Αγάπη!μιά έννοια που δίδαξε ο Χριστός. Αγάπη !είναι να αγαπάς με ανιδιοτέλεια. Αγάπη!είναι το μαγικό συστατικό που ομορφαίνει τη ζωή. Αγάπη είναι να νοιάζεσαι για τον άλλο κι ας μην είναι κοντά σου... να στέλλεις την αγάπη σου με τη σκέψη.... η αγάπη έχει φτερά και πετά... με κάποιο μαγικό τρόπο φτάνει όπου επιθυμείς και γαληνεύει την ψυχή. Αγάπη,η μελωδία της ψυχής, το κλειδί που ξεκλειδώνει τη καρδιά, καθώς τα πλήκτρα ρυθμίζουν τα συναισθήματα, οι μουσικοί φθόγγοι πάλλονται

Οι δρόμοι με περαστικούς πλημμυρισμένοι , οι τοίχοι παντού στολισμένοι , λαμπιόνια πολύχρωμα μαγεύουν , φως γιορτινό εκπέμπουν ! Ο κόσμος τρέχει να προλάβει , τα καταστήματα αδειάζει ! Μοναδική τους είναι φροντίδα ! Πόσο καταναλωτική κοινωνία ! Γιορτάζουμε την αγάπη , ο Θεάνθρωπος ήρθε να την διδάξει ! Ναι την Αγάπη ,μην το ξεχάσεις ! Απ´ το παραθύρι κοιτάζει , με θλίψη στην ψυχή , με μάτια δακρυσμένα , στην λησμονιά αφημένα ! Περιμένει και για εκείνον , Το αστέρι να φέξει !

Άκου φίλε μου καλέ δεν έπρεπε να παραδώσεις τα κλειδιά και τα αντικλείδια.. Αυτό λέγεται προδοσία στο θείο δώρο που λέγεται Ζωή! Γιατί ο άνθρωπος που βολεύεται με αποθηκευμένες έγνοιες στο ντουλάπι του μυαλού ζει μόνο για τα καθημερινά και τετριμμένα.... Απλά του αρκεί να ζεί για να μην αδειάζει ο τόπος.... Γιατί αφήνει ν' αραχνιάζουν όνειρα ντυμένα ακόμα και με απατηλές ελπίδες... Ναι αλλά δεν έχεις το δικαίωμα ν' αποσυρθείς Αυτό λέγεται δειλία, απραξία, Αβελτερία, απροθυμία

Ερωτοτροπούν οι καρδιές, κάτω από σκισμένα φεγγάρια και παγωμένα αστέρια, ερωτοτροπούν οι καρδιές κάτω από δέντρα γυμνά, μέσα σε κάμπους που δεν ήπιαν νερό και ξεράθηκαν, κι ύστερα κλαίνε, κι ύστερα πονάνε, ρέει η πίκρα στα ρυάκια της σιωπής ο δυνατός αέρας γκρεμίζει την δόξα του έρωτα, όμως οι καρδιές θα συνεχίσουν να ερωτεύονται, θα κτυπούν οι κτύποι σαν καμπάνες από φως και χαρά, θα σηκώνουν τις άγκυρες και θα βάζουν πλώρη για άγνωστους προορισμούς, λίγοι θα καταφέρουν

♦️"Στην απλότητα βρίσκεται η ευτυχία" μας λέει ο Ελύτης ❤️ ❤️Στην απλότητα βρίσκω την ευτυχία ❤️ Στην απλότητα βρίσκω την ευτυχία. Σ’ ένα μικρό φως, σ’ ένα ήσυχο πρωινό, σ’ ένα χαμόγελο που δε ζητά τίποτα. Μου αρκεί που οι μέρες κρατούν Κυριακές για ξεκούραση, κι ο χρόνος στο τέλος φυλάει Χριστούγεννα, μαζί και την οικογενειακή θαλπωρή με αγαπημένα πρόσωπα Που ο χειμώνας δίνει ζωή σ’ ένα πέτρινο, χιονισμένο σπίτι κι ο καπνός από την καμινάδα ανεβαίνει σαν προσευχή. Μου

Πυκνό το σκοτάδι κι ατέλειωτη η νύχτα, για όσους ονειρεύονται καινούριους κόσμους. Δύσβατοι δρόμοι κι αργεί να χαράξει Θεέ μου. Πόσοι αγώνες και αίμα! Πόση Ελπίδα και πόσο ψέμα! Αναλώσιμοι όλοι. Και μιας χρήσεως σόλι ο λαός μας, στη νέα τάξη πραγμάτων. Στον βωμό των ονείρων και εθνικών οραμάτων. Από τον Τούρκο Αγά, στον Έλληνα και Ευρωπαίο αφέντη. Στον άγνωστο, δυνατό και κακό δυνάστη. Χώρες και χώρες.. Χωριά και πόλεις και το κλεινόν άστυ. Κι αν μέσα στην δίνη των καιρών και

Κανέλα και γαρύφαλλο φρεσκοκομμένα καρύδια σιρόπι και ζεσταμένο μέλι Των παιδικών χρόνων τα γλυκά στη μνήμη αγκιστρωμένα, σαν σβησμένα αναφιλητά στο χρόνο υφασμένα Παραμονές γιορτών Μαμά Και στην κουζίνα διάχυτη σα μετέωρη πλημμυρίδα η αγκαθερή ενθύμηση της " απουσίας" σου... Αλίκη Πέϊκου 🥀❤️🥀

Λογική συνέπεια. "το γαρ τίκτειν ανάγκης έργον εστί , το δε εκτρέφειν φιλόστοργίας " Το σπουδαιότερο είναι πως παραπονιόμαστε ενοχλημένοι από την ανάρμοστη ,ανεξήγητη και συχνά απάνθρωπη συμπεριφορά αρκετών νεότερων συνανθρώπων μας. Όμως δεν είναι ν' απορεί κανείς ,  μα πιο πολύ να διερωτάται, μη κι είναι φυσιολογική αυτή η συμπεριφορά  άνθρωπων που μεγάλωσαν  θηλάζοντας συνθετικό αγγελαδίσιο γάλα , από μακρουλές γυάλινες φιάλες με σκληρές πλαστικές ρόγες υπό τους ήχους της τ

Το. ποίημα Άτιτλο πήρε έπαινο στον 7ο παγκόσμιο διαγωνισμό Αμφικτυονίας🌹 ΑΤΙΤΛΟ Έτσι θα περάσει και τούτη η νύχτα Όπως δηλαδή οι προηγούμενες Χωρίς κουβέντα! Κανείς δεν έχει να σου πει τίποτα Κι η γη, δεν λέει να στεγνώσει, η βροχή δεν σωπαίνει… Κρύφτηκαν πάλι οι άνθρωποι, τον μαύρο ουρανό φοβήθηκαν Ατέρμονες ώρες έξω λογομαχούνε Ποια θα φυγαδέψει την ανελέητη βροχή; Ποια θα καταλαγιάσει τον θυελλώδη βοριά; Χορεύουν αδιάκοπα οι αστραπές! Τα πουλιά καταφύ

Ποιος γνωρίζει τον βαρκάρη που όλη νύχτα λάμνει μέσα σε άγνωστα νερά; Ποιος ανάβει το φεγγάρι το τσιγάρο και το δάκρυ, στο στενό το μονοπάτι και την ερημιά; Μία ξοδεμένη αγάπη σε έναν σκονισμένο χάρτη και τα αστέρια να χορεύουν με σπασμένα τα φτερά. Νύχτωσε και η πίκρα μένει σαν κοιτώντας στον καθρέφτη και χωρίς χαρά... Ένα κέρμα για τον δρόμο μια ευχή πάνω στον ώμο για την μοναξιά... Το φεγγάρι τώρα στέκει και ακίνητο μας βλέπει δίχως πια μιλιά... Κώστας Κούκας 🌹

Κλάμα, χαρά σε αγκαλιά Γεννιέμαι και πεθαίνω Τρελή χαρά ζεστής φωλιάς Κουρνιάζω κι' ανασαίνω. Κρατούν σιγή οι αγκαλιές Τα στόματα σιγούνε Είναι στιγμή που οι καρδιές Έχουν πολλά να πούνε Κοινή ωραία φορεσιά Καθέναν μας δαμάζει Μα είναι κάθε αγκαλιά Ρούχο που μας ταιριάζει. Θεέ μου αν κάποτε χαθώ Σ' ανέμους μνήμης,ζάλης Αχ, κάνε με να ξεχαστώ Σε μια ζεστή αγκάλη. Λευτέρης Σιώμος 🌹

Σαν τον κλέφτη σε κοιτάζω στην σκιά σου εστιάζω μην κοιτάς Μην κοιτάς που σ' αγαπάω και τα χέρια μου κτυπάω να γελάς. Μου χεις λείψει και πονάω μην σκιάζεσαι γερνάω μην πονάς Η ζωή μου στα συντρίμμια Κι αγάπη μου στην γκρίνια να τολμάς. Κόκκαλο 'μαι που λυγάει λυγάει μα δεν σπάει θα στο πω στρατιώτης που γυρνάει στα μετόπισθεν ξεσπάει σ' αγαπώ... Μάτια μου εγώ κερνάω απάνω μου ξεσπάω να μιλάς να μιλάς για τα παλιά μας τα ουράνια φιλιά μας να κοιτάς... Αντριάννα Περικλέους Ονο

Πάρε με Θ ε έ μου, σε παρακαλώ, στ ' όνειρό μου κοντά σου απόψε να το ζήσω, μες τα ουράνια τα πλάτια σου στ' άστρα σου... Με τους αγγέλους σου. Ω σ α ν ά ψάλλοντας, να Σ ε υμνήσω, την καρδιά μου, με Φως Α γ ά π η ς να ντύσω, της ψυχής την Στολή μ ' Ε υ λ ο γ ί α να στολίσω. Τους τρεις μάγους στης Βηθλεέμ την Φάτνη με Ά σ τ ρ ο Φ ω τ ε ι ν ό ν ' ακολουθήσω. Εκεί σε μια γωνιά στην παγωνιά. Σ ' τον Νεογέννητο Χριστό να γονατίσω ... Ταπενά με δάκρυα χαράς να προσκυνήσω

Σε θωρώ ως παντεπόπτη οφθαλμό, όταν ανατέμνεται ο κόσμος μου. Κι εσύ εμένα, σαν μέλισσα τραυματισμένη, στο λουλούδι πάνω κρατώντας το ύστατο μέλι της αφαίμαξης με άηχα φτερά. Κι αν σε βαραίνουν οι χειμώνες μου, θα γίνω τζίτζικας πυρπολημένος να φέρω το καλοκαίρι. Η μυρωδιά σου, κυκλική αύρα που αφομοιώνει τα πάντα. Αγάπη. Έρωτα. Ηδονή. Πόθο. Σύμπαν που σβήνει και επανέρχεται μέσα από δίνες σκοτεινές. Κι άλλοτε, αγγίζοντας τα όριά του, εκπέμπει πυρ σε άστρα για τη σάρκα των ζω

Στην άκρη του πέτρινου τοίχου, άνθισε απρόσμενα η πασχαλιά, ανάμεσα στα κιτρινισμένα φύλλα, όταν την ξύπνησαν λίγες ζεστές δεκεμβριανές ακτίνες, σαν να εκπλήρωνε ένα παλιό, κρυμμένο όνειρο. Μπερδεμένη κι ανυπόμονη, χορτασμένη από τη θαλπωρή της χειμερινής ανάπαυσης, άπλωσε τα τσαμπιά των μοβ λουλουδιών της κι ορθώθηκε, τρεμοσαλεύοντας, ξένη στη χριστουγεννιάτικη αναμονή, μα γεμάτη αγαλλίαση, γεμάτη λαχτάρα να ζήσει το θαύμα μιας άλλης γιορτής. Να νιώσει τη χαρά της Γέννησης

Να βρούμε όλοι, ένα αστέρι να κατοικήσουμε ξέρω, τι σας λέω Να ζήσουμε κλεισμένοι, στο φως του είναι η μόνη φυλακή που θα αντέξουμε Να είναι μονάχα, του καθενός γιατί η ψυχή του καθενός, ξέρει Κι η δική μου ξέρει όλοι, φτιαγμένοι από αστέρια είμαστε από μικρές λάμψεις χρυσαφιού Τώρα που θα έρθει, το πιο φωτεινό μας αστέρι Να το διεκδικήσουμε Να ξαναγεννηθούμε μικροί αστερισμοί. Κατερίνα Κυπραίου - "Μικροί αστερισμοί"

💕🌹Τού έρωτα η πιο απαλή νότα αναδεύτηκε σαν μυστικός παλμός μέσα στο στήθος μου. Μαζί της άνοιξαν οι δέκτες τής προσμονής, εκεί που οι στιγμές κυλούν ατέρμονα, σμίγοντας το πριν με το μετά, σαν προάγγελμα κάποιας αόρατης –πλην ολόφωτης μοίρας. Στο έαρ τής σαγήνης, όπου οι πλόες των ονείρων χαράζουν ανεμόστρατες στο στερέωμα, είδα την ψυχή μου να αναζητά ανασύσταση · να βρει ξανά διέξοδο μέσα στην αμείλικτη εντροπία των ημερών. Κάποτε, μια ριπή ανέμου πέρασε από πάνω μου σαν

Πως να με νιώσεις; Πώς να με νιώσεις; Πώς να στο πω, πως λιώνω σαν αγιοκέρι σ' άδειο ναό. Νιώθω ξωκκλήσι μακριά απ' τον πιστό.  Χλωμό φεγγάρι που αλυχτά σε μπλαβί ουρανό... Χώμα σ' άνυδρη στέππα που σε διψάει  και δεν του ρίχνεις σταγόνας νερό.  Κι όλο μια λέξη σου πως καρτεράει, μα εσύ σιωπάς σαν 'να βιολί χωρίς νότες νεκρό...  Πώς να με νιώσεις, πώς να στο πω; Πως στη δίνη του Έρωτα για σένανε ζω, μα ψάχνω μια σπίθα σε πόθο σβηστό... Ω! Πεφταστέρι στο θάμπος της αυγής θα χα

Σβήνω τα χρωματιστά φωτάκια σε σχήμα αστεράκια στον χάρτη των ματιών μου, αφήνω μόνο τα άσπρα σε σχήμα μπαλίτσες χιονιού! Υφαίνει ο μήνας την γέννηση του Σωτήρος, ράβουν τ' αστέρια με χρυσή κλωστή, το μεγάλο φωτεινό αστέρι που θα λάμψει πάνω στην Φάτνη της αγάπης, βαδίζουμε καθ' οδόν προς την αυγή της ελπίδας! Κατερίνα Ηρακλέους 🌹

Χάθηκαν τα τριαντάφυλλα... Μια απώλεια έγινε αγκαθωτό στεφάνι.  Την άνοιξη σταμάτησα, να μουντίζω τις ηλιόλουστες ημέρες. Κανέναν ερχομό καλοκαιριού δεν προσμένω πια... Ένα καπνό από αναμνήσεις σιγοκαίει ο χειμώνας. Το τζάκι μου θυμίζει τον δικό του ρόλο... Μα δεν μου ζεσταίνει την ψυχή. Καμία ελπίδα δεν νιώθω ώστε να παλέψω να μαζέψω  τις στάχτες... Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹