Περιμένω έναν σπουδαίο Ποιητή να μου δείξει την έννοια αυτής. Περιμένω έναν τολμηρό Ποιητή να κρατά πιστά την πέννα του, και να με οδηγήσει με την βούληση μου,δίχως αλαζονεία στα μονοπάτια της φαντασίας του. Μια περπατησιά ψηλής απήχησης να ξεδιψάσει η ψυχή μου. Να πάψουν οι λυγμοί,οι άδικοι στεναγμοί. Έναν Ποιητή όχι αναλώσιμο. Να φτάνει η φωνή του όταν ποιεί στην ανταριασμένη μου ψυχή, λευκά να της φορέσει, αυταπόδεκτον, αξίζει να φωνάξω πώς ξεπέρασε και τον Ελύτη! Ποιητή σ

Η πόρτα σφαλισμένη, στο χρόνο, στη ζωή, στις φωνές. Πως έγιναν όλα βιαστικά παρελθόν...  Μόνο  οι γλάστρες ακόμα ζωντανές, αφημένες στου ήλιου το φως, ναι, κι οι μνήμες, που σεργιανούσαν νύχτα μέρα απ τα ντουβάρια στα κλειστά παράθυρα. Τι πληγώνει το χρόνο περισσότερο; Η σιωπή που απλώνεται, η απουσία, η ή νοσταλγία που ντύνει τις μνήμες; Πονάει αυτό που αφήνεις και κλείνοντας την πόρτα κρατά κομμάτια ζωής, πονάει το κενό που δεν γεμίζει κι οι στιγμές που περιπλανώνται σε αέ

"Άτομα με ειδικές ανάγκες" έτσι τα λένε ... Τα κοιτώ και τα μάτια μου,ασύστολα κλαίνε... Είναι παιδιά ενός "κατώτερου" άλλου Θεού, παιδιά με ειδική κατεργασία εύπλαστου νου,  που αδυνατούν μόνα να διαβούν στη ζωή, Η  Άγγελοι, που απο λάθος κατέβηκαν στη γη; Τα κοιτώ στην ψυχή τους θα μπω σε μία θέση. Θέλω αγάπη να δώσω, ψηλαφίζω τη  σκέψη... Ποιος μπορεί, το γέλιο αυτό να το στρέψει, απ'  την ψυχή, απ' τα μάτια την  λάμψη να σβήσει; Η  ελπίδα, φάρος στην ψυχή τους, δεν σβήνει

Πόλεμος. Σκοτάδι. Μαχητικά αεροπλάνα. Κακουχίες. Πείνα. Εξαθλίωση. Παιδιά στους δρόμους ψάχνουν ένα κομμάτι ψωμί για να ξεγελάσουν την πείνα τους. Οι μεγάλοι συννεφιασμένοι. Άγνωστο το αύριο. Ο στρατός στο καθήκον. Πότε θα λήξει ο πόλεμος; Αίμα. Όπλα. Άνθρωποι κοίτονται νεκροί. Ήρωες. Ελλάδα. Χρώμα λευκό και γαλανό. Λευκό τριαντάφυλλο μοιάζουν οι ψυχές που πολέμησαν για την πατρίδα. Για το Όχι. Για όλα τα Όχι που πρέπει να μαχόμαστε καθημερινά. Για όλα τα όχι που στερούν την

Τα λεφτά μπορούν ν' αγοράσουν κρεβάτι... αλλά όχι ύπνο... βιβλία... αλλά όχι μυαλά... Φαγητό... αλλά όχι όρεξη... φάρμακα... αλλά όχι υγεία... καλοπέραση... αλλά όχι ευτυχία... Πλήρωνε πάντοτε τοις μετρητοίς... Ποτέ επί πιστώσει... Ο εύκολος δανεισμός οδηγεί στην χρεοκοπία... Όποιος είναι χρεοκόπος δεν τον σώζει ούτε ο "χρυσούς αιών" του Περικλέους! Κυνήγησε το πάθος μάθος σου... Θυμήσου πάντα την "αφετηρία" σου... Σεβάσου τους ανθρώπους που σε βοήθησαν ν' αγγίξεις την επιτυ

Ήταν τότε που η ζωή είχε ακόμη το άρωμα της νιότης, την εποχή της εφηβείας, όπου ο έρωτας έρχεται τόσο γλυκά κι απροσδόκητα, χωρίς να το το επιδιώξεις, χωρίς να τον προβλέψεις, σαν σπίθα φλογίζει την καρδιά, τραντάζει γη και ουρανό. Εκείνη, μαθήτρια, γεμάτη όνειρα κι αθωότητα κι εκείνος μαθητής, λίγο μεγαλύτερος, με βλέμμα. φωτεινό, σχεδόν μαγικό κι ένα χαμόγελο που έσταζε μέλι Συναντιόντουσαν τυχαία κάποιες φορές, στους δρόμους·. Τα βλέμματά τους ακουμπούσαν δειλά -

Ραγισμένη. Ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει μία ιστορία. Η δική μου πνιγμένη στον πόνο. Μόλις λίγο χαρώ με βρίσκει νέα τρικυμία. Να χάνω από τα χέρια το κουράγιο. Τυλιγμένη με μαύρο να πρέπει να ζώ στον δικό μου βυθό . Υποχρεωμένη να φορώ το ψεύτικο χαμόγελο. Να δείχνω ότι είμαι καλά, παρά τα σημάδια. Ραγισμένη προχωρώ σε ένα κόσμο σκληρό. Να νιώθω το πρόβλημα, πως είμαι πάντα εγώ. Χωρίς να πιάνω γαλήνη, δίχως στοργή να υπομένω αυτό που λέγεται κοινωνία. Κολλημένη στο ίδιο σημείο

Η «ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ», είναι ένας μυσταγωγικός χώρος όπου η μνήμη, η λήθη και το όνειρο συνυπάρχουν. Το ποίημα υμνεί την παράδοξη ελευθερία της εθελούσιας αιχμαλωσίας... ---------------------------------- ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ Στων λιθοστρώτων το ημίφως περιπλανήθηκα, με βλέμμα καταλύτη των σκιών. Αρώματα κέδρου και αρτεμισίας μ’ έπνιγαν, σαν παλίμψηστο αρχαίων ψυχών. Πόλη της ομίχλης, άχραντη και σπάνια, κρύβεις την καρδιά μου σε προκυμαίες φαντασμαγορίας. Με παρασύρεις σε λιμ

Γερό χαλάζι έπεσε πάνω στο αναπαλαιωμένο σκρίνιο της ανθρωποσύνης! Ράγισε κι η βιτρίνα με τα τιμαλφή της ηλιογενούς νιότης Σ'αυτή τη στυγερή νεροποντή που και σπεράντζ' ανθεκτική σαρώνει για κράτα παραμάσχαλα το καλεντάρι της ζωής αφού το ανασύρεις απ'το "βουλισμένο αλώνι" Κι έχε το νου σου μην τύχει και σκορπίσουν σαν άστρα κβαντικά μες στην πομπώδη νύχτα τα φύλλα της πορείας σου στη γη του χαλασμού Μ'αν τύχει και θωρήσεις φυγόπονους βραχίονες κορμών μπλεγμένους καταγής με γ

Μερικές φορές και τώρα περισσότερο μου κακοφαίνονται πράγματα,σκέψεις,σκηνές, βλέμματα, που τους άλλους αφήνουν αδιάφορους. Είναι τόσο ασήμαντα ή τόσο κακόβουλα, που τα καταπίνεις αμάσητα; Είναι λόγια υποτιμητικά ή εγώ τα αντιμετωπίζω παράλογα; Είναι κατακριτέα βλέμματα ή μήπως έχασα την αίσθηση του χιούμορ και ξαφνικά φαντάζομαι δήθεν κακίες; Με βαραίνουν,που σκέφτομαι μήπως παραέγινα εύθικτη,υπερβολική,ψυχρή, προβληματίζομαι,αναλύω, πληγώνομαι, οι άλλοι τα προσπερνούν ατάρα

Περιπλανήθηκα ανάμεσα σε ξωτικά, Κύκλωπες κι εκδικητικά αρπακτικά, μ΄ ένα έκτακτο πέρασμα απ’ τα στενά του Κάτω Κόσμου, δραπετεύοντας αλώβητη απ’ τα σκοτάδια τ’ άγραφου νόμου. Σε όσες θάλασσες κι αν ταξίδεψα, όσες χώρες κι αν επισκέφτηκα, όσες αγκαλιές κι αν με φιλοξένησαν, όσα χτυποκάρδια κι αν αφουγκράστηκα, ο γλυκός παράδεισος της καρδιάς σου με γαληνεύει, με γοητεύει, με μαγεύει, με εμπνέει και τέλος μ΄ αναγεννάει. Γι’ αυτό ξηλώνω τον χρόνο και πλέκω τα μοτίφια της ποίηση

Ξημέρωσε... η νύχτα ήταν παγερή, η πρωινή πάχνη έχει κρυσταλλώσει και λαμποκοπάει σαν κοφτερό τζάμι, στις πρωινές του ήλιου αχτίδες, που αχνοπροβάλλουν πάνω της. Ο μικρός φτερωτός φιλαράκος μας κουρνιασμένος σ ' ένα κλειστό τριαντάφυλλο είναι ακόμα ζεστούλης. Τώρα το τριαντάφυλλο στο φως του ήλιου έχει αρχίσει ν ' ανοίγει τα βλέφαρά του. Αγουροξυπνημένος τώρα κι ο μικρούλης μας χασμουριέται ωχ, προσπαθεί να τεντώσει τα μουδιασμένα φτερούγια του, που έχουν αρχίσει να

Μια αντανάκλαση φωτός είν' ο έρωτας μας... Η ερημιά έχει χαθεί στο μακρινό παρελθόν. Μου πρόσφερες απέλπιδες στιγμές πίστης... Εκείνο το "για πάντα" έμεινε αληθινό στην διαδρομή του πάθους. Λάτρεψα την ευγένεια σου, τα όνειρα που μοιράστηκες μαζί μου, τα μικρά φαναράκια που κουνιόταν στο άγγιγμα του ανέμου. Μια ψυχή μέγιστων συναισθημάτων, Υπήρξες της ευτυχίας το αγκάλιασμα, δίχως προσμονή πια, ένας Άγγελος θαυμάτων,σφίγγει στα χέρια το απόκτημα του... Η Σελήνη θα κρατά πάντα

Δίνουν τα χέρια τηρώντας συμφωνία των υποσχέσεων.  Αρνούνται να ταυτιστούν με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ανέχονται το χθεσινό παιχνίδι  να ονομαστεί συγκυριαρχία, το προωθούν με τόλμη χωρίς προσθήκη πάθους. Δύο δεκάρες η Βιολέτα, Φτου ξελεφτεριά,σπασμένο τηλέφωνο,η συμφωνία διστάζει  να εμπιστευτεί αυτό τον κόσμο. Μαύρο μελάνι,αφήνει  το θλιβερό του αύριο. Η συμφωνία προπορεύεται... Οι υποσχέσεις τίθονται σε αναστολή. Εύα Αλιβιζάτου 🌹

Αγάπη μου, σε έφεραν κύματα του Αιγαίου, η καρδούλα μου, του ονείρου μου η πιο ωραία. Εγώ βάρκα αρμενίζω, γλάροι κάτασπρα πουλιά, το Αιγαίο να γυρίζω να σε έχω αγκαλιά. Έχω ήλιο αναμμένο, σύννεφα να τρέχουνε, το φεγγάρι μου καντήλι, τρέλα όλα έχουνε. Και η θάλασσα γαλάζια, κύματα, άσπρος αφρός, Αχ, θα είμαι όλων άξια μάτια μου, σαν σε θωρώ. Έλα, κι ο ήλιος βασίλεψε χάνεται η χαρά μου. Από την αγκαλιά μου έλειψες, αγάπη στα όνειρά μου. Δεν μπορώ να ζήσω δίχως, αυτό το φως που

Σαν λεπτοδείκτης η ζωή γυρνά, σφαίρα, στο εκκρεμές του κόσμου. Σαν μια ανάσα, η νιότη προσπερνά, μια δρασκελιά, μια υποψία δρόμου. Σαν σκόνη σβήνει, θάβεται, στην λησμονιά του χρόνου... Τί να προλάβει; τί να πει; Σε μια στιγμή μονάχα τί να ζήσει; Αφού στο άψε-σβήσε αστραπή, ως φως, για λίγο μένει; Σαν το κερί που η φλόγα του πεθαίνει; Συλφίδα, αδύναμη, ισχνή, στα γηρατειά, αχνός που φθίνει... Σαν σκοτεινιά ο θάνατος την παίρνει καταπόδι. Σαν την βροντή, π' ακολουθεί, με μια

Δεν είναι ο έρωτας που ανάβει. Είναι αυτός που μένει, όταν όλα έχουν σβήσει. Όταν το φως δεν είναι πια παιχνίδι στο βλέμμα, αλλά λάμπα κουζίνας που τρεμοπαίζει στο χάραμα. Όταν το χάδι δεν καίει το δέρμα, μα απλώς το σκεπάζει να μην κρυώσει. Πρώτα κοιτάς το στόμα και φαντάζεσαι φιλί. Ύστερα κοιτάς τη σιωπή και μαθαίνεις την αντοχή. Κάθε πρωινό μαζί είναι μια μικρή επανάσταση. Κάθε «είσαι καλά;» μια μορφή προσευχής. Στον γάμο δεν σώζεται ο έρωτας. Σώζεται ο άνθρωπος. Αν έχεις

Η σιωπή κυριαρχεί παντού. Γεμίζει το δωμάτιο σαν αόρατο πέπλο. Ανοίγω το παράθυρο, αναζητώντας μια μορφή ζωής. Μια ανάσα… Τίποτα. Μόνο μια μαύρη γάτα στο πεζούλι. Με κοιτά, νιαουρίζει απαλά και φεύγει αργά, σαν σκιά. Ο ουρανός έτοιμος για βροχή, και το στενό, ένα χαλί από κιτρινισμένα φύλλα. Φθινόπωρο και μελαγχολία, κι εγώ... περπατώ μαζί. Μα κάτι μέσα μου ζητά διαφυγή. Αφήνω τα μάτια μου να ταξιδέψουν πάνω στα φύλλα που χορεύουν στον άνεμο. Κάθε τους στροβιλισμός, μια α

Κίτρινο χειμωνιάτικο απομεσήμερο. Ριπές μνήμης, αναμοχλεύουν ηδονές λησμονημένες κι απόηχοι ερώτων μυστικών διασκορπίζονται σαν ξεραμένα φύλλα ενοχών στον ουρανό της συνείδησης.   Σταχτιά, βαριά, σύννεφα, χτυπημένα από τους κεραυνούς της μνήμης, αδειάζουν  υποσχέσεις ανερμάτιστες κι η ευεργεσία της βροχής ξεπλένει επιτέλους τα θαμπά οράματα ενός έρωτα καταθλιπτικού .    Αφροδίτη Διαμαντοπούλου 🌹

Ήταν όμορφη, με μικρές ατέλειες που την έκαναν μοναδική. Πρόσωπο καθαρό, μάτια χαρμολύπης, όπου καράβια πλέουν. Δεν γελούσε· κάποτε ένα ανεπαίσθητο, σφιγμένο χαμόγελο διαγραφόταν μόλις στα χείλη της. Σκέψεις στο κεφάλι της, μικρές εξισώσεις που προσπαθούσε να λύσει. Αμέτρητα γιατί. Ο άνθρωπος. Η γη. Η ζωή. Ο θάνατος. Το νέο και το παλιό. Ύφαιναν ιστούς στο μυαλό της. Φιλότιμα προσπαθούσε. Οι εποχές άλλαζαν. Τα χρόνια περνούσαν. Και στα μάτια της καράβια ταξίδευαν… χωρίς προορ