🙏Άγιος Ανδρέας – Ο Πρωτόκλητος Απόστολος της Πίστης🙏 Στου κόσμου τις ακτές και στα ήρεμα νερά της Γαλιλαίας, ακούστηκε κάποτε ένα κάλεσμα θεϊκό. Κι ο Ανδρέας, ο ταπεινός ψαράς με την καθαρή καρδιά, άφησε τα δίχτυα του και ακολούθησε τον Χριστό χωρίς δεύτερη σκέψη. Έτσι γεννήθηκε ο Πρωτόκλητος· αυτός που πρώτος άκουσε τη φωνή, πρώτος πίστεψε, πρώτος άναψε τη φλόγα που θα φώτιζε τον κόσμο. Το βήμα του έγινε δρόμος ευαγγελικός. Ταξίδεψε σε λαούς και χώρες, όχι με πλούτη ή δύνα

Ολόκληρη ζωή σας αναζητάω μελιά μου μάτια, στην απόλυτη την μοναξιά μου, χωρίς την αγάπη,την αγκαλιά σας. Χειμώνες τώρα και Καλοκαίρια, κρύα, αδειανά τα δυό μου χέρια η καρδιά μου παγωμένη αχ, πως θα ζήσω; Χωρίς το φιλί σας πριν ξεψυχίσω. Έλα αγάπη μου, έλα ψυχή μου, έλα τ ' αγεριού πνοή μου, μαργαριτάρι του ωκεανού, Φάρε της ζωής μου... Έλα να σεργιανίσουμε... την καρδιά σου να γεμίσω με όλα τ ' άστρα τ ' ουρανού... Φλουρί χρυσό φε

Ανασφάλεια Δεν είχα ποτέ εμπιστοσύνη στον Εαυτό μου! Είχα μοιάσει της Μανούλας μου! Πνιγόμουν σε μια "κουταλιά" νερό. Νόμιζα με το παραμικρό.... ότι θα πέσω στο γκρεμό! Αυτή η ανασφάλεια με σημάδεψε... ίσως γιατί θεοποίησα το "χρήμα". Το θεωρούσα φυγόκεντρη δύναμη. Κι επειδή δούλευα μέρα- νύχτα να το αποκτήσω.... Φοβόμουν μήπως άδικα το σπαταλήσω. Ποτέ μα ποτέ δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου... Ίσως γιατί τίποτε δεν μου χαρίστηκε... Πλήρωνα ακριβά ακόμα και τον αέρα που α

Δεν μας ήταν ποτέ γραφτό, να είμαστε στο ίδιο κεφάλαιο της μοίρας. Ποτέ δεν ήμασταν προορισμένοι να κρατηθούμε χέρι-χέρι κάτω από τον ίδιο ουρανό. Δεν ήμουν δικιά σου. Δεν ήσουν ποτέ, αληθινά, δικός μου. Κι όμως, φοβόμουν μη σε χάσω · σε κρατούσα στην καρδιά μου, κι ας ήσουν σαν τον άνεμο. Μία ερχόσουν σαν άνεμος. Μετά…έφευγες σαν σιωπή μακριά μου. Δεν θυμάμαι καν την τελευταία σου λέξη. Θυμάμαι μόνο τη σιωπή που την ακολούθησε. Ήσουν ένα όνειρο, όμορφο, αλλά όχι αληθινό για

Εγώ είμαι ο Χρήστος. Εσύ είσαι η Σοφία. Η ιστορία μας ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια. Μπήκες στην ζωή μου ξαφνικά. Δεν ήξερα ότι θα σε ερωτευόμουν από την πρώτη στιγμή. Περάσαμε πολλά μαζί όμορφες στιγμές, δύσκολες αλλά μαζί. Γέλια, ταξίδια, εκδρομές, φαγητό, ώρες ατελείωτες από ηδονή. Βροχές, λιακάδες, χιόνια. Τίποτε δεν έδειχνε ότι πλησίαζε το τέλος. Ένα πρωί μετά από χρόνια μου είπες ότι δεν πήγαινε άλλο. Μου είπες ότι δεν είμαι αυτός που θέλεις να περάσεις το υπόλοιπο της ζωή

Στη βιάση της ζωής και στην πορεία του χρόνου, στην κούραση της ημέρας, ένα αρχιτεκτονικό πηγάδι στολισμένο με λουλούδια πολύχρωμα, όταν βρεθεί στην πορεία μας δροσίζοντας το σώμα και την ψυχή μας, είναι σαν ένα μικρό θαύμα!! Μας ζωογονεί την πίστη μας, μας κουράρει τις πληγές μας, μας ξεκουράζει στην αυλή της ομορφιάς και των αγνών συναισθημάτων. Μια τόσο μικρή στιγμή που μας δίνει όμως αντιστρόφως ανάλογη ώθηση αλλά και τεράστια ορμή να συνεχίσουμε με αυτοπεποίθηση κι εμπισ

Σαν ένα όνειρο έρχεσαι τα βράδια στον ύπνο μου. Ένα αερικό, μια οπτασία, ψέμα και αλήθεια μαζί. Δεν κοιμάμαι, δεν είμαι ξύπνιος αλλά εσύ ταράζεις το είναι μου, καθυστερείς τα άσχημα όνειρα μου… Πάντα άσχημα είναι, τα έχω συνηθίσει. Μόνο εσύ τα ομορφαίνεις με το άγγιγμά σου. Εκεί, στα πιο όμορφα ταξίδια του Μορφέα είσαι εσύ μαζί μου, εκεί ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Εκεί, καρδιά μου, μοιραζόμαστε εμάς. Μιλάμε, γελάμε, κοιταζόμαστε με εκείνα τα βλέμματα που μιλάνε, που λέμε τα πάντ

Μου είπαν ότι το πιο σκληρό ναρκωτικό είναι η ηρωίνη. Τους απάντησα πώς το πιο σκληρό ναρκωτικό είναι ο έρωτας. Ο έρωτας αυτός ο φτερωτός θεός που έτσι και σε βάλει στο στόχαστρο του την έχεις πατήσει. Έρωτας. Δυνατός και ζόρικος. Μια σειρά από μικρά και μεγάλα συναισθήματα που πηγαινοέρχονται από το μυαλό μέχρι την καρδιά και αντιστρόφως. Έρωτας. Ένα δυνατό καιρικό φαινόμενο. Ένα τσουνάμι που δεν αφήνει τίποτα παρά μόνο χάος όταν περνά. Έρωτας. Λάβα του ηφαιστείου όταν τα σώ

Η βροχή ανήκει στους ξύπνιους, στο άγγιγμα, στο ρίγος, σε εκείνο το «είμαι εδώ» που δεν έχει λέξεις. Μια σταγόνα βροχής, εκείνη η μία που ανάβει τη φλόγα. Εκείνη η ανάσα που βρίσκει την ανάσα σου! Και τότε…τίποτα δεν έχει όνομα!! Μόνο η βροχή! Μόνο η στιγμή, μόνο εγώ και εσύ! Η βροχή είναι ζωή. Σάρκα, φλόγα που δεν μας ζητά άδεια! Σε καίει, σε λιώνει, σε γδύνει από μέσα! Κάθε σταγόνα της, το βλέμμα σου! Κάθε της ήχος, η ανάσα σου που λείπει! Την νιώθω, την αισθάνομαι! Σε νιώθ

Πόσο χαίρομαι τα νέα παιδιά που βγάζουν τις επιθυμίες τους σεργιάνι! Που δεν ντρέπονται για το φυσιολογικό... Που δεν λογοδοτούν για το αυτονόητο... Που δεν υπολογίζουν το "τι θα πει" ο κόσμος Που δεν επιθυμούν συμβουλάτορες και ιπποκόμους..... Που χαίρονται ελεύθερα την κάθε στιγμή, γιατί η στιγμή έρχεται μια φορά.... Και πάει...και φεύγει..και χάνεται... χάνεται Η γενιά μου κινήθηκε στις ράγες της κρυφής ζωής.... Κρυφά να κοιμηθείς... κρυφά να ερωτευτείς... κρυφά να χτενιστ

Τις τελευταίες βαλίτσες του φθινοπώρου ετοιμάζει ο Νοέμβρης. Τρέχει να προλάβει τις προσδοκίες του χειμώνα, αγωνίζεται να εκπληρωθούν. Η τουλάχιστον προσδοκεί. Οι  μέρες στριμώχνονται και το σκοτάδι έρχεται πολύ νωρίς. Οι νύχτες μεγαλώνουν,τα όνειρα μικραίνουν... Ελπίζουν στην δόνηση ψυχής μας. Και σκέφτομαι εσένα, και την ματιά σου. Το άγγιγμα και η ελπίδα του πάντα μαζί... Η  δροσερή ατμόσφαιρα συμβάλει στην αύρα του ρομαντισμού κάτω απ' το πάπλωμα της αγάπης. Το τζάκι μα

Εννέα το βράδυ. Στις εννιά έλεγε το μήνυμά του. Στις εννιά ακριβώς την κατέβασε το ταξί στο χλιδάτο εστιατόριο. Ήταν έτοιμη να εισέλθει στο εστιατόριο όταν άκουσε τη φωνή του, «Ισμήνη, περίμενε!» Γύρισε και είδε το πρόσωπο του να λάμπει από χαρά. «Ήρθες!» Ναι ήταν εκεί και ήταν έτοιμη να ανοίξει τη ψυχή της. Ίσως για πρώτη φόρα αληθινά! Ναι, ήταν ήρεμη, δεν είχε άγχος, δεν είχε φόβο, ήταν εκεί που την όριζε η καρδιά της! «Ναι Σέρτζιο, είμαι εδώ. Ήρθα για το ραντεβού μας.» Μπ

Και τώρα; Και τώρα τι; Και τώρα που οι δρόμοι μας τράβηξαν χωριστή πορεία θα σου πω πως ότι ζήσαμε ήταν ένα ψέμα. Ένας κόσμος με φειδωλές υποσχέσεις. Κάλπικες σαν τα υποτιθέμενα συναισθήματα μας. Δεν νιώσαμε ο ένας τον άλλον πραγματικά. Υποκρίθηκε ο ένας στον άλλον παίζοντας ο καθένας την δική του θεατρική παράσταση κι όταν η αυλαία έπεσε η σκηνή έμεινε άδεια. Άδειασμα ψυχών. Κάπου στο ψέμα κρύφτηκε η αλήθεια. Κρύωσε η ψυχή μου απόψε. Πάλι σε θυμάμαι. Πάλι σε αγαπώ. Το ψέμα α

Ήρθε χωρίς κανένα σημάδι.  Εμφανίστηκε στη ζωή της όταν δεν έψαχνε τίποτα και κανέναν.  Απ’ το πουθενά κάνοντας ολόκληρο τον κόσμο της να γυρίζει. Ένα αναπάντεχο πρωινό, εντελώς απροειδοποίητα, χωρίς να της δώσει καμία ευκαιρία να σκεφτεί ή να επεξεργαστεί το τι γίνεται. Είδε μόνο δύο μελαμψά, καφέ μάτια να την αναστατώνουν, μόνο που την κοιτούσαν. Και τότε της μίλησε. Ίσως με τον πιο εγωιστικό τρόπο που θα μπορούσε να μιλήσει ένας άντρας ή μήπως όχι; Μήπως ήταν απλώς διεκδί

Μες τους καπνούς του δωματίου σε φαντάστηκα. Εκστατικό. Το βλέμμα σου να διαπερνά τους τοίχους, ν’ αναπολεί στιγμές από τη ζωή που έζησες Μες τους λαβυρίνθους του ποτού εθάρρησα πως σ’ είδα, δεινό κολυμβητή, ν’ αναζητάς τον άλλο σου εαυτό. Αλλάργεψες κι εχάθηκες στις δίνες του μυαλού σου. Για ιδέες επικούρειες κι αρχές του σύμπαντος μου μίλησες. Αχνές σκιές του παρελθόντος με τριγύρισαν, φαντάσματα αέρινα τα λόγια των χειλιών σου, αγγίγματα και στρόβιλοι σωμάτων συντάραξαν το

Όλες οι πληγές ουρλιάζουν σαν λύκοι... Είναι κάτι νύχτες που φωνάζουν όλα σου τα αποστάγματα ψυχής και καρδιάς. Θέλεις να μείνεις μόνος σου ακόμη και μέσα στους διαδρόμους του μυαλού σου. Όλα βάφονται με αποχρώσεις του γκρι και του μαύρου και ουρλιάζουν όλα σου τα συναισθήματα. Ίσως να μην υπάρχει ιδιαίτερος λόγος και η αιτία να μην είναι οφθαλμοφανής. Το μέσα σου αλυχτά και ντύνεται μέσα σε σκιές από αφέγγαρες βραδιές χωρίς αστέρια στον ουρανό. Φοράει μαύρο μανδύα υφασμένο α

Έλα, έλα σου λέω! Το νερό είναι υπέροχο! Άσε το να σε κάνει να ριγήσεις, να νοιώσεις όσα δεν έχεις νοιώσει ποτέ. Τι κι αν δεν έχουμε μαγιό, είναι καλό και το βρακί μας καλέ! Το γάργαρο γέλιο της ακουγόταν σε όλη την έρημη παραλία. Πλατσούριζε σαν μωρό παιδί και ας ήταν σχεδόν πενήντα. Τίποτα δεν της χαλούσε την μοναδική επαφή με το νερό, με την «πλανεύτρα» όπως η ίδια έλεγε την θάλασσα. - Καλεεέ θα σε τραβήξω αλήθεια στο λέω αν δεν έρθεις. Ζούμε σήμερα, γελάμε σήμερα, αγαπάμ

Ήρθε πάλι η βροχή και μου χτυπάει στα παραθυρόφυλλα. Ανοίγω το παράθυρο να αναπνεύσω την ευωδιά της. Η μυρωδιά της είναι τόσο γνώριμη στις αισθήσεις μου. Νιώθω μία κάθαρση στην ψυχή μου. Το θρόισμα των φύλλων στα δέντρα μου ακούγεται σαν μελωδία και οι νότες της παίρνουν τις σκέψεις μου γλυκά σε ένα ξέφρενο χορό συναισθημάτων. Παιδί του χειμώνα που η ομπρέλα δεν είναι πάντα απαραίτητο αξεσουάρ στην παρέα μου μαζί της. Ντύνομαι βιαστικά και ανοίγω την πόρτα για να συμμετέχω στ

Οκτώβρης. Η καρδιά του φθινοπώρου. Η όμορφη γυναίκα του χρόνου. Φλογερή και γεμάτη από χρώματα. Κίτρινο, καφέ και πορφυρό όπως το περιδέραιο που φορούσε στον λαιμό. Κόκκινα μαλλιά και βλέμμα μελαγχολικό. Γαλάζιο και γκρι. Χρώματα που το φθινόπωρο αντικατοπτρίζουν καφέ, μπορντό, κεραμίδι. Σκούρο μουσταρδί και βυσσινί όλα μαζί αν ενωθούν έναν πίνακα ζωγραφικής θα μπορούν να δημιουργήσουν. Το περιδέραιο. Μεγάλη η ιστορία του και κατάρα η αξία του. Όποια γυναίκα το φόρεσε δεν είχ

Αχ νύχτα αργή και βασανιστική· δεν περνάς, ξέρεις πως πονάω κι' όμως συνεχίζεις το βασανιστικό σου παιχνίδι μαζί μου. Δεν ησυχάζω, τ'...