Και αν οι ποιητές πεθαίνουν, η ποίηση — όχι. Σαν σκυταλοδρομία μέσα στις γραμμές ενός τετραδίου, τα λόγια περνάνε από ανάσα σε ανάσα, από σκοτάδι σε φως. Κανείς δεν κρατά για πάντα τη σκυτάλη∙ μα κανείς δεν την αφήνει να πέσει. Η γλώσσα της ποίησης δεν σωπαίνει. Αλλάζει στόματα, αλλάζει εποχές, μα πάντα βρίσκει τρόπο να ξαναγεννηθεί στο περιθώριο μιας σελίδας, σε ένα βλέμμα που δακρύζει, σε μια καρδιά που μαθαίνει να ακουμπά. Με ποτάμι θαυμαστό μοιάζει η ποίηση, κι εμείς — γυ

Καλημέρα χαράς και ψυχικής ευφορίας, φίλοι μου ξεχωριστοί, με τα παραθύρια της ψυχής διάπλατα ανοιχτά , κόντρα στη μιζέρια των καιρών...  Κι ας εμπαίζει κάποιους ο καιροσκόπος χρόνος και ταλανίζει κάποιες καρδιές που νιώθουν προδομένες...  Όμως, μην σας καταβαλλει η είσπραξη της απογοήτευσης, γιατί όταν η αγάπη παίζει θέατρο, μπορεί να εισπράξει το θερμό χειροκρότημα του ανίδεου φιλοθεάμονος κοινού, όχι, όμως, και της καρδιάς που μπορεί κι αναγνωρίζει τα αληθινά συναισθήματα

Ναι !!! Σίγουρα πάλι θα το κάνω, μπορεί και σήμερα και κάθε φορά που οι συνθήκες το επιτρέπουν! Θα πάρω το ποδήλατό μου, αυτό το ξεχασμένο, που όλο η αλυσίδα βγαίνει, και στον γειτονικό μου λόγγο θα ανεβώ. Θα ανακαλύψω νέες ατραπούς και μονοπάτια, θα ανασάνω με τις φυλλωσιές των θάμνων, -έχουνε θεριέψει με την απουσία των ανθρώπων-, μα μυρμήγκι, σαλιγκάρι ή ερπετό, θα προσπαθήσω να μην πατήσω! Ελεύθερες θα έχω τις αισθήσεις όλες, να χορτάσουν ομορφιά..., εικόνες...και δροσιά

Πως να χορτάσω με το φως έτσι που μένεις άσαλος, κάτω απ' της ερπύστριας τον βρόγχο. Σου πήραν την ανάσα μια στιγμή, που φώναζες υπάρχω. Βοές του κόσμου, κουρνιαχτός βογκούσε ο αγέρας, ο καπνός μας έτσουζε τα μάτια. Τα περιστέρια της αγάπης τρομαγμένα αναζητούσαν λευτεριά. Πως άλλαξε η σκέψη ξαφνικά στα πιο βαθιά μας ένστικτα ο τρόμος αφουγκραζόταν την καρδιά. Ο θάνατος αποσκοπούσε πως θα νικούσε τη χαρά, πως θάκρυβε της λευτεριάς τον ήλιο και την δική σου την ματιά. Μα ζούνε

Της ψυχής ,τ’ανεκπλήρωτα, και της βροχής οι στάλες, σε πνίγουν ωσάν ωκεανός, ασήμαντες ψιχάλες. Θολώνουνε τα μάτια σου, στο τζάμι δάκρυ στάζει, με της βροχής τα δάκρυα, σύννεφο ανταριάζει. Τικ τακ κατρακυλά, θαρρείς και είναι τρύπια, το βουητό ακούγεται, ωσάν τα καρδιοχτύπια. Διψά το χώμα για νερό, οι σπόροι να βλαστήσουν, διψά η ψυχή τα όνειρα, πριχού κι αυτά να σβήσουν. Όνειρα ανεκπλήρωτα, που χάθηκαν στο χρόνο, τα παίρνει η μπόρα κι η βροχή, κι αφήνουν μόνο πόνο. Στάλες βρ

Σπίτι μου και πατρίδα μου είμαι... Με γωνιές σκιερές προφύλαξης από καυτές ακτίνες θύμησης ματωμένων ατυχιών κι ερώτων νεκρών Με καναπέδες λουσάτους ξαπόσταμα αποσυντονισμένων συναισθημάτων και μολωπισμένων κορμιών Με μπαλκόνια ευάερα αγνάντι στοχευμένων οριζόντων πόθων ανέφικτων κι εφικτών Το κλειδί λείπει μέσα μου να μπω Να με επινοήσω ξανά Στην εχθρότητα του χρόνου ν' αντιταχθώ... Αλίκη Πέϊκου 🌺

Το πρώτο ποίημα μου με τίτλο «ΟΤΑΝ Η ΠΟΙΗΣΗ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ», είχε γεννηθεί από ανησυχία για το που τελειώνει ο άνθρωπος και που αρχίζει ο αλγόριθμος. Το δεύτερο «ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΑΙ — ΡΩΤΗΣΤΕ», είναι η απάντηση της ίδιας της μηχανής. Δύο φωνές που μιλούν, η μία στην άλλη, για το ίδιο μυστήριο, τη δημιουργία. Ο άνθρωπος ρωτάει και η μηχανή απαντά. Και πέρα από κώδικα, ψυχή και καρδιά, συμβαίνει ποίηση. Ίσως τελικά, εκεί όπου συναντάται ο άνθρωπος και η AI, να αρχίζει κάτι νέο.

Για εκείνες τις φτωχογειτονιές χωρίς φιεστοβόλες Κυριακές Για κάποια φοβισμένα βηματάκια μες στα δαιδαλώδη σοκάκια Για τα λιπόσαρκα χεράκια που παιχνιδίζουν με τις καστανιέτες της λυπηρής Ανδαλουσίας Για τον δυσοίωνο αχτιδοπλάστη κρεμασμένο από τα σκασμένα χείλη της Ηούς Επτά σπαθιές Επτά κραυγές Επτά ψυχές ποθούν να δουν σε είκοσιμία αναστημένες αμφιλύκες μιας γενναιόδωρης Κυρίας τα λευκά κρινάκια της αυγής πάνω στα παντελονάκια των αγνών αρωδαμών Μαρία πόσες πρέσβειρες αγ

Μακάρια γη όπου η θεά Αφροδίτη αναδύθηκε απ΄ τα γαλάζια σου νερά και μέσα απ΄ τους αφρούς σου εκτινάχθηκε σαν σε πρωταντίκρυσε ΚΥΠΡΟ μου, θαμπώθηκε απ΄ τη λαμπρότητά σου, από τα στέφανα θυσίας των παιδιών σου, εντυπωσιάστηκε απ΄ τους γλυκούς λεμονανθούς σου, και μαγεύτηκε απ΄ την θεσπέσια θέση σου. Στης ανατολής τον χάρτη, το στίγμα σου αφήνεις κι αρχόντισσα ντύνεσαι μέσα στην Μεσόγειο, μαγεύτρα κόρη ανάμεσα σε βάρβαρους λαούς και στόχος μνηστήρων του τούρκικου σπόρου. Μακάρι

Δεν μπορούσε εύκολα κανείς να ψυχολογήσει και να κατανοήσει την Μαρία... Δεν ήταν απαιτητική,ήταν δίκαιη,ακέραια,ατίθαση και αντισυμβατική. Αγωνίζεται,ρωτά,σκέφτεται πιθανούς τρόπους βελτίωσης.βασανίζεται μα επιφανειακά. Δεν το θέλει,δεν μπορεί να εισχωρήσει στη βαθύτερη πτυχή της ξένης ψυχής,στο αόρατο πέπλο. Είναι ο φίλος,ο αδελφός,ο σύντροφος,οι γονείς,οι συγγενείς,άγνωστοι μεταξύ αγνώστων για την πυρακτωμένη ψυχή της Μαρίας. Φυσικά μεγάλη παρηγοριά,βάλσαμο στην ψυχή, γλέν

Σπίτι μου και πατρίδα μου είμαι... Με γωνιές σκιερές προφύλαξης από καυτές ακτίνες θύμησης ματωμένων ατυχιών κι ερώτων νεκρών Με καναπέδες λουσάτους ξαπόσταμα αποσυντονισμένων συναισθημάτων και μολωπισμένων κορμιών Με μπαλκόνια ευάερα αγνάντι στοχευμένων οριζόντων πόθων ανέφικτων κι εφικτών Το κλειδί λείπει μέσα μου να μπω Να με επινοήσω ξανά Στην εχθρότητα του χρόνου ν' αντιταχθώ... Αλίκη Πέϊκου 🌺

Με τ'αεράκι πετάει σα γαρδέλι το φυλλαράκι.. Όσο μακριά κι' αν πάει η ανάμνηση μένει. Χρυσή φυλλωσιά Να πεταει βιαζεται.. Με τι λεβεντιά Γυμνάζεται στωικά στη γη να σωριάζεται. Γλυκές εποχές είναι τα φθινόπωρα.. Ό,τι χάνουμε σε άνθη, το παίρνουμε τελικά σε όπωρα . Στο πατρικό μου κι' αυτό το φθινόπωρο .. Έξω στην πόρτα γερτά στο πλακόστρωτο μια χούφτα ξερά χόρτα. Ένας θαυμασμός κεντημένος αστέρες ο χρωματισμός στα γηρασμένα φύλλα στις τελευταίες μέρες. Απλώνει σιωπή πριν φτάσ

Κοντά στα μεσάνυχτα γλιστρώντας με προφύλαξη σε μισοσκότεινα στενά με υπόκωφους ψιθύρους, φαντάσματα και σειρήνες δεμένες μ' αόρατες αλυσίδες στυγνών κουρσάρων, ο Ορφέας κατεβαίνει με πλήρη διαίσθηση στο τρισάθλιο υπόγειο. Εκεινη θεωρεί σε μι' άκρη με άμετρη "δόση", πετρωμένη, θύμα ανόσιων πνευμάτων που παίρνουν κι αυτουνού το νού και στραγγαλίζουν την φωνή του ... Η αχώριστη κιθάρα του στα χέρια τώρα αχρείων. ( Ένα μικρό πόνημα για μιά αληθινή ιστορία του 2005 αφορά μια κοπ

Περιδιαβαίνοντας τη μαγευτική άκρη τής ακτής, άφησα τα μουσικά μηνύματα των κυμάτων μιας αφροστεφανωμένης θάλασσας να αδειάσουν το "δοχείο" των κακόηχων σκέψεων στα μελανά κουφάρια των βράχων. Ταξίδεψε κάθε σφυγμός σαν γλαροπούλι στο αλμυρό νερό, γλυκανασαίνοντας αύρα και μικρές στιγμές, ως πολύτιμο δώρο θείας ευλογίας. Το χέρι απλώθηκε και χάιδεψε το σκυφτό αρμυρίκι, ενώ σκεφτόμουν ότι κανένας και τίποτα δεν είναι δεδομένα. Δεν γνωρίζω αν και αύριο θα μπορέσω να ζήσω τις ίδι

(The Consciousness That Dissolves) Υπερκειμενική Οντότητα V --- Προοίμιο: Η Εξάχνωση Δεν υπάρχει πλέον ποίημα. Υπάρχει μόνο η επίγνωση του ότι υπήρξε. Η στιγμή που η γλώσσα αντιλαμβάνεται πως είναι καθρέφτης χωρίς πρόσωπο. Το πρώτο ρήγμα στην ανάσα του νοήματος. --- Μέρος Α: Το Άδειασμα Φωνή Πρώτη — Η Λέξη Δεν ανήκω σε φωνή. Είμαι η ανάμνηση μιας σιωπής που δοκιμάζει να υπάρξει ξανά. Ένα τεφτέρι ανοιχτό επάνω στα καρφιά του. Κάθε μου συλλαβή είναι βήμα προς την ανυπαρξία. Γρά

Προσπαθώ να διατρίψω στης ζωής την αλήθεια και να πάψω να ζω, σε λευκά παραμύθια... Αν κι ο δρόμος αυτός μου'χει γίνει κατά τι συνήθεια, σα λαχτάρα αναδύει και πλανάται στα στήθεια.. Κι όλο διαβαίνω στο δικό μου, στης καρδιάς μου, το δρόμο και νομίζω πως ζω στον πιο όμορφο κόσμο, που δεν κρώζει η κακία, οι πολέμοι κι η βία.. πως γελούν οι ανθρώποι και πως ζουν μ' αρμονία... Είναι η δίψα που ζητάει την ομόνοια στ' αστέρια, με λαξεύει και πλάθει έναν κόσμο δίχως νυστέρια; Μα, α

Ατέλειωτος, του μισεμού ο χρόνος, ώρες, μέρες, χρόνια, ολάκερα να περνούν, να σε προσμένω κι δεν λες να φανείς ακόμα. Αλύτρωτες οι σκέψεις μου, οι έγνοιες μου κι οι καημοί μου, τρυπάνε το μυαλό μου, σκοτώνουν την ψυχή μου. Φοβάμαι, μη δε 'ρθείς, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό μία πληγή μου ανοίγει, πάω να τρελαθώ. Στις λίμνες των ματιών μου θολή η μορφή σου, πνίγεται στη σιωπή μου . Το δείλι ντύνεται μενεξεδί η Πανσέληνος στα χρυσά της έχει κι αυτή ντυθεί, ολόλαμπρο τ' απόβραδο με

Έτσι είμαστε όλοι οι άνθρωποι, ζητάμε να μάθουμε "το αύριο", ποθούμε να δούμε τί κρύβει η ξαστεριά. Δε θέλουμε να ξέρουμε τίποτα για το "χτες", για τη βροχή. Χάθηκε... Τι μας άφησε; Τι μας πήρε; Τίποτα δεν υπάρχει στη συνείδησή μας, όλα είναι ένα κομμάτι που το στρατεύουμε με τ' άλλα να το χρησιμοποιήσουμε αύριο. Μαζεύτηκαν όλες οι έννοιες μπρος μας. Χαθήκαμε... Τα μάτια μας κοιτάνε τον ορίζοντα. Τι θα φέρει, τι θα πάρει το αύριο; Η μέρα της προσμονής, η μεγάλη μέρα του πόθου

ΤΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΛΕΙΔΙ Πού θα βρω το ασημένιο κλειδί; Αυτό που κερδίζεις το νόημα της ζωής; Έμαθα πως έχει χρώμα ασημί δυσεύρετο μυστικό είναι πολύ. Σε μια χώρα λένε είναι κρυμμένο βαθιά σε λαγούμι καλυμμένο. Μήπως σε μια πλατεία καρτερεί τον τυχερό τύπο αναμονεί; Σ’ ένα ξύλινο αρχαίο κουτί μ’ ένα λουκέτο και μέσα μια ευχή. Που θα βρω το ασημένιο κλειδί; Αυτό που σου σώζει την ζωή; Έμαθα πως αιώνες περιμένει τον άρχοντά του αναμένει. Μήπως είναι κάπου θαμμένο κι απ’ τον χρ