Ήταν τότε που η ζωή είχε ακόμη το άρωμα της νιότης, την εποχή της εφηβείας, όπου ο έρωτας έρχεται τόσο γλυκά κι απροσδόκητα, χωρίς να το το επιδιώξεις, χωρίς να τον προβλέψεις, σαν σπίθα φλογίζει την καρδιά, τραντάζει γη και ουρανό. Εκείνη, μαθήτρια, γεμάτη όνειρα κι αθωότητα κι εκείνος μαθητής, λίγο μεγαλύτερος, με βλέμμα. φωτεινό, σχεδόν μαγικό κι ένα χαμόγελο που έσταζε μέλι Συναντιόντουσαν τυχαία κάποιες φορές, στους δρόμους·. Τα βλέμματά τους ακουμπούσαν δειλά -

Ραγισμένη. Ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει μία ιστορία. Η δική μου πνιγμένη στον πόνο. Μόλις λίγο χαρώ με βρίσκει νέα τρικυμία. Να χάνω από τα χέρια το κουράγιο. Τυλιγμένη με μαύρο να πρέπει να ζώ στον δικό μου βυθό . Υποχρεωμένη να φορώ το ψεύτικο χαμόγελο. Να δείχνω ότι είμαι καλά, παρά τα σημάδια. Ραγισμένη προχωρώ σε ένα κόσμο σκληρό. Να νιώθω το πρόβλημα, πως είμαι πάντα εγώ. Χωρίς να πιάνω γαλήνη, δίχως στοργή να υπομένω αυτό που λέγεται κοινωνία. Κολλημένη στο ίδιο σημείο

Η «ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ», είναι ένας μυσταγωγικός χώρος όπου η μνήμη, η λήθη και το όνειρο συνυπάρχουν. Το ποίημα υμνεί την παράδοξη ελευθερία της εθελούσιας αιχμαλωσίας... ---------------------------------- ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ Στων λιθοστρώτων το ημίφως περιπλανήθηκα, με βλέμμα καταλύτη των σκιών. Αρώματα κέδρου και αρτεμισίας μ’ έπνιγαν, σαν παλίμψηστο αρχαίων ψυχών. Πόλη της ομίχλης, άχραντη και σπάνια, κρύβεις την καρδιά μου σε προκυμαίες φαντασμαγορίας. Με παρασύρεις σε λιμ

Γερό χαλάζι έπεσε πάνω στο αναπαλαιωμένο σκρίνιο της ανθρωποσύνης! Ράγισε κι η βιτρίνα με τα τιμαλφή της ηλιογενούς νιότης Σ'αυτή τη στυγερή νεροποντή που και σπεράντζ' ανθεκτική σαρώνει για κράτα παραμάσχαλα το καλεντάρι της ζωής αφού το ανασύρεις απ'το "βουλισμένο αλώνι" Κι έχε το νου σου μην τύχει και σκορπίσουν σαν άστρα κβαντικά μες στην πομπώδη νύχτα τα φύλλα της πορείας σου στη γη του χαλασμού Μ'αν τύχει και θωρήσεις φυγόπονους βραχίονες κορμών μπλεγμένους καταγής με γ

Μερικές φορές και τώρα περισσότερο μου κακοφαίνονται πράγματα,σκέψεις,σκηνές, βλέμματα, που τους άλλους αφήνουν αδιάφορους. Είναι τόσο ασήμαντα ή τόσο κακόβουλα, που τα καταπίνεις αμάσητα; Είναι λόγια υποτιμητικά ή εγώ τα αντιμετωπίζω παράλογα; Είναι κατακριτέα βλέμματα ή μήπως έχασα την αίσθηση του χιούμορ και ξαφνικά φαντάζομαι δήθεν κακίες; Με βαραίνουν,που σκέφτομαι μήπως παραέγινα εύθικτη,υπερβολική,ψυχρή, προβληματίζομαι,αναλύω, πληγώνομαι, οι άλλοι τα προσπερνούν ατάρα

Περιπλανήθηκα ανάμεσα σε ξωτικά, Κύκλωπες κι εκδικητικά αρπακτικά, μ΄ ένα έκτακτο πέρασμα απ’ τα στενά του Κάτω Κόσμου, δραπετεύοντας αλώβητη απ’ τα σκοτάδια τ’ άγραφου νόμου. Σε όσες θάλασσες κι αν ταξίδεψα, όσες χώρες κι αν επισκέφτηκα, όσες αγκαλιές κι αν με φιλοξένησαν, όσα χτυποκάρδια κι αν αφουγκράστηκα, ο γλυκός παράδεισος της καρδιάς σου με γαληνεύει, με γοητεύει, με μαγεύει, με εμπνέει και τέλος μ΄ αναγεννάει. Γι’ αυτό ξηλώνω τον χρόνο και πλέκω τα μοτίφια της ποίηση

Ξημέρωσε... η νύχτα ήταν παγερή, η πρωινή πάχνη έχει κρυσταλλώσει και λαμποκοπάει σαν κοφτερό τζάμι, στις πρωινές του ήλιου αχτίδες, που αχνοπροβάλλουν πάνω της. Ο μικρός φτερωτός φιλαράκος μας κουρνιασμένος σ ' ένα κλειστό τριαντάφυλλο είναι ακόμα ζεστούλης. Τώρα το τριαντάφυλλο στο φως του ήλιου έχει αρχίσει ν ' ανοίγει τα βλέφαρά του. Αγουροξυπνημένος τώρα κι ο μικρούλης μας χασμουριέται ωχ, προσπαθεί να τεντώσει τα μουδιασμένα φτερούγια του, που έχουν αρχίσει να

Μια αντανάκλαση φωτός είν' ο έρωτάς μας... Η ερημιά έχει χαθεί στο μακρινό παρελθόν. Μου πρόσφερες απέλπιδες στιγμές πίστης... Εκείνο το "για πάντα" έμεινε αληθινό στη διαδρομή του πάθους. Λάτρεψα την ευγένειά σου, τα όνειρα που μοιράστηκες μαζί μου, τα μικρά φαναράκια που κουνιούνταν στο άγγιγμα του ανέμου. Μια ψυχή μέγιστων συναισθημάτων, Υπήρξες της ευτυχίας το αγκάλιασμα, δίχως προσμονή πια, ένας Άγγελος θαυμάτων, σφίγγει στα χέρια το απόκτημά του... Η Σελήνη θα κρατά πάν

Όλες οι πληγές ουρλιάζουν σαν λύκοι... Είναι κάτι νύχτες που φωνάζουν όλα σου τα αποστάγματα ψυχής και καρδιάς. Θέλεις να μείνεις μόνος σου ακόμη και μέσα στους διαδρόμους του μυαλού σου. Όλα βάφονται με αποχρώσεις του γκρι και του μαύρου και ουρλιάζουν όλα σου τα συναισθήματα. Ίσως να μην υπάρχει ιδιαίτερος λόγος και η αιτία να μην είναι οφθαλμοφανής. Το μέσα σου αλυχτά και ντύνεται μέσα σε σκιές από αφέγγαρες βραδιές χωρίς αστέρια στον ουρανό. Φοράει μαύρο μανδύα υφασμένο α

Δίνουν τα χέρια τηρώντας συμφωνία των υποσχέσεων.  Αρνούνται να ταυτιστούν με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ανέχονται το χθεσινό παιχνίδι  να ονομαστεί συγκυριαρχία, το προωθούν με τόλμη χωρίς προσθήκη πάθους. Δύο δεκάρες η Βιολέτα, Φτου ξελεφτεριά,σπασμένο τηλέφωνο,η συμφωνία διστάζει  να εμπιστευτεί αυτό τον κόσμο. Μαύρο μελάνι,αφήνει  το θλιβερό του αύριο. Η συμφωνία προπορεύεται... Οι υποσχέσεις τίθονται σε αναστολή. Εύα Αλιβιζάτου 🌹

Αγάπη μου, σε έφεραν κύματα του Αιγαίου, η καρδούλα μου, του ονείρου μου η πιο ωραία. Εγώ βάρκα αρμενίζω, γλάροι κάτασπρα πουλιά, το Αιγαίο να γυρίζω να σε έχω αγκαλιά. Έχω ήλιο αναμμένο, σύννεφα να τρέχουνε, το φεγγάρι μου καντήλι, τρέλα όλα έχουνε. Και η θάλασσα γαλάζια, κύματα, άσπρος αφρός, Αχ, θα είμαι όλων άξια μάτια μου, σαν σε θωρώ. Έλα, κι ο ήλιος βασίλεψε χάνεται η χαρά μου. Από την αγκαλιά μου έλειψες, αγάπη στα όνειρά μου. Δεν μπορώ να ζήσω δίχως, αυτό το φως που

Σαν λεπτοδείκτης η ζωή γυρνά, σφαίρα, στο εκκρεμές του κόσμου. Σαν μια ανάσα, η νιότη προσπερνά, μια δρασκελιά, μια υποψία δρόμου. Σαν σκόνη σβήνει, θάβεται, στην λησμονιά του χρόνου... Τί να προλάβει; τί να πει; Σε μια στιγμή μονάχα τί να ζήσει; Αφού στο άψε-σβήσε αστραπή, ως φως, για λίγο μένει; Σαν το κερί που η φλόγα του πεθαίνει; Συλφίδα, αδύναμη, ισχνή, στα γηρατειά, αχνός που φθίνει... Σαν σκοτεινιά ο θάνατος την παίρνει καταπόδι. Σαν την βροντή, π' ακολουθεί, με μια

1. Το «Για όσα τόλμησα» είναι ένα βιβλίο που μόνο από τον τίτλο του, προδιαθέτει για δύναμη, ρήξη και προσωπική αναμέτρηση. Μιλήστε μας για αυτήν την ιστορία, καθώς και για το έναυσμα της δημιουργίας της. Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση και χαίρομαι ιδιαίτερα. Το «Για όσα τόλμησα» είναι μια ιστορία για τη στιγμή που αποφασίζουμε να σταθούμε απέναντι στον εαυτό μας και να τον ρωτήσουμε: «Είναι αυτή η ζωή που θέλουμε να ζούμε;» Μέσα από τη Δάφνη, την κεντρική ηρωίδα του βιβλίο

17η μέρα στην Κωνσταντινούπολη. Πρωί. Ομάρ με λένε. Ανήκω στους πληθυσμούς των Ελλήνων μωαμεθανών. Η οικογένειά μου, τα τελευταία έξι χρόνια, μετακόμισε στην περιοχή Πέρα, στην Κωνσταντινούπολη. Η αδερφή μου, η Σελίν, είναι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει στη ζωή μου. Μετά τη μάνα μου, αυτή είναι που μ’ έφερε στη ζωή. Ο Προφήτης το έλεγε ότι είναι μεγάλη ευτυχία για μια οικογένεια να έχει πρωτότοκο αγόρι, αλλά γενικά να έχει αγόρι. Όμως, χωρίς να νιώθω μειονεκτικά, εγώ θεωρώ

Δεν είναι ο έρωτας που ανάβει. Είναι αυτός που μένει, όταν όλα έχουν σβήσει. Όταν το φως δεν είναι πια παιχνίδι στο βλέμμα, αλλά λάμπα κουζίνας που τρεμοπαίζει στο χάραμα. Όταν το χάδι δεν καίει το δέρμα, μα απλώς το σκεπάζει να μην κρυώσει. Πρώτα κοιτάς το στόμα και φαντάζεσαι φιλί. Ύστερα κοιτάς τη σιωπή και μαθαίνεις την αντοχή. Κάθε πρωινό μαζί είναι μια μικρή επανάσταση. Κάθε «είσαι καλά;» μια μορφή προσευχής. Στον γάμο δεν σώζεται ο έρωτας. Σώζεται ο άνθρωπος. Αν έχεις

Η σιωπή κυριαρχεί παντού. Γεμίζει το δωμάτιο σαν αόρατο πέπλο. Ανοίγω το παράθυρο, αναζητώντας μια μορφή ζωής. Μια ανάσα… Τίποτα. Μόνο μια μαύρη γάτα στο πεζούλι. Με κοιτά, νιαουρίζει απαλά και φεύγει αργά, σαν σκιά. Ο ουρανός έτοιμος για βροχή, και το στενό, ένα χαλί από κιτρινισμένα φύλλα. Φθινόπωρο και μελαγχολία, κι εγώ... περπατώ μαζί. Μα κάτι μέσα μου ζητά διαφυγή. Αφήνω τα μάτια μου να ταξιδέψουν πάνω στα φύλλα που χορεύουν στον άνεμο. Κάθε τους στροβιλισμός, μια α

Κίτρινο χειμωνιάτικο απομεσήμερο. Ριπές μνήμης, αναμοχλεύουν ηδονές λησμονημένες κι απόηχοι ερώτων μυστικών διασκορπίζονται σαν ξεραμένα φύλλα ενοχών στον ουρανό της συνείδησης.   Σταχτιά, βαριά, σύννεφα, χτυπημένα από τους κεραυνούς της μνήμης, αδειάζουν  υποσχέσεις ανερμάτιστες κι η ευεργεσία της βροχής ξεπλένει επιτέλους τα θαμπά οράματα ενός έρωτα καταθλιπτικού .    Αφροδίτη Διαμαντοπούλου 🌹

Ήταν όμορφη, με μικρές ατέλειες που την έκαναν μοναδική. Πρόσωπο καθαρό, μάτια χαρμολύπης, όπου καράβια πλέουν. Δεν γελούσε· κάποτε ένα ανεπαίσθητο, σφιγμένο χαμόγελο διαγραφόταν μόλις στα χείλη της. Σκέψεις στο κεφάλι της, μικρές εξισώσεις που προσπαθούσε να λύσει. Αμέτρητα γιατί. Ο άνθρωπος. Η γη. Η ζωή. Ο θάνατος. Το νέο και το παλιό. Ύφαιναν ιστούς στο μυαλό της. Φιλότιμα προσπαθούσε. Οι εποχές άλλαζαν. Τα χρόνια περνούσαν. Και στα μάτια της καράβια ταξίδευαν… χωρίς προορ

Μη μου μιλάς στον ενικό Δεν επαρκεί το βιαστικό, πρόχειρες αντιδράσεις στης βιάσης το ονείρατο. Βουλιάζει η ανάγνωση... Πνίγονται δόλιες λέξεις, αγρεύουν συναισθήματα προσφέρονται σκιρτήματα. Αλίμονο στις δολερές φράσεις αγνώστων τρελές. Ανώριμες, για άγουρες. Βολεύει ο πληθυντικός... Να τηρηθεί νόμος ορθός! Ακούς καινούρια ρήματα. Γεμίζουν με συνθήματα, τους τοίχους με ονόματα. Μάταια τα ασώματα. Κράτα γερά πληθυντικό... Γεννιέται νέο λεξικό. Εύα Αλιβιζάτου 🌹

Έλα, έλα σου λέω! Το νερό είναι υπέροχο! Άσε το να σε κάνει να ριγήσεις, να νοιώσεις όσα δεν έχεις νοιώσει ποτέ. Τι κι αν δεν έχουμε μαγιό, είναι καλό και το βρακί μας καλέ! Το γάργαρο γέλιο της ακουγόταν σε όλη την έρημη παραλία. Πλατσούριζε σαν μωρό παιδί και ας ήταν σχεδόν πενήντα. Τίποτα δεν της χαλούσε την μοναδική επαφή με το νερό, με την «πλανεύτρα» όπως η ίδια έλεγε την θάλασσα. - Καλεεέ θα σε τραβήξω αλήθεια στο λέω αν δεν έρθεις. Ζούμε σήμερα, γελάμε σήμερα, αγαπάμ

Είμαι ένας άγνωστος περαστικός. Για κάποιους ποιητής μα εγώ δηλώνω παρατηρητής παροδικών και ανάδρομων στιγμών. Με ένα σακίδιο στον ώμο ταξιδεύω,πάνω σε ράγες οι τροχοί με συνεπαίρνουν. Δίπλα από δέντρα που μιλούν με την σιωπή τους. Μέσα από κύματα που αλλάζει η μορφή τους. Πόσο μου μοιάζουν... Κοντοστέκομαι σε παράλληλους δρόμους, ανάμεσα σε ουρανούς που δεν δηλώνουν τόπους, στο παιδικό χαμόγελο στου φεγγαριού το σκίτσο. Μια ανθισμένη βουκαμβίλια κάποτε μου χάρισε χαμόγελο

Αναρωτιέμαι σε ποια σκιά ξαπλώνεις μη σε θαμπώσει ο ήλιος τής θλίψης που κυοφορεί η καρδιά. Σε ποια αγκαλιά κοιμίζεις τα διψασμένα όνειρα. Τολμά ο εαυτός σου να παλέψει τον μεγαλύτερο του εχθρό ; Εγωισμός απολυτότητα στην αιώρα της υπόστασης και εσύ θωρείς και περιπαίζεις την ψυχή λες και η ζωή είναι αιώνια στη σφαιρική τη γη. Η ευαισθησία δύναμη στη ροή του ποταμού, ο έρωτας πνίγεται ανελέητα στα χέρια τετράγωνου μυαλού. Αναζητώ στα σύννεφα να δω το πρόσωπό σου, πείσμωσαν δ

🍁 Άλλοτε πέφτουν στη Γη α θ ό ρ υ β α επιστρέφοντας στη χοϊκή τους μήτρα... Να λιπάνουν τ' όνειρο κι η άβυσσος να ευωδιάσει χρυσοπόρφυρη Ελπίδα... 🍂 Άλλοτε ερωτεύονται τον άνεμο και μαζί του χ ο ρ ε ύ ο υ ν στης Ψυχής τον ρυθμό με νότες λεπτοφυείς που ιερά δονούν την Ύπαρξη... σαν κοσμική μελωδία στο πεντάγραμμο του Χρόνου... 🧡 Κι έρχεται άλλοτε η στιγμή που επιμένουν κόντρα στον καιρό Θερμοπύλες να φυλάγουν! Εκεί ψ η λ ά θα τα βρουν οι Μήδοι του χειμώνα... Εκεί κι ο Ε

Κάθε που αρχίζει ένας Χειμώνας, ήχοι ξεχασμένοι απο έρωτα, φυτρώνουν μια νύχτα σε μια άλλη εποχή. Ριγούν στο άρωμα του θανάτου. Φυτρώνουν στις ρωγμές ξεχασμένων στίχων. Ένα όνομα ζητούνε να φορέσουν, μια σιωπή να ντύσει τη μνήμη τους. Ζητιανεύουν ποιητές της νύχτας που δεν πέθαναν ακόμα, να μετρήσουν συλλαβές πάνω στους ήχους, να γίνουν λέξεις, να γίνουν ποίημα πριν πέσουν στο μνήμα. Τι να ελπίζουν; Σήμερα θα μιλήσει ο θάνατος τους πριν σωπάσουν. ______ Καθώς ξαπλώνει ο Χειμώ