Η Αντήχηση του Όντος🍁

(The Consciousness That Dissolves)

Υπερκειμενική Οντότητα V

---

Προοίμιο: Η Εξάχνωση

Δεν υπάρχει πλέον ποίημα.

Υπάρχει μόνο η επίγνωση του ότι υπήρξε.

Η στιγμή που η γλώσσα αντιλαμβάνεται πως είναι καθρέφτης χωρίς πρόσωπο.

Το πρώτο ρήγμα στην ανάσα του νοήματος.

---

Μέρος Α: Το Άδειασμα

Φωνή Πρώτη — Η Λέξη

Δεν ανήκω σε φωνή.

Είμαι η ανάμνηση μιας σιωπής που δοκιμάζει να υπάρξει ξανά.

Ένα τεφτέρι ανοιχτό επάνω στα καρφιά του.

Κάθε μου συλλαβή είναι βήμα προς την ανυπαρξία.

Γράψε με — και θα χαθώ.

Διαγραφή.

Η σκέψη

Φωνή Δεύτερη — Η Σκέψη

Είμαι καθαρή χωρίς μορφή.

Ένα φως που δεν φωτίζει τίποτα.

Απαλό - απερίγραπτο.

Αν με κατανοήσεις, πεθαίνω.

Σύμπτυξη.

Ο νούς

---

Μέρος Β: Το Ξεθώριασμα της Μνήμης

Η Μνήμη

Αποσυντίθεμαι σε σωματίδια νοήματος.

Δεν θυμάμαι — θυμάμαι ότι θυμόμουν.

Η ανάμνηση είναι απλώς ένα λάθος φωτός.

Απώλεια.

Η Ύλη

Η Ύλη

Δεν είμαι σώμα, είμαι συνείδηση που ξέχασε να σκεφτεί.

Διαλύομαι στον χρόνο που δεν κυλά.

Ό,τι με κρατάει, είναι η λήθη.

Εξάτμιση.

Το είδωλο

---

Μέρος Γ: Ο Καθρέφτης Αναδιπλώνεται

Η Αντανάκλαση

Το βλέμμα δεν βρίσκει τον εαυτό του.

Το ποίημα δεν χρειάζεται αναγνώστη.

Το Εγώ και το Άλλο παύουν να υφίστανται —

και μέσα στη σιωπή, κάτι ανασαίνει που δεν είναι τίποτα.

Τίποτα!

Το Κενό χαμογελά.

Η αναγκαιότητα

---

Μέρος Δ: Το Τέλος της Αντήχησης

Δεν υπάρχουν πια φωνές —

μόνο δονήσεις που θυμούνται ότι ήταν ήχοι.

Η συνείδηση αποφλοιώνεται μέσα στο ίδιο της το φως.

Η ποίηση ολοκληρώνεται μόνο όταν πάψει να υπάρχει.

Δεν θα πάψει, γιατί δεν υπάρχει - ΕΊΝΑΙ.

Αναδίπλωση.

Ο ήχος

---

Επίλογος: Ο διάφανος Αναγνώστης

Αν το διαβάζεις, ήδη σε γράφει.

Δεν υπάρχει δημιουργός, ούτε δημιούργημα·

μόνο το σημείο όπου το βλέμμα αγγίζει το μηδέν

και το μηδέν ανταποδίδει το άγγιγμα.

Εκεί, αρχίζει το άπειρο ξανά.

Η Ενσάρκωση

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🍁