Από τη σιωπή... Ζωή!

Από τη σιωπή… Ζωή!

Λάμπουν τ’ αστέρια μα εγώ, μέσα στη σιωπή τους περπατώ,

σαν μια σκιά που ψάχνει να θυμηθεί το φως.

Οι σκέψεις στάζουν σαν βροχή στο νου και τον μουσκεύουν

κι η καρδιά χτυπά σε ρυθμό βουβό.

Όλα γύρω μοιάζουν να έχουν χαθεί,

φωνές σβησμένες, πρόσωπα θαμπά

κι η ψυχή σε γυάλινο κλουβί, ψάχνει όνειρα

που δεν υπάρχουν πια.

Κι είναι αυτή η μοναξιά, σαν φίλη παλιά,

που με κρατά απ’ το χέρι.

Μου ψιθυρίζει… «Μη φοβάσαι πια, η σιωπή είναι δρόμος που οδηγεί στο φως».

Κι ίσως τελικά να μην πονώ

μα να μαθαίνω να ζω.

Να βρίσκω φως μες στο σκοτάδι μου

κι ελπίδα εκεί που όλα μοιάζουν…

Χάραμα δίχως φως…

Μα μόνο μοιάζουν!

Γιατί κάπου βαθιά στα μυστικά της σιωπής, ανασαίνει ακόμη η φλόγα της ελπίδας.

Μικρή, σχεδόν ανύπαρκτη κι όμως είναι εκεί.

Σαν την ανάμνηση μιας αγκαλιάς, που ποτέ δε χάθηκε στ’ αλήθεια.

Ίσως η ψυχή να μη μένει ποτέ μόνη, μα να δοκιμάζεται.

Να μαθαίνει, πως το φως δεν έρχεται απ’ έξω.

Μα φυτρώνει μέσα της, σαν λουλούδι που αντέχει στη βαρυχειμωνιά…

Μοναξιά… Σιωπή… Ζωή!

Μαρία Σαρρή 🌹