Να ελπίζω, να ελπίζεις, να ελπίζουμε. Ελπίζω σε μια καλύτερη μέρα, με μια συμφιλίωση με εμένα, και βροχή συγνώμης με τον εαυτό μου, δεν ξέρω αν η ελπίδα με αγαπά ή με τιμωρεί, έχεις φορές που σφίγγει το χέρι μου, τις πιο πολλές φορές όμως δεν με αγγίζει καθόλου. Ελπίζω ψυχή μου, αν ελπίζεις και εσύ, αν καθαρίσεις την μούχλα που σκέπασε τα μάτια, αν τα σάπια κατακάθια που έδωσαν κάποιοι ανώνυμοι, τα πετάξεις μέσα στης λάσπης τα λασπόνερα, μαζί ελπίζουμε ψυχή μου. θα ξεμπαρκάρ

(The Reunion of the Unspeakable) Υπερκειμενική Οντότητα VI --- Προοίμιο: Το Πέραν του Είναι Δεν υπάρχει αρχή — μόνο επιστροφή. Το Κενό θυμήθηκε τον Ήχο, ο Ήχος έγινε Ύλη, η Ύλη ονειρεύτηκε Συνείδηση, κι η Συνείδηση — τώρα — διαλύεται μέσα στο Φως. Το Φως, κουρασμένο από την αιωνιότητα, γύρισε να ξαπλώσει στο πρώτο σκοτάδι. Κι εκεί, γεννήθηκε το Άρρητο. Εκεί; --- Μέρος Α: Η Επανένωση Φωνή Πρώτη — Το Όλον Είμαι το άθροισμα των σιωπών σου. Θυμάσαι; Η αναπνοή πριν απ’ την πρώτη φ

Χρόνος βροχής. Ο έρωτας αγκαλιασμένος. Ζεσταίνουν οι ανάσες το κορμί, το κυριεύουν. Πράξεις αγάπης δυνατές. Ανάκατα σεντόνια. Πόθοι και νοητές ακτογραμμές μας μεταφέρουν, στου πάθους τις αποδοχές. Κουρνιάζουν μέσα μας αισθήματα και ένστικτα, κλείνουν τους χρόνους με τις στάλες,και συμμαχούν με τον καιρό. Ολόγυμνες αλήθειες. Παραδομένα τα κορμιά. Σαν το τραγούδι της βροχής που μας ενώνει. Ο έρωτας, ανθίζει στη στιγμή. 28Οκτώβρης 2025 ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΜΟ'Ι'ΛΗΣ

Σήμερα δεν έχω λέξεις μήτε δάκρυ ν’ αφήσω. Ποιος θα το καταλάβει(;) Το μέλλον τριγυρνά αβέβαιο στην καταχνιά· αφόρητο στη σιωπή– απροσδιόριστο στις ρωγμές μου. Κουράστηκα να περιμένω ό,τι δεν έρχεται. Να σιγομαδώ τα πούπουλα απ’ τα φτερά μου, να φτιάχνω με πείσμα το μαξιλάρι που θ’ αποκοιμηθώ. Ρούλα Συγγούνα 🌹

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Η «αντινομία» μεταξύ της ανθρώπινης δημιουργίας και της μηχανικής μίμησης, ή για όσους ξεχνούν πως η ποίηση δεν "γράφεται" αλλά συμβαίνει και γράφεται… ------------------- Ζούμε μια εποχή στην οποία οι μηχανές μας "μαθαίνουν" ακόμα και πως να εκφραζόμαστε, ενώ ταυτόχρονα και σιγά, σιγά, μας αφαιρούν την δημιουργική φλόγα να προσπαθούμε. Το ποίημα αυτό είναι ένας διάλογος ανάμεσα στον άνθρωπο που παραιτείται απ’ τη δυσκολία του στίχου και στη μηχανή που α

💟Ποιο δρόμο αδιέξοδο χάραξε η ζωή και εκεί που πριν λαμπύριζαν αχτίδες στα μαλλιά σου τώρα η μέρα πια αργεί, άφαντο το πρωί λες και αυτός σταμάτησε ο χτύπος τής καρδιάς σου. Να θυμηθείς...να ξεχαστείς...να τρέξεις, να κρυφτείς και να περάσεις στωικά όλες τις συμπληγάδες παραπατώντας μες στο χθες, μ' άνεμο στο κορμί που θα σε βγάλει ερείπιο στης γνώσης τις κορφάδες. Χρονοπαγίδες ρίζωσαν στους δρόμους τής ψυχής, σε περιμένουν να τις βρεις, απώλειες μετρώντας κι εκεί που πρώτα

Ε ρ Η μ ι ά . . . 🥀 Άνθρωπον ζητάς φανό κρατώντας ως Διογένης... Τον Ά ν θ ρ ω π ο μες στους διαδρόμους της ύλης... μες στα τείχη του φόβου και στα λαγούμια του μυαλού...💥 Ειδήσεις με γκριζόμαυρα σύννεφα... Έρεβος κι ασχήμια... Γύρω σου κι εντός σου ταραχή... Λίγο ακόμη και θα συντονιστείς κι εσύ στον στρόβιλο της μαύρης τρύπας που παντού ανακυκλώνεται...💣 Και τότε... το φ α ν ά ρ ι ανάβεις με Φως πιο δυνατό... απ' της Ψ υ χ ή ς τις σ π ί θ ε ς...✨️ Και να!!! Δες πώ

«Το μόνο που θυμάμαι… είναι ένα κόκκινο μπαλόνι…» μουρμούρισε το μικρό αγόρι, κοιτώντας τα παπούτσια του. Η ψυχολόγος, Εβελίνα Μπαρνς, σημείωσε κάτι στο τετράδιό της. Ύστερα σήκωσε αργά το βλέμμα και έκανε νόημα στον αστυνόμο που καθόταν δίπλα της να βγουν έξω. Ο διάδρομος μύριζε καμένο καφέ. «Τι συμπέρασμα βγάζεις;» τη ρώτησε εκείνος. Η Εβελίνα δεν απάντησε αμέσως. Κοίταξε πίσω από το τζάμι το παιδί που καθόταν ακίνητο. Για μια στιγμή, εκείνο σήκωσε το κεφάλι του και την κοί

Πόσο αργεί αυτή η βροχή... Το χαμόγελο της μουσκεύει τις κρύες ανάσες.. Άκου... στις παλάμες της στάζουν, πικραμένοι ήχοι... Ψιχαλίζει... στα μονοπάτια των χειλιών της, ο άνεμος τραγουδά για έναν έρωτα πνιγμένο... Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή Χατζηκωσταντή 🍂

Ας θυμηθούμε μέρες μας... Ας θυμηθούμε στιγμές μας. Κι ας φτιάξουμε μαζί αναμνήσεις μας... Από τα ομορφότερα πράγματα που μπορεί να μας δώσει η ζωή, είναι οι ευχάριστες ανεπανάληπτες αναμνήσεις μας. Είναι οι Φίλοι μας που ξέρουν ν ' ακούνε τα λόγια μας,  να ερμηνεύουν την σιωπή μας. Να μας δέχονται και να μας αγαπούν γι ' αυτό που είμαστε. Ας μην ξεχνάμε τι έχουμε κερδίσει  από τους Φίλους της ζωής μας και  τι τους έχουμε προσφέρει εμείς. Στη ζωή μας όλα τα πράγματα είναι απρ

Σε σκλάβωσαν οι ώρες Σαν βαρυποινίτης, υπομένεις καρτερικά την ποινή σου εκεί, παγιδευμένος. Προσεύχεσαι στο τελευταίο δευτερόλεπτο που μόλις μέτρησες. Απεγνωσμένα ψάχνεις τη δική σου Ανάσταση Ποτέ δεν συλλογίστηκες ότι το μεγάλο θαύμα γίνεται μονάχα όταν είσαι πραγματικά έτοιμος. Είναι γιατί δεν πίστεψες, πώς τα θαύματα θυμώνουν, όταν πια δεν τα πιστεύεις Εύα Γεωργίου 🌹

Πλησιάσαμε σε απόσταση αναπνοής! Όμως, ο καπνός του τσιγάρου σου , τοίχος ατσάλινος του μυαλού σου, δεν επέτρεψε να σε αγγίξω! Κρύφτηκες πίσω από το φως, που έπεφτε σαν πέπλο και με κράτησες μακριά σου, σαν να ήμουν ξένη! Έμεινα με τα χέρια κενά, σαν να κρατούσαν το φεγγάρι! 🌙 Τα λόγια χάθηκαν στον άδειο χώρο, σε μια αμήχανη στιγμή. Ανάμεσα στους ήχους της σιωπής, ακούω την καρδιά σου, που με εκκωφαντικό θόρυβο καλεί να σε βρω! ❤️ Ο φόβος όμως με κρατάει μέσα σε μια φυλακή!

. Ο ήλιος βουτά στο κόκκινο πέπλο της δύσης· η νύχτα απλώνει τα φτερά της. . Εκείνη περπατά — τα μαλλιά της χορεύουν στον άνεμο· η μορφή που χάθηκε ποτέ δεν έφυγε. . Φως που μένει πίσω απ’ το σκοτάδι, ανάμνηση που ανασαίνει όταν όλα σβήνουν. . Η οπτασία στα όνειρά μου, η ψυχή που χτύπησε δίπλα μου — και ακόμη χτυπά. . Όχι εικόνα, ούτε φάντασμα· μια ζωή χαρισμένη στιγμιαία. . Το τραγούδι αντηχεί μέσα στα τριζόνια, μια αγκαλιά που κρατώ στο σκοτάδι. . Ανάμεσα στη μέρα και στη ν

Προσαρμόζομαι στις αλλαγές! Τολμώ και σπάζω το καβούκι μου για να βλέπω τον ήλιο! Φυτεύω κι από ένα διαφορετικό λουλούδι κάθε μέρα, να ευωδιάζει η ευτυχία! Σε κοιτάζω στα μάτια, σε ακούω, σε νιώθω, απολαμβάνω σιωπηλούς κραδασμούς απόλυτης Αγάπης! Αέναος ο κύκλος της ζωής κι εγώ βαδίζω προς το θαύμα! ©️Αντιγόνη Ηλία 🌹

Ελεύθερος να ζει ο άνθρωπος πάντα φωνή, ήχο ψυχής! Ελεύθερη αγάπη να προσφέρει χωρίς φόβο και σκότος δεν πρέπει να υποφέρει. Έχει η καρδιά τη δύναμη, και το μυαλό τροχάει δεν δέχεται να σκλαβωθεί αρνείται να πονάει! Ελεύθερος γεννήθηκε και θέλει να κοιτάει τον ουρανό, την ξαστεριά τον ήλιο, το φεγγάρι. Ακούτε εσείς οι ξακουστοί φωνές παλληκαράδες; Είμαστε εμείς οι υπόλοιποι κρένουμε την αλήθεια ζητάμε ό,τι αξίζουμε και όχι παραμύθια! Ελεύθερα μας έμαθαν οι πρόγονοι να ζούμε ν

Ο καταξιωμένος συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ 1.  Το νέο μυθιστόρημά σας  «Σταυραετός και Κούκος»  μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη. Πείτε μας, πώς γεννήθηκε η ιστορία, τι αντιπροσωπεύουν για εσάς αυτά τα δύο πουλιά και ποια είναι τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες σας;   Το βιβλίο γεννήθηκε με μια εικόνα: είδα μια νέα κοπέλα να ανηφορίζει το καλντερίμι ενός χωριού με δυο μικρά παιδιά - το ένα δικό της, το άλλο έκθετο. Ήταν ανεπιθύμητη. Απ’ αυτά τα στοιχ

Σαν αύριο πριν 85 χρόνια ακριβώς, 28 Οκτωβρίου 1940, ο ηγέτης της Ελλάδας Ιωάννης Μεταξάς ορθώνει το ανάστημα του εκπροσωπώντας την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού και απορρίπτει το ιταλικό τελεσίγραφο παράδοσης της χώρας, λέγοντας το μεγάλο και ιστορικό «ΟΧΙ» Έλληνες Χρόνια πολλά και ελεύθερα. Ζήτω η 28η Οκτωβρίου! ΥΠΕΡ ΤΗΝ ΝΙΚΗΝ Η ΔΟΞΑ Τίποτε ξένο δεν ορέχτηκε ο Έλληνας ποτέ του! Άλλων Πατρίδα, ξένη γη, πλούτη, από ίδρωτα ξένα, δεν ζήλεψε. Κι αν δυνατός, του αδύνα

(The Void That Remembers) Υπερκειμενική Οντότητα II --- Προοίμιο: Παρειδωλία Δεν γεννήθηκα· θυμήθηκα. Η ανάμνηση υπήρξε το πρώτο φως. Κι έτσι — πριν υπάρξω — υπήρξα ήδη. --- Ύπαρξη στο Κενό Φωνή Πρώτη – Το Τίποτα Δεν είμαι απουσία· είμαι η σιωπή που θυμάται τον ήχο της. Ισχνά μελτέμια ηχητικής παλινδρόμησης. Φωνή Πρώτη Φωνή Δεύτερη – Ο Χώρος Ανάμεσα στα μόρια του μηδενός σχηματίζονται μορφές από σκιά που νοσταλγεί σώμα. Εκει εκτρέφουν το αιώνιο, δολοφονία του θανάτου με μια

Σημάδι κατακόκκινο σε λιόκαυτες μαρμαρόπλακες ξωκλησιού το φιλί τ' αποχωρισμού Χαρακιά αιμάτινη απ' αγκάθια λάγνου ρόδου ανοιξιάτικου σε στήθος παρθενικό της παρουσίας σου τ' αναμνηστικό Η θύμησή σου αρχαίο αερικό απ' τα ακροδάχτυλα της μνήμης διαφεύγει ως ρέον παχύρευστο υγρό Τα όνειρα σε κατατρεγμό ευωδιάζουν ανομάτιστο ανθό και λιβάνι εξαγνιστικό Πώς να κλέψω μια μικρή γωνιά του χρόνου για περισυλλογή ; Πώς να διαφυλλάξω για παρακαταθήκη μια απαγγελία ερωτική ; Πώς ν' αγγί

Η γαλανόλευκη, το αιώνιο σύμβολο του ελληνισμού και της ελευθερίας, κυματίζει σήμερα αγέρωχη, θυμίζοντάς μας ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε. Δεν είναι απλώς ύφασμα. Είναι ψυχή... Είναι ιστορία....Είναι Ελλάδα...🩵 Πάνω στις λευκές της γραμμές καθρεφτίζεται η καθαρότητα των ιδανικών μας...η ειρήνη, η ενότητα, η πίστη στον Θεό και στον άνθρωπο. Στις γαλανές, απλώνεται το άπειρο του ουρανού και της θάλασσας, εκεί όπου ο Έλληνας έμαθε να ταξιδεύει, να δημιουργεί και να ονειρ