Στο πλαίσιο μιας αυταπάτης...

Μέσα στο πλαίσιο μιας αυταπάτης, εγώ και εσύ μιας πλάνης κράχτης... Ζώσαμε κάστρο με μιαν ελπίδα ζητώντας γη και νια πατρίδα,

για να φωλιάσουμε τα όνειρά μας, ρίζες,δεντριά μες στην καρδιά μας...

Έτσι δοθήκαμε αλλοπαρμένοι,

σε μιαν ουτοπία παραδομένοι! Πέρασε η μέρα και ήλθε το βράδυ, γράφοντας λάθος το κάθε χάδι. Γίναμε μιας σπίθας άφτρα,

νύχτα, δίχως φεγγάρι και άστρα... Φύσημα ενός αγέρα σκόνη,

τέλια και θλίψη απεγνωσμένοι...

Δεν στέργει καμιά πατρίδα,

νόθα και ψεύτρα η καθ' ελπίδα...

Γίναμε στίγμα σε μία στιγμή,

μιας αστραπής η παρακμή...

Πέρασμα, λήθη μιας εποχής,

σαν τον ατμό μιας μηχανής...

Μια γκρι κορνίζα και παρελθόν

δύο συννεφιές μες στο παρόν.

Δυο πάλ ανταύγειες στον ουρανό, που μόλις σβήσαν το δειλινό...

Έτσι απλά, σαν προσπερνά θρόισμα ανέμου στα υστερνά...

Πόση θλίψη δρέπει η καρδιά,

σαν περπατά η μοναξιά...

Λιλή Βασιλάκη Δαφερέρα 🌹