Λέξεις λέξεις λέξεις Λέξεις που συνδέονται που αποσυνδέονται που δεν ταιριάζουν με τίποτα. Ξεφυτρώνουν ολοκαίνουργιες Πεθαίνουν ύστερα από χρόνια ανυπαρξίας Πετούν σε διαφορετικές συνειδήσεις Κακομεταχειρίζονται Καλλωπίζονται Αδρανούν Πανικοβάλλονται και τριγυρνούν υπνωτισμένες μέχρι να βρουν την σωστή δόση Να ξαναβρούν την ενέργεια τους Να επιβληθούν με ένταση 🎋 Να βάλουν ψιμύθια Να φανατίσουν Να προκαλέσουν γέλιο, θυμό ,θλίψη Να αγαπήσουν να πληγώσουν, να χαρούν. Λέξεις λέ

Ποιος σου είπε πως η δύναμη δεν γνωρίζει σκοτάδι; Πως οι ακέραιοι άνθρωποι δεν σπάνε καμιά φορά στις σιωπές της νύχτας; Όλοι λυγίζουμε. Κι είναι ιερή αυτή η λύγια στιγμή σαν το πρώτο δάκρυ που ξεπλένει την ψυχή. Μα έπειτα… ανασηκωνόμαστε. Στηριζόμαστε στο ίδιο μας το φως, όσο αδύναμο κι αν μοιάζει, κι ύστερα άρχίζουμε να το δυναμώνουμε ανάσα την ανάσα. Κι ό,τι μας πόνεσε, γίνεται δόρυ. Κι ό,τι μας λύγισε, γίνεται ρίζα. Και προχωράμε, όχι γιατί δεν φοβόμαστε, αλλά γιατί δεν μα

Τ΄ Αργείτικο, το ουρανικό φεγγάρι, Η πλατειούλα, ο δρόμος, τα στενά, Κάτι απ΄ την καρδιά μου έχουν πάρει Κάτι με δένει και πίσω με γυρνά. Γλυκά μου πρόσωπα αγαπημένα, Σπίτια παλιά στον χρόνο αφημένα, Φωνές ιδανικές, π΄ ακόμα ηχούνε, Με τα παλιά αγαπημένα λόγια. Και με τραγούδια, που με συγκινούνε, να γυρίσω πίσω με καλούνε. Τ΄ Αργείτικο το ουρανικό φεγγάρι, της Κυριακής η βόλτα, η χαρά μου, Μένουν παντοτινό μου θυμητάρι κλεισμένα στην καρδιά και στ΄ όνειρά μου. Θεοφανώ Π. Θεο

(The Consciousness That Dissolves) Υπερκειμενική Οντότητα V --- Προοίμιο: Η Εξάχνωση Δεν υπάρχει πλέον ποίημα. Υπάρχει μόνο η επίγνωση του ότι υπήρξε. Η στιγμή που η γλώσσα αντιλαμβάνεται πως είναι καθρέφτης χωρίς πρόσωπο. Το πρώτο ρήγμα στην ανάσα του νοήματος. --- Μέρος Α: Το Άδειασμα Φωνή Πρώτη — Η Λέξη Δεν ανήκω σε φωνή. Είμαι η ανάμνηση μιας σιωπής που δοκιμάζει να υπάρξει ξανά. Ένα τεφτέρι ανοιχτό επάνω στα καρφιά του. Κάθε μου συλλαβή είναι βήμα προς την ανυπαρξία. Γρά

Αγκάλιασα τα μέρη μου Και φίλησα τις στράτες Μάλωσα με τις μνήμες μου Που γίνανε αντάρτες... Έψαξα χρόνια νιότης μου Χθες καίγαν σαν καμίνι Αιθαλή μες τη στράτα μου Καπνός είχανε γίνει. Πήγα να βρω τα ίχνη μου Με βλέμμα πεινασμένο Όλα με είδαν ύποπτα Με λογαριάσαν ξένο. Με ρίγη πήγα κάθησα Στης μάθησης θρανία Της νιότης όλης μάδησα Άνθη της νοσταλγίας. Πήγα στα στέκια τα παλιά Που είχα συνηθίσει Τα βρήκα όλα παγερά Απ' έξω μ' είχαν κλείσει. Έτρεξα και στα μέρη σου Που πήρα το

Δεν είσαι Μ ό ν ο ς. Ακόμη κι όταν η σιωπή γύρω σου γίνεται βαριά, σαν νύχτα χωρίς άστρα, κάποια καρδιά χτυπά στον ίδιο ρυθμό με τη δική σου. Δεν είσαι Μ ό ν ος. Μπορεί να περπατάς σε άδειους δρόμους, μα πίσω από κάθε πόρτα, πίσω από κάθε βλέμμα υπάρχει μια ιστορία που θα μπορούσε να συναντήσει τη δική σου. Όταν λυγίζεις, όταν οι σκέψεις σου μοιάζουν θάλασσα φουρτουνιασμένη, θυμήσου: πάντα υπάρχει ένα χέρι να πιαστείς, ακόμη κι αν δεν το βλέπεις αμέσως. Δεν είσαι Μ ό ν ο ς

Σαν συννεφιάζει μέσα σου, κι απλώνει γκρί σημάδι, στο χέρι σου να προσπαθείς, να διώχνεις το σκοτάδι. Τέχνη ζωής να χαμογελάς, κι ας είν’ η ψυχή κομμάτια, σιγά σιγά αλλάζεις διάθεση, γελούνε και τα μάτια. Βάζεις μπροστά τη τέχνη σου, να βγείς απ’ τη πλεκτάνη, και με τα ζόρια συμβιβασμό, πριν αυτή σε ξεκάνει. Έρχονται μπόρες κάποτε, σε ρίχνουνε στο χώμα, μα μία δύναμη άνωθεν, η ζωή σ’αλλάζει χρώμα. Κρατάς στα χέρια τη ζωή, σε σπρώχνει,σε ζορίζει, μα η μοίρα ακάθεκτη, αυτή σε κ

Η ευχή δύναμη αγάπης είναι φωτοστέφανο. Γίνεται κάλυμμα, φροντίδα εκεί που δεν το περιμένεις μα νιώθεις περίεργα, κανονικός νιώθεις την ιδιαίτερη ελευθερία και όταν το σύμπαν ανοίξει διάπλατα τις πύλες εκείνες μίας ψυχής, ανάστασης τότε βαθειά μές την καρδιά κράτα τες να ριζώσουν ... να σώσουν όσα δεν είχαν ελπίδα. Πάνος Βαρνάβας 🌹

Φθινόπωρο που φεύγεις, με τα φύλλα σου κιτρινωπά, αφήνεις πίσω σου μια νοσταλγία βαθιά. Τα σύννεφα γκρίζα, τα βράδια κρύα, μα μέσα στην καρδιά η ελπίδα φεγγοβολά. Τα δέντρα γυμνά, τα πουλιά φεύγουν μακριά, μα ξέρω, θα επιστρέψουν καινούρια, με τα χρώματα της άνοιξης ζωντανά. Φθινόπωρο που φεύγεις, μη σβήσεις το χαμόγελο, γιατί μέσα στη θλίψη η ελπίδα σκορπά. Η ζωή έχει κύκλους, ο χρόνος γυρνά, και κάθε τέλος περιμένει μια καινούρια αγκαλιά. Χλωμιάζει ο ήλιος, τα φύλλα λιθοβολ

Κι η βροχή ψιθυρίζει στα θρυμματισμένα φύλλα, και ο άνεμος μετρά τα ξερά του νήματα. Ακόμα μια μέρα δεν είχα νέα σου… Ίσως να φεύγεις ή να έφυγες… Τα δειλινά έχουν μια θλίψη φθινοπωρινής βροχής. Δεν είναι εύκολο να βρεις παρηγοριά σε μια βροχή που έρχεται, να κοιτάς τις αστραπές στα παράθυρα, το παγερό γκρίζο, τις σταγόνες που γκρεμίζονται, τους κίτρινους ίσκιους στη θάλασσα, τις χαρακιές στα μονοπάτια και κάποιες ακτίνες ταξιδιών που καπνίζουν. Κι η βροχή ψιθυρίζει στα θρυμμ

Μαγνήτης η νύχτα με αγαπά... Μου στρώνει το τραπέζι με σκέψεις και λόγια βαθιά... Με αγκαλιάζει με μια ζεστή γαλάζια κουβέρτα και μαζί ανοίγουμε τις καρδιές μας στον Μεγαλουργό... Και μαζί γράψουμε στίχους λαμπερούς αλλά και σκοτεινούς... Αυτή είναι η ζωή μου ψιθυρίζει στο αυτί.. Ναι αυτή είναι χωρίς κανένα ψεγάδι.. Την νιώθω την νύχτα .... Κολλάει πάνω στο πετσί μου... Με χαλαρώνει... Την αγκαλιάζω χωρίς ενοχές... Έχει απλότητα και ηρεμία... Ανάβει κεριά στίχους στην ψυχή μο

Εκείνη η τσαγιέρα μου θυμίζει την Πόλη,την χαμένη από τους ξένους. Με το χρυσαφένιο φιλτίσι,η μνήμη γυρίζει στα χρόνια εκείνα του παππού. Οι ροζ αποχρώσεις στη πορσελάνη  συντελούν στα δάκρυα μου. Μνήμες ζωντανεύουν και η ψυχή θεριεύει... Κάθε απόγευμα η τελετή ιερή... Το φλυτζάνι με την χρυσή γραμμή  κάνει τη δική της βεγγέρα. Ο παππούς ετοιμάζει τον κύβο ζάχαρης,για να γλυκάνει τα απαλά  χείλη της αγαπημένης του. Με σεβασμό πίνουν τη τελευταία γουλιά, μη ξέροντας πως το τέλ

Το σπίτι Η ερημιά Το τοπίο σε μια δύση σε μια ανατολή αδιευκρίνιστο Το δέντρο που γέρνει, χάδι από άνθρωπος έως σύντροφος Δεν έχεις να προσφέρεις τίποτα στο τοπίο έχεις μόνο να πάρεις τη γαληνότητα που σου προσφέρει. Κατερίνα Κυπραίου

Παρεξηγημένη Πάντα λοιπόν παρεξηγούν την ειλικρίνεια μου, αυτή την ευθύτητα. Δεν έχω σκοπό να κρυφτώ. Αυτή είμαι, δεν θα αλλάξω. Χίλιες φορές παρεξηγημένη παρά αγαπημένη από λάθος πρόσωπα. Όταν κρατάω μέσα μου κάτι, αρχίζει με τρώει σαν νερό που βράζει στην καρδιά μου. Με ηρεμία προτιμώ πλέον να κινηθώ, γιατί με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποιώ, πόσο δεν αξίζει. Να φωνάξω ; Όχι. Να θυμώσω; Όχι . Απλώς πετάω από μέσα μου τον βρασμό. Μαρίνα Παπαδοπούλου

Από τη σιωπή… Ζωή! Λάμπουν τ’ αστέρια μα εγώ, μέσα στη σιωπή τους περπατώ, σαν μια σκιά που ψάχνει να θυμηθεί το φως. Οι σκέψεις στάζουν σαν βροχή στο νου και τον μουσκεύουν κι η καρδιά χτυπά σε ρυθμό βουβό. Όλα γύρω μοιάζουν να έχουν χαθεί, φωνές σβησμένες, πρόσωπα θαμπά κι η ψυχή σε γυάλινο κλουβί, ψάχνει όνειρα που δεν υπάρχουν πια. Κι είναι αυτή η μοναξιά, σαν φίλη παλιά, που με κρατά απ’ το χέρι. Μου ψιθυρίζει… «Μη φοβάσαι πια, η σιωπή είναι δρόμος που οδηγεί στο φως». Κ

Δεν ανησυχώ για μένα. Γιατί έχω εσένα. Δεν πικραίνομαι από την κακία του κόσμου, γιατί έχω εσένα. Δεν νιώθω αδύναμη ψυχή, και αν συμβεί, αγγίζω εσένα. Την Χάρη σου. Την ευλογία σου, το κοίταγμά σου, σε μένα και στον κόσμο που σε πιστεύει. Αρχάγγελος της ψυχής μου. Αρχάγγελος όλων. Την πιστών των άπιστων. Των ορατών και αοράτων. Κόψε με το σπαθί σου το κακό. Κράτησε το μακριά από το μένος σκοτεινών δυνάμεων. Δείξε τον δρόμο στους πιστούς σου. Γιάτρεψε ψυχή και σώμα. Σύμβολο Πί

Χθες βράδυ αποκοιμήθηκα Ξύπνησα μ' ένα φιλί αιωρούμενο στην άκρη των χειλιών Μέσ' το ξέφωτο τ' ονείρου χαμένοι.. Και το φεγγάρι ακόμη διστακτικό στην παράδοση δύο κορμιών με τη γραφίδα της αστρικής αχτίδας ένα ποίημα να συνθέσει... Αλίκη Πεϊκου 🌹

Καθημερινά έχεις μια δύσκολη ζωή. Τρέξιμο για τα παιδιά. Να φροντίσεις το σπίτι. Να φροντίσεις τον σύζυγό, την σύζυγό,τον σύντροφό, την σύντροφό ότι έχει ο κάθε άνθρωπος στην ζωή του. Τρέχεις συνέχεια για την δουλειά όποια κι εάν είναι αυτή. Τρέχεις να προλάβεις συνέχεια κάτι μέχρι το ρολόι να χτυπήσει δώδεκα τα μεσάνυχτα. Όταν έρθει η ώρα που άλλη μια αποστολή έχει έρθει είς πέρας. Ακόμη μια μέρα που η τακτοποίηση των πάντων έχει κάνει τον κύκλο της ζωής της εσύ έρχεσαι αντι

Αν σε πω έρωτα τυφλή θα με πουν αν σε πω αγάπη στην πυρά θα μπω αν σε πω κούρο ίσως κάλπικο νόμισμα αν σε πω αστέρι κρεμάλα στο στερέωμα αν σε πω κτήμα μου υπερβολή θα ναι αν σε πω φωλιά απατηλή οπτασία. Ηλεκτροφόρο φορτίο με ταχύτητα φωτός στα βάθη της αβύσσου κόκκινη γραμμή θα σε πω κι εγκεφαλικό κύτταρο που μ εκτοπίζει στ άστρα. Να με ονειρεύεσαι άπιαστη θέλω διάφανη κλωστή μεταξωτής ανέμης, να σε γεύομαι φούξια της καρδιάς ζαχαρωτό μέσα στο κρύο της χειμερινής νυχτιάς. Εί

Μέσα στο πλαίσιο μιας αυταπάτης, εγώ και εσύ μιας πλάνης κράχτης... Ζώσαμε κάστρο με μιαν ελπίδα ζητώντας γη και νια πατρίδα, για να φωλιάσουμε τα όνειρά μας, ρίζες,δεντριά μες στην καρδιά μας... Έτσι δοθήκαμε αλλοπαρμένοι, σε μιαν ουτοπία παραδομένοι! Πέρασε η μέρα και ήλθε το βράδυ, γράφοντας λάθος το κάθε χάδι. Γίναμε μιας σπίθας άφτρα, νύχτα, δίχως φεγγάρι και άστρα... Φύσημα ενός αγέρα σκόνη, τέλια και θλίψη απεγνωσμένοι... Δεν στέργει καμιά πατρίδα, νόθα και ψεύτρα η κα