Το πρώτο δάκρυ...

Ποιος σου είπε

πως η δύναμη δεν γνωρίζει σκοτάδι;

Πως οι ακέραιοι άνθρωποι

δεν σπάνε καμιά φορά

στις σιωπές της νύχτας;

Όλοι λυγίζουμε.

Κι είναι ιερή αυτή η λύγια στιγμή

σαν το πρώτο δάκρυ που ξεπλένει την ψυχή.

Μα έπειτα…

ανασηκωνόμαστε.

Στηριζόμαστε στο ίδιο μας το φως,

όσο αδύναμο κι αν μοιάζει,

κι ύστερα

άρχίζουμε να το δυναμώνουμε

ανάσα την ανάσα.

Κι ό,τι μας πόνεσε,

γίνεται δόρυ.

Κι ό,τι μας λύγισε,

γίνεται ρίζα.

Και προχωράμε,

όχι γιατί δεν φοβόμαστε,

αλλά γιατί δεν μας επιτρέπεται

να μείνουμε εκεί που πέσαμε.

Προχωράμε.

Αντιστεκόμαστε.

Πολεμάμε.

Και τέλος νικάμε

όχι τον κόσμο.

Τον ίδιο τον εαυτό μας.

ΜΑΚΗΣ ΛΟΥΚΕΡΗΣ