Αχνές σκιές του παρελθόντος

με τριγύρισαν,

φαντάσματα αέρινα

τα λόγια των χειλιών σου,

αγγίγματα και στρόβιλοι σωμάτων

συντάραξαν το λογισμό μου.

Κι ένας αχός απόκοσμος πλανήθηκε

σαν ψίθυρος παλιών ονείρων

με παρέσυρε σ’ έναν

χορό φλεγόμενο,

σ’ έναν ατέλειωτο χορό...

Κι εκεί, μεθυσμένοι απ’ το ανείπωτο,

χορεύαμε μες στην απουσία·

δύο ψυχές γυμνές απ’ τον χρόνο,

παλμοί που ξέχασαν το σώμα.

Χορεύαμε

όχι σαν να μη πονέσαμε

μα σαν να κάναμε ειρήνη με τη θλίψη.

Σαν να μας λύτρωσε

ο χορός της ζωής…

κι η ιδέα πως, κάποτε,

αγαπηθήκαμε ιδεωδώς

μέσα στη λύπη.

Μαρία Καραθανάση 🌹