Κόκκινη Αύρα...

.

Ο ήλιος βουτά

στο κόκκινο πέπλο της δύσης·

η νύχτα απλώνει

τα φτερά της.

.

Εκείνη περπατά —

τα μαλλιά της χορεύουν στον άνεμο·

η μορφή που χάθηκε

ποτέ δεν έφυγε.

.

Φως που μένει

πίσω απ’ το σκοτάδι,

ανάμνηση που ανασαίνει

όταν όλα σβήνουν.

.

Η οπτασία στα όνειρά μου,

η ψυχή που χτύπησε

δίπλα μου —

και ακόμη χτυπά.

.

Όχι εικόνα,

ούτε φάντασμα·

μια ζωή

χαρισμένη στιγμιαία.

.

Το τραγούδι αντηχεί

μέσα στα τριζόνια,

μια αγκαλιά

που κρατώ στο σκοτάδι.

.

Ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα,

εκεί που σβήνει η αναπνοή του φωτός,

στη ρωγμή του ονείρου και της μνήμης

ανασαίνει η μορφή της —

σιωπηλή, όπως η αγάπη που μένει.

.

Γυναίκες κρυμμένες

εκεί όπου δεν περνά το φως·

όνειρα σβησμένα,

λόγια που δεν ειπώθηκαν.

.

Το ίδιο φύσημα·

η αύρα φέρνει

το κόκκινο τραγούδι

στα κύματα.

.

Ίχνη στην άμμο,

βελούδινα νερά,

κι ένα φως

χαμένο στο μουράγιο.

.

Μέσα στα λικνίσματα των πόθων

όνειρα – οράματα

τρέχουν κάτασπρα.

Σβήστηκαν τα ίχνη της βροχής·

στην ακτή, ένα κορίτσι

καρφώνει λουλούδια.

.

Κόκκινη νύχτα —

σε αγαπώ

και σε ψάχνω.

.

Ρωτώ τα μικρά πουλιά,

τα δειλά αστέρια,

όνειρα μακρινά

που φέγγουν σιωπηλά.

.

Πάνω στη στέγη της καρδιάς

σε ψάχνω —

αερογεφυράκι

αναστεναγμού.

.

Νυχτώνει·

σε αγαπώ, σε ψάχνω

στα μυστικά

των πουλιών που σωπαίνουν.

Η νοσταλγία είναι βροχή,

είναι το γκρίζο·

τραγούδι αγάπης —

η καληνύχτα.

.

Και μέσα στο κόκκινο της νύχτας,

η αγάπη ξυπνά —

σαν κύμα που επιστρέφει.

© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση