Τσαγιέρα από φιλτίσι...

Εκείνη η τσαγιέρα μου θυμίζει την Πόλη,την χαμένη από τους ξένους.

Με το χρυσαφένιο φιλτίσι,η μνήμη γυρίζει στα χρόνια εκείνα του παππού.

Οι ροζ αποχρώσεις στη πορσελάνη 

συντελούν στα δάκρυα μου.

Μνήμες ζωντανεύουν και η ψυχή θεριεύει...

Κάθε απόγευμα η τελετή ιερή...

Το φλυτζάνι με την χρυσή γραμμή 

κάνει τη δική της βεγγέρα.

Ο παππούς ετοιμάζει τον κύβο ζάχαρης,για να γλυκάνει τα απαλά 

χείλη της αγαπημένης του.

Με σεβασμό πίνουν τη τελευταία γουλιά,

μη ξέροντας πως το τέλος έρχεται...

Μόνο σαν φτάνουν οι καταπατητές

αισθάνονται το τέλος να πλησιάζει.

Η τσαγιέρα στέκεται περήφανη 

ακλόνητη,κρατά το μυστικό της αγάπης των αφεντικών της...

Οι άνανδροι δεν έμαθαν ποτέ την αξία της...

Χρόνια μετά, βρέθηκε στη πόρτα μου...

Ήταν εκείνη η ίδια...

Στο περίτεχνα στολισμένο κουτί...

Ταξίδεψε στους ανθρώπους που ανήκε,σε μια άλλη γενιά.

Ευαγγελία Αλιβιζάτου 🌹