Ο έρωτας, με την απλότητά του και την πολυπλοκότητά του, είναι σαν μια ανεξερεύνητη θάλασσα: αχανής και γεμάτη μυστικά. Στα μάτια του έρωτα αντικατοπτρίζονται όλες οι αποχρώσεις της ανθρώπινης ψυχής, από τη φλόγα του πάθους μέχρι την ηρεμία της συντροφικότητας. Ο έρωτας δεν είναι μόνο ένα συναίσθημα αλλά και μια δύναμη, που ενώνει καρδιές και ψυχές. Είναι η θερμή φλόγα, που φωτίζει τις σκοτεινές στιγμές της ζωής και η γαλήνη που προκύπτει, όταν βρισκόμαστε κοντά σε κάποιον π

Ο πυρετός της επιμένει ... πονάει το κεφάλι με τη ζάλη, όσα αντιπυρετικά να παίρνει.. αυτός ντε και καλά, εκεί δεν κατεβαίνει, εμπόδιο στέκει. Δεν θα σου γίνει η χάρη σου λέει... όσο ψηλά κι αν ανεβάσεις, την έξοδό μου δεν θα μου χαλάσεις. Άρχισε τώρα και να ψιλοβρέχει λες κι ο καιρός της πάει κόντρα, όμως όπως και νάχει... πίσω δεν κάνει, θα πάει. Την υπόσχεσή της πάντα κρατάει... ποτέ τον λόγο της δεν αθετεί... ούτε στον πυρετό ούτε στη βροχή. Η πρώτη της θα ' ναι η γνωριμί

Σε μια γωνιά στημένα σε περιμένουν τα ξόβεργα του Έρωτα. Στιγμή ζωής και άγγιγμα στη σκέψη του δεσίματος στο μέλλον. Κοιτάς μακριά, μα τη θολούρα του μυαλού την οδηγεί το δόλωμα. Μια γλυκιά μυρωδιά που κατακλύζει το είναι σου και σε έλκει στα σκοτεινά μονοπάτια της καρδιάς. Πώς ν’ αποφύγεις το δόκανο της παγίδας; Σιγοτραγούδησε της καρδιάς του τον πιο αγαπημένο σκοπό κι αν ακούσεις την ηχώ του, τότε, αλήθεια σου λέω, αφέσου να ζήσεις αυτό που ο Έρωτας γυρεύει να σου δώσει! Κω

Μανιώδεις άνθρωποι δείχνουν την ευδαιμονία τους. Πολύτιμο δώρο αν είναι αληθινό... Φαντάζει ανέφικτο το αίσθημα αυτό. Ζηλευτό από τους δυστυχείς. Παραίνεση να δείξουμε χαρά μέσα από ψεύτικη μάσκα φορεμένη, αθέατος πόνος κενό ψυχής, έκδηλο μόνο το πλούσιο, και ακτινοβόλο οικόσημο στη μαρμάρινη κολώνα της οικίας... Ζούμε για το φαίνεσθαι δεν είμαστε όλοι σκάρτοι μπερδευόμαστε μέσα στο πλήθος αυτών. Και εμείς μαχόμαστε να κρατηθούμε ευπρεπείς. Εύα Αλιβιζάτου 🌹

Κόμπο έδεσα τον πόνο να ξαναβρώ τη χαρά κι έσυρα έναν τόνο, στης θάλασσας τα βαθιά νερά! Ωχ και σήκωσε ένα κύμα, πως φοβήθηκα παιδιά και της είπα είναι κρίμα, πάντα να πονάει η καρδιά! Θάλασσα μου πάρε τον στη δικιά σου αγκαλιά, με μπουνάτσες, με φουρτούνες, μη γυρίσει πίσω, όπως παλιά. Αχ και λέω Παναγιά μου, κάνω όλο μία ευχή, πρόσεχε όλον τον κόσμο πόνος να μην ξανάρθεί! Νίκη Σιγάλα

Αγιογραφία Στέλλα Σωτήρκου Με κοιτάς με εκείνα τα όμορφα τα’ απόκοσμα μάτια κι εγώ σου λέω τον πόνο μου. Πώς να ‘ταν άραγε αν Εσύ μου μιλούσες; Δεν πειράζει όμως. Νιώθω ότι μου αποκαλύπτεσαι σιγά – σιγά , έτσι όπως πέφτει ο ήλιος στον μανδύα σου. Δεν χρειάζεται να μιλάς. Μόνο να νιώθεις, να με καταλαβαίνεις. Είτε όταν σου λέω ευχαριστώ, είτε όταν κλαίω γοερά. Εκείνο το μειδίαμά σου ψάχνω κάτω απ’ το σπαθί που υψώνεται. Άλλες φορές το βλέπω, άλλες όχι. Για πες μου λοιπόν εσύ π

💟Μικροί φύλακες άγγελοι περπατούσαν σε χάρτινες γειτονιές. Αστραφτερές φτερούγες άνοιγαν, φτιαγμένες από φως και απέραντους αιθέρες. Με καρδιές από μπλε και λευκό, ζωγράφιζαν τους ουρανούς σε μια μυστική μοναξιά, όπου μόνο τα όνειρα αντέχουν να υπάρχουν. Το πρωί η αυγή τούς αγκάλιαζε με χρώματα χρυσά και οι άγγελοι έστεκαν σε ενύπνια ακινησία. Μα όταν ο ήλιος έτρεχε στη δύση να κρυφτεί, σε ξάστερες στράτες ξυπνούσαν και σάλπαραν πέρα από τον ορίζοντα. Πάνω σε τοίχους γεμάτου

Ζωντανεύει το παρόν από λέξεις παλιές. Φίλη κολλητή η κιμωλία, ο μαρκαδόρος,ο υπολογιστής της πήραν την πρωτιά. Ψάχνεις ν αναστήσεις τη γνώση, ψυχή μια γέφυρα στο τότε και στο τώρα. Η ιστορία ξαναγράφεται η ποίηση μαγεία, τ αρχαία ύπαρξη τα έτοιμα ανέτοιμα, τα βαθύτερα αποκάλυψη. Μάτια περίεργα σε ζυγίζουν, με το χρόνο μετρούν ολόσωστα. Σε πλησιάζουν, σε εμπιστεύονται, διαβαίνουν το άγνωστο μονοπάτι του δικού τους άγραφου νόμου. Θα μισέψουν μια μέρα να βλέπουν πιο καθαρά τον

Ένα ταξίδι της ψυχής, όπου οι σκιές, οι αναμνήσεις και η ανεπαίσθητη επιθυμία, συναντιούνται σε ψίθυρους που αγγίζουν την καρδιά. ΨΙΘΥΡΟΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ Στα σκοτεινά στενά η νύχτα απλώνει πέπλο — Σκιές λικνίζονται — τα βήματα αντηχούν σε κενά — Ο χρόνος κυλά σαν καπνός ανάμεσα στα δάχτυλα — αφήνοντας πίσω του μνήμη ενός αόρατου ίχνους — Φώτα τρεμοπαίζουν — αστέρια δίχως ουρανό — Η σιωπή γεμίζει τις γωνιές — και οι αναμνήσεις φορούν το φως του φεγγαριού — Η πόλη σωπαίν

Τα χρώματα του έρωτα  --------------------------- Μύριζε θάνατο... Κάποτε ο έρωτας ήτανε άσπρος. Έφυγες, και σάπισε το σώμα του στη γλάστρα.  Την ώρα που κρυώνει και έξω χιονίζει θάνατο, θα τοποθετήσω ολα τα φεύγω του σε μια βαλίτσα.  Φοβάμαι μήπως προδώσω εκείνη τη στιγμή που ο χρόνος ψιθύρισε ενα σ'αγαπώ. Μνήμες ξεχασμένες στην έρημο των εραστών.  Λέξεις ξεγυμνωμένες στη σάρκα τους επάνω.  Πνιγμένα φωνήεντα για ένα σ'αγαπώ που χάθηκε στο στομα . Αύριο θα χορεύει πανω στο πρ

Ο Νοέμβρης έρχεται αθόρυβα, σαν σκιά που περπατά πάνω στα φύλλα που γερνούν. Ο αέρας μυρίζει καμένο ξύλο και νοσταλγία, οι μέρες μικραίνουν, μα μέσα στο σκοτάδι ανάβουν άλλου είδους φώτα , κεράκια στα παράθυρα, σκέψεις που φωτίζουν τη σιωπή. Είναι ο μήνας της επιστροφής προς τα μέσα. Οι δρόμοι γεμίζουν υγρασία κι οι καρδιές αναζητούν καταφύγιο. Τα δέντρα, γυμνά πια, μοιάζουν να ψιθυρίζουν στο χώμα τα μυστικά του χρόνου, κι εκεί, κάτω απ’ τα πεσμένα φύλλα, κοιμάται η υπόσχεση

Μη σκέφτεσαι, νιώσε μόνο, ζήσε το πάθος σου. Η καρδιά σου κτυπάει την πόρτα σου, τα παράθυρα, τους τοίχους σου… Αν μόνο είχες σπίτι θα την άκουγες… George Kastrounis 🌹 («Εκτός Ορίων», Εκδ. 24γράμματα

Άμα δω, θάλασσα αυτά που θέλω, να πω αυτά που θέλω, να πνίξω κάθομαι και της τα λέω κι αυτή ξέρει τι κάνει τα παίρνει στα βάθη της Θα 'ναι κι άλλοι πολλοί που πετούν βάσανα Σ' αυτήν εδώ την ερημιά πνίγεται το σωσμένο δεν ξέρω αν εγώ συμπονώ ή αν εκείνη της η αξιολύπηση με έχει αγαπήσει μετά από κάθε πνιγμό έρχεται λύτρωση. Κατερίνα Κυπραίου 🍁

Να πιστεύεις, μ’ ακούς; Να πιστεύεις στον εαυτό σου, ακόμα κι αν τους στόχους σου δεν έχεις καταφέρει· ακόμα κι αν νομίζεις πως δεν είναι για σένα η επιτυχία φτιαγμένη. Να πιστεύεις, ακόμα κι αν θεωρείς πως αδύναμος φάνηκες και ανεπαρκής μπροστά σε όσα σου επιφύλαξε η μέρα. Να πιστεύεις στους άλλους, ακόμα κι αν εκείνοι το αγνοούν, ακόμα κι αν υπάρχει η υποψία πως πικρά θα σε απογοητεύσουν. Χαμένος δε θα βγεις, αν στο καλό που υπάρχει μέσα τους πιστέψεις. Να πιστεύεις

Μία φωνή και μιά κραυγή...στου Πενταδακτύλου τη κορφή.... Η ανάβαση δύσκολη,αγκομαχώντας προχωρώ... κακοτράχαλα τα μονοπάτια...γονατίζω....λυγίζω... Σκύβω να πιαστώ από ένα δέντρο.... το χέρι μου τρέμει στο άγγιγμα του... Το άγγιξα και το σώμα μου ανατρίχιασε... μίλησε στη ψυχή μου....με μιά φωνή αλλοιώτικη.... Ένοιωσα μιά διαπεραστική φωνή....παραπονεμένη... ανύπαρκτη κι όμως ακουγόταν να βγαίνει μέσα από τη γή.... Οι ρίζες του βαθειά μέσα στο χώμα, κάπου εκεί πενηνταένα χρό

Στάλα στάλα η βροχή με αρώματα γήινα στρώνει κιλίμια στη γη με έκπτωτα φύλλα χάλκινα. Νοτισμένο το χώμα να θρέψει στοργικά τους σπόρους να τους καμαρώνει με παρρησία ανθοφόρους. Χρυσάνθεμα κίτρινα στολίζουν αυλές και μπαλκόνια και τα όνειρα έγχρωμα πετούν σαν μπαλόνια. Ρόδια και μήλα μοσχοφορτωμένη η αγκαλιά μελίζει ζουμερά τα κόκκινα χείλη η κοπελιά. Βοριαδάκι να φυσήξει την ξέρα της ζωής να κυοφορήσει, να καρπίσει τους πόθους της ψυχής. Να ανεμαζώξει κεχριμπαρένια τη φύση,

Εσύ, μικρέ κοκκινολαίμη, δεν αποδημείς. Αντέχεις τον βαρύ χειμώνα, σαν να τον ειρωνεύεσαι με το κελάηδισμά σου, κι εγώ φοβάμαι τον άνεμο. Ψάχνεις σκουλήκια στο χώμα μετά τη βροχή· κάποιος θεός σού χάρισε τα χρώματα του φθινοπώρου κι ένα τραγούδι να βγαίνει από τα μικρά σου πνευμόνια. Αηδόνι του χειμώνα, τη χάρη και την αντοχή σου πόσο θαυμάζω αν μου χάριζες λίγη, ίσως να άντεχα κι εγώ το δικό μου χειμώνα. Ξανθή Μηλίγγου

Θέλω τόσο πολύ να σε βλέπω ... να σε ακούω ... να σου μιλώ... να σου πω : Όσο μου λείπεις μελογχολώ. Τους καημούς φυλλομετρώ... Οσο αργείς... την καρδιά μου τσακίζει θαλασσοταραχή φυτίλι η αγάπη, που μου καίει... Τα βράδυα το κορμί καυτό λάδι η απουσία σου, στης ψυχής μου τη πληγή. Άλλο δεν αντέχω, τον έρωτά σου θέλω... Να στάζει μέλι, γαρύφαλο, κανέλα να μοσχοβολά. Να μου χαμογελούν γλυκά τα μάτια τα μελιά σου... ν ' ανθίζουν λούλουδα, στα χείλη τα φιλιά σου... Τον απέραντο

Στοχάζομαι, καθώς λιθοβατώ στα σκαλοπάτια για το άντρο της λήθης και πλησιάζω στο άτεγκτο λυκόφως μου... Απογυμνώνομαι από κάθε ματαιοδοξία και υπερφίαλα εγώ... Ξεκρεμώ τα ανέφικτα όνειρα και τους άστοχους στόχους από το κάδρο μιας ανώφελους προσμονής... Στοχάζομαι πως... Τί οφελούν τα ματαιόδοξα έσοδα που σωρείαν σοδιάζουμε στο σεντούκι της ψυχής; Τι όφελος αποκομίζει η ψυχή στην ένταξη κι ένταση σ' ενός ανυποχώρητου εγώ; Έτσι, πήρα το μονοπάτι της αυτάρκειας και υιοθέτησα τ

Με μια σταγόνα θλίψης και του βυθού τις τύψεις βγάζω στον ώμο μου χάρτινα φτερά. Έχω πανιά από αίμα και του φιδιού το δέρμα και μες στη τσέπη μου πέτρες σαν πουλιά. Με ένα παλιό καράβι στου χρόνου το πηγάδι και στις σπηλιές που τώρα ζουν τα ξωτικά. Εκεί ξυπνούν οι γλάροι στου άνεμου το χάδι και μες στα σύννεφα που παίζουν τα παιδιά. Ένα γλυκό τραγούδι σαν ήλιος σαν λουλούδι και οι δρόμοι πίσω μας να παίρνουνε φωτιά. Μη φοβηθείς την μπόρα στου χρόνου την αιώρα και ότι χάνεται