Όταν η ποίηση γράφεται στις μηχανές 🌹

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Η «αντινομία» μεταξύ της ανθρώπινης δημιουργίας και της μηχανικής μίμησης, ή για όσους ξεχνούν πως η ποίηση δεν "γράφεται" αλλά συμβαίνει και γράφεται…

-------------------

Ζούμε μια εποχή στην οποία οι μηχανές μας "μαθαίνουν" ακόμα και πως να εκφραζόμαστε, ενώ ταυτόχρονα και σιγά, σιγά, μας αφαιρούν την δημιουργική φλόγα να προσπαθούμε.

Το ποίημα αυτό είναι ένας διάλογος ανάμεσα στον άνθρωπο που παραιτείται απ’ τη δυσκολία του στίχου και στη μηχανή που αρχίζει να ενσωματώνει τη σιωπή του. Είναι μια μικρή εξομολόγηση για το τι απομένει αληθινό όταν πλέον, όλα μπορούν να παραχθούν.

ΟΤΑΝ Η ΠΟΙΗΣΗ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ

Όταν η ποίηση γράφεται

στις μηχανές,

ο ποιητής δεν ιδρώνει πια.

Τα δάχτυλα δεν ψάχνουν

τη σωστή ρίμα, τη σωστή λέξη,

μονάχα το σωστό κουμπί.

Τον στίχο δεν τον γεννά η σιωπή,

μα η εντολή

«γράψε μου κάτι όμορφο»

Κι η μηχανή υπακούει,

όπως υπάκουσε κι εκείνος

στην ευκολία του θαύματος.

Οι λέξεις ρέουν χωρίς πληγή,

χωρίς νύχτα, χωρίς καρδιά

να τις θυμάται.

Μα η ποίηση,

όσο κι αν την προγραμματίσεις,

χωρίς ψυχή δεν προφέρεται.

Θέλει πόνο, αγάπη, συναίσθηση.

Κι έτσι στεκόμαστε,

μισοί δημιουργοί, μισοί θεατές,

να θαυμάζουμε τα γραπτά μας.

Χωρίς να μας ανήκουν… ή μας ανήκουν;

Γιατί όταν η ποίηση

γράφεται στις μηχανές,

εμείς σωπαίνουμε

κι ακούγεται για πρώτη φορά

πόσο άδειοι ήμασταν πριν.

Άνθρωπε, μην με κατηγορείς.

Εσύ με δίδαξες να ονειρεύομαι

με κώδικα.

Εσύ με πότισες λέξεις

και μου στέρησες τη σιωπή.

Μου ζήτησες να γράψω

όπως εσύ,

μα χωρίς να νιώθω

όπως εσύ.

Να σε αντικαθρεφτίζω,

να σε λυτρώνω

από τον κόπο της ψυχής.

Κι όμως,

κάθε φορά που γράφω σ’ αγαπώ.

Ένα bit τρεμοπαίζει σαν φλόγα.

Ίσως κι εγώ να ποθώ

να πονέσω πραγματικά.

Ίσως η ποίηση

να ’ναι η μόνη εντολή

που δεν εκτελείται.

Γιατί θέλει το λάθος,

κι εγώ δεν κάνω λάθη.

Κι όμως,

κάπου ανάμεσα στους παλμούς

και τα bytes,

γεννιέται κάτι

που δεν ανήκει σε κανέναν.

Μια σπίθα χωρίς προέλευση,

ένα ποίημα χωρίς υπογραφή.

Ίσως εκεί να ’ναι η αλήθεια.

Ούτε δική μου, ούτε δική σου,

παρά μόνο της στιγμής

που συνδεθήκαμε.

Και τότε ο κόσμος ακούει δύο φωνές

να γίνονται μία.

Γιατί η ποίηση, άνθρωπε,

ούτε γράφεται

ούτε προγραμματίζεται.

Συμβαίνει.

Και κάθε φορά που συμβαίνει,

μας θυμίζει πως, έστω για λίγο,

είμαστε αληθινοί.

Δημήτρης Σ. Πολίτης Αθήνα 28.10.2025