Να βρούμε όλοι, ένα αστέρι να κατοικήσουμε ξέρω, τι σας λέω Να ζήσουμε κλεισμένοι, στο φως του είναι η μόνη φυλακή που θα αντέξουμε Να είναι μονάχα, του καθενός γιατί η ψυχή του καθενός, ξέρει Κι η δική μου ξέρει όλοι, φτιαγμένοι από αστέρια είμαστε από μικρές λάμψεις χρυσαφιού Τώρα που θα έρθει, το πιο φωτεινό μας αστέρι Να το διεκδικήσουμε Να ξαναγεννηθούμε μικροί αστερισμοί. Κατερίνα Κυπραίου - "Μικροί αστερισμοί"

💕🌹Τού έρωτα η πιο απαλή νότα αναδεύτηκε σαν μυστικός παλμός μέσα στο στήθος μου. Μαζί της άνοιξαν οι δέκτες τής προσμονής, εκεί που οι στιγμές κυλούν ατέρμονα, σμίγοντας το πριν με το μετά, σαν προάγγελμα κάποιας αόρατης –πλην ολόφωτης μοίρας. Στο έαρ τής σαγήνης, όπου οι πλόες των ονείρων χαράζουν ανεμόστρατες στο στερέωμα, είδα την ψυχή μου να αναζητά ανασύσταση · να βρει ξανά διέξοδο μέσα στην αμείλικτη εντροπία των ημερών. Κάποτε, μια ριπή ανέμου πέρασε από πάνω μου σαν

Πως να με νιώσεις; Πώς να με νιώσεις; Πώς να στο πω, πως λιώνω σαν αγιοκέρι σ' άδειο ναό. Νιώθω ξωκκλήσι μακριά απ' τον πιστό.  Χλωμό φεγγάρι που αλυχτά σε μπλαβί ουρανό... Χώμα σ' άνυδρη στέππα που σε διψάει  και δεν του ρίχνεις σταγόνας νερό.  Κι όλο μια λέξη σου πως καρτεράει, μα εσύ σιωπάς σαν 'να βιολί χωρίς νότες νεκρό...  Πώς να με νιώσεις, πώς να στο πω; Πως στη δίνη του Έρωτα για σένανε ζω, μα ψάχνω μια σπίθα σε πόθο σβηστό... Ω! Πεφταστέρι στο θάμπος της αυγής θα χα

Σβήνω τα χρωματιστά φωτάκια σε σχήμα αστεράκια στον χάρτη των ματιών μου, αφήνω μόνο τα άσπρα σε σχήμα μπαλίτσες χιονιού! Υφαίνει ο μήνας την γέννηση του Σωτήρος, ράβουν τ' αστέρια με χρυσή κλωστή, το μεγάλο φωτεινό αστέρι που θα λάμψει πάνω στην Φάτνη της αγάπης, βαδίζουμε καθ' οδόν προς την αυγή της ελπίδας! Κατερίνα Ηρακλέους 🌹

Χάθηκαν τα τριαντάφυλλα... Μια απώλεια έγινε αγκαθωτό στεφάνι.  Την άνοιξη σταμάτησα, να μουντίζω τις ηλιόλουστες ημέρες. Κανέναν ερχομό καλοκαιριού δεν προσμένω πια... Ένα καπνό από αναμνήσεις σιγοκαίει ο χειμώνας. Το τζάκι μου θυμίζει τον δικό του ρόλο... Μα δεν μου ζεσταίνει την ψυχή. Καμία ελπίδα δεν νιώθω ώστε να παλέψω να μαζέψω  τις στάχτες... Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

I. Θα σε προσεύχομαι και θα σε μελωδώ, κι ετούτο τον άμορφο Δεκέμβρη, αγάπη μου, να έχεις την αίσθηση πως ο αέρας σε κρατά περικέντρο πως το θαύμα της παρουσίας περισσεύει όταν υπάρχει της αγάπης η μοναξιά. Κλεισμένος πίσω από τα παραθύρια, κρυμμένος στα σεντόνια που βασανίζουν την ηδονή, κρατημένος με βία από τα μαξιλάρια που συμβουλεύουν τα όνειρά μου άγρια κι απρόσμενα. Κάθε νύχτα φοβούμενος μην και συναντήσω άστρο μακριά από τη Βηθλεέμ σαν να φοβάμαι την ψυχή που γνωρίζει

Ευτυχώς γεννιέσαι! Να έχουν τα χείλη μου κάπου να ακουμπήσουν. Χειμώνας έρχεται βαρύς. Τα χέρια μου κρύα, άδεια, φοβισμένα, να ζεσταθούν ζητάνε σε μεγάλο ουρανό- κι αυτό αν το θελήσεις. Τα μάτια μου Χριστέ; Αυτά νικώνται μέσα στο σκοτάδι, μα ανοίγουν σαν πάλλευκο κρίνο μπρος στους ολόφωτους οφθαλμούς σου. Ευτυχώς Κύριε γεννιέσαι! Να στηριχτώ στον ώμο σου, να βαδίζω τη ζωή μου! ©️Αντιγόνη Ηλία

Πυκνό σκοτάδι, απέραντη γαλήνη κι ερημιά. την Χριστουγεννιάτικη τούτη βραδιά. Από το πυκνό πευκόφυτο βουνό, κατηφορίζει δρυμύτατο το ψοφόκρυο να περουνιάζει ως το κόκκαλο. Στα ριζά του βουνού χτισμένο, το μικρό μου χωριό ανάμεσα σε πολλές καρυδιές, εξ 'ου και τ ' όνομά του, Μονοκαρυά ( Μόνο καρυές ) Οι πόρτες όλες και τα παρθύρια των σπιτιών του ερμητικά κλειστά και στα τζάκια τους καίνε χοντροκούτσουρα δέντρων. ασταμάτητα . Η φλόγα τους φωτίζει πιότερο απο το λιγοστό φως της

Λ ί π η . . . Κορεσμένα... Γευστικά μα επιβλαβή...🥀 Όλα τα...λίπη Κι αυτά με ε ι Παγίδα είναι να σου λείπει... Γιατί σέρνει το υ μαζί του Κι ας μην το βλέπεις... Εκεί να δεις φραγμούς στην καρδιά... σπλαχνικές πιέσεις κι έμμονες φλεγμονές...💥 Θα τη νηστέψω τη λέξη με κάθε της γράμμα! Θα τη βγάλω ολόκληρη από το λεξικό κι από το διαιτολόγιο! Δυνατή λ υ π ό - λ υ σ η . . .🌹 Μεγαλώνω... Διακρίνω... Ξεφορτώνομαι... Η Α γ ά π η ζητά ακόρεστα να ρέει... Κι ελεύθερα... Στο

Γιορτινή Καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι ! Χαρούμενη και ευλογημένη Τρίτη με υγεία αγάπη και χαρούμενες στιγμές. 🌹 Χρόνια πολλά χρόνια φωτεινά χρόνια ευλογημένα γεμάτα υγεία αγάπη και ευτυχία σε όλες τις Αννούλες του κόσμου 🏵️Το αγγελάκι με την ρωγμή 🏵️ Έμπνευση της ιστορίας αυτής ήταν το αληθινό γεγονός του καστανά της Θεσσαλονίκης που κρίθηκε ένοχος από δικαστήριο της Θεσσαλονίκης όταν είχε συλληφθεί, επειδή δεν είχε άδεια μικροπωλητή και που η επιχείρηση σύλλη

Η γνωστή ποιήτρια Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή Χατζηκωσταντή μας παρουσιάζει την ποιητική της συλλογή με τίτλο 'εντός της άφωνης ΑΒΥΣΣΟΥ '. Η ταλαντούχα ποιήτρια με τα ιδιαίτερα συναισθήματα που την διακατέχουν μας καλεί να την τιμήσουμε διαβάζοντας τα ποιήματα ψυχής της. Το βιβλίο κοσμεί ένα μοναδικό εξώφυλλο προσωπική φωτογραφία της ίδιας η επιμέλεια τ Διατίθεται από την ίδια μέσω του προσωπικού της προφίλ στο διαδίκτυο : https://www.facebook.com/share/1JpNJEqkaj/

Ναυαγός ο έρωτας σε αλίμενο καρνάγιο, αλιεύει την αγάπη σε ανέβρετο ναυάγιο. Το άγρυπνο φεγγάρι τρυπάει το θόλο του ουρανού!  Μην σπάσουν τα φρένα της καρδιάς στο τρέμουλο της άλιας ερωμένης. Στις δίπλες των κυμάτων πεταλουδίζουν  ανθέμια τα αμάλαγα φιλιά. Ταξιδεύουν τα εύθρυπτα όνειρα με τα μελτέμια στο χόλιασμα της γλαυκής. Οι δειλινές καρδιές αλμυροφιλούν ανεμόσειστα τα κοχύλια και τα κοράλλια στα βάθη του Αιγαίου που λησμονήθηκαν και αγαπήθηκαν αλάρωτα! Τοξότης ο έρωτας σ

Γιατί να μην μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Να λέω , όσα νιώθω , να αδιαφορώ φανερά. Πρέπει να συμβιβάζομαι, να προσαρμόζομαι. Γιατί; Δεν θέλω . Δεν μ’ αρέσει. Ούτε πρόκειται.   Να κουλουριαστώ κάτω από την κουβέρτα μου. Με κλειστά μάτια να κλείσω τον ανεπιθύμητο έξω. Εγώ και εγώ στο δικό μου σκοτάδι ασφαλισμένη. Ο κόσμος γύρω να γυρίζει χωρίς εμένα πιόνι.   Το δικό μου παιχνίδι έχει βολικούς κανόνες. Τα όρια μου έχουν λυγίσει από χρόνια. Μια μάσκα φορώ μόλις ανοίξω την πύλη. Ν

Η πλατεία μας, ο δρόμος από πάνω. Άνθρωποι βιαστικοί, σκοτάδι, σκόρπια λόγια. Ψηλά, το φεγγάρι 🌙 έλαμπε, σαν ασήμι που ανασαίνει μέσα στον ουρανό. Η ανάσα σου τόσο ζεστή… κι ανάμεσα μας, θυμάσαι; Ο έρωτας που γιόρταζε, μεθυσμένος από αγάπη, δίχως φόβο, δίχως όραμα, μόνο αλήθεια. Και τώρα μένει μόνο η ανάμνηση, ένα φως που λάμπει μέσα στην καρδιά μου ❤️ σαν σπίθα που δεν έσβησε ποτέ. Και τα βράδια που θυμάμαι τα φιλιά σου, η μυρωδιά σου μένει πάντα εδώ, σαν χάδι που δεν διάλε

Γιατί κάθε τέτοιο σενάριο γρήγορα εκτυλίσσεται σε επίλογο  με τελευταία στιγμή μιά τελεία ; Ήταν κάποιες στιγμές εξαίσιες, που για μας μόνο θέλαμε να κρατήσουμε και να χαρούμε σε χρόνο εναλλαγών αυγής και νύχτας. Κι απόψε το βραδάκι ξανασμίξαμε στο μπαρ της Ρόζας πίνοντας κόκκινο κρασί, μ' ένα φως παράξενο στα μάτια γύρισες ξαφνικά κι αυθόρμητα, μου ψιθύρισες, μωρό μου ... Ίσως να 'ταν το κόκκινο κρασί, η θαλπωρή , η ανοιχτή αγκαλιά της παραλίας , η εφηβική καρδιά που κρύβουμ

Στην μονάκριβή μου κόρη που σαν σήμερα είδε το φως της ζωής, και διπλή γιορτή, για μένα η σημερινή, αφού γιορτάζει κι ο Νίκος μου, το στερνοπαίδι μου, το τρίτο ανθισμένο κλαδί μου , από τα πορτρέτα της καρδιάς μου...! Τυχερή κι ευτυχισμένη που υπάρχετε στο διάβα μου, θεία δώρα ο ερχομός σας, κι ευχαριστώ τη ζωή για την πολύτιμη ύπαρξή σας! Χρόνια σας πολλά, Παιδιά μου! Γενναιόδωρα κι ευλογημένα τα χρόνια σας, με άπλετο φως αγάπης πλουμισμένα!! Σας λατρεύω!! ❤️❤️ Ο κορμός και

Εύθραυστη η ψυχή, από πούπουλο φτιαγμένη, μέσα μας ζεί κι αναπνέει, μα είναι βαθειά κρυμμένη. Όσα κρύβει μέσα της, ποτέ δεν ξεστομίζει, τάχει κάνει φυλαχτό, δικά της και τα ρίζει. Θυμώνει και ωρύεται, όποιος την πλησιάζει, στο άγγιγμα της θλίβεται, λέξη ποτέ δεν βγάζει. Θέλει γλυκά κι όμορφα, θέλει να δεί σημάδι, την πρόθεση σου οσμίζεται, αν θα της δώσεις χάδι. Ιερό πράγμα η ψυχή, δεν μπορείς να περάσεις, αν βγάλεις τα παπούτσια σου, ίσως την δελεάσεις. Πάνω στις μύτες των π

Και πώς μου 'λείψες και πώς σ' έχασα αλλά εσύ εκεί προστάζεις το πουθενά μακρινά φαντάστηκαν όσα θέλησες - Άχρηστο όπλο η συνήθεια, σκοτώνει καί το πιο όμορφο μέρος Και η αβεβαιότητα σαν κάποιο χρώμα μοιάζει Και εάν κάτι κάπως να τρομάζει Κατά πόσο μοιάζει σαν να 'ναί αληθινό Κατά πόσο θές να πιστεύεις εάν όντως υπάρχει. Πάνος Βαρνάβας 🌹

. Κι όταν ο καιρός θέλησε να ζωγραφίσει παιδικά όνειρα έκθετα, το φως άνοιξε μια πόρτα στο γαλάζιο, κι ο κόσμος κύλησε, ήρεμος, σαν πρώτη ανάσα. Τα σύννεφα ψιθύριζαν μυστικά, σαν να ανασαίνει η μέρα μέσα σε κοχύλι. . Άχ, η αγάπη μας που κυλά σαν κύμα, με τρυφερό αφρόπλεκτο αγέρι του γιαλού, κυματιστά τα δροσερά της λόγια, την αμμουδιά χρυσίζοντας, τα πόδια μας φιλούν. . Κι όταν ο καιρός θέλησε να ζωγραφίσει ωραιότατο σπιτάκι κοντά στη θάλασσα, η άμμος απλώθηκε σαν προσευχή. Ο

Καυτά τα νωθρά λεπτά της προσμονής, Στου νου μου το κοντέρ μέτρησαν χρόνια Αν ήξερα στ' αλήθεια πως θα' ρθείς Μια ζωή θα σε περίμενα, αιώνια. Ψηλά, πολλές όψεις πήρε το φεγγάρι Το πρόσωπο του άλλαξε χρώμα και σκέψεις, Γινόταν φανό,καντήλι, φανάρι, Σαν οι δικές σου σκάρτες υποσχέσεις. Σάλευαν αργά του ρολογιού οι δείκτες Ως γίνανε του χρόνου μαχαίρια κοφτερά, Να έκοβαν πάλευαν τάματα αγύρτες, Σαν απιστία να κόβανε σε φέτες νυχτιά. Σε πίστεψα κι' έμεινα στη νύχτα μια σκιά,