Στον κήπο των υπερβάσεων θάλλουν τα όνειρα... Άνυδρος ο συμβιβασμός, την ανθοφορία του Έρωτα αναστέλλει... Αξεχέρσωτα απομένουν τα μονοπάτια της ψυχής... Αλίκη Πέϊκου 🌹

Μυστικό μας μη το λες στις νύμφες Το ποσό σ' έχω αγαπήσει Σαν μίμες θ' άλλαζαν συνήθειες Για ό,τι σου έχω χαρίσει Καλή μου μη το πεις στο ρόδο Τ' αγκάθια του θα' χει πετάξει Στη θέση τους δικός μας πόθος Χρυσό,βελούδο και μετάξι. Μα άσε ,μη το λες στην άμμο Γυαλί θα γίνει και κοχύλι Αγέρας αν φυσήξει πάνω Γραφές π' αφήσαμε θα σβήσει. Θα μας μιμήται κι' ο καθρέφτης Μέχρι υδράργυρο θα βγάλει Σαν φτάσει ο ήλιος, όταν πέφτει Ρυτίδες του να μη προβάλει. Αγάπη,μη το πεις στο κύμ

Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είναι οι εντυπώσεις και τα συναισθήματα, πεζοπορώντας στην εξαιρετική, σχεδόν μυθική, χαράδρα του Κεραμιδιού; Ήταν μια εμπειρία που ξεπέρασε κάθε προσδοκία, ένα αληθινό ταξίδι στα «Πατήματα του Πάνα». Ακολουθήσαμε τα αχνάρια του θεού της φύσης, αλλά και του Κωστή, μέσα σε ένα δάσος που έμοιαζε να έχει βγει από παραμύθι. Η ομίχλη ήταν ο πρώτος, μυστήριος, συνοδοιπόρος μας, αγκαλιάζοντας τα πάντα και δίνοντας μια απόκοσμη γοητεία στο τοπίο. Και τότε,

🌹✍️Ακόμα ανατέλλεις μέσα μου, ταπεινή φλόγα τού πόθου. Ανασαίνεις στο γαλήνιο ημίφως, εκεί όπου το σώμα σου γίνεται ψίθυρος και το φως αργά, χαϊδεύει τους ώμους σου σαν να φοβάται να σε ξυπνήσει. Τα μαλλιά σου, νήματα τής αυγής, κυλούν πάνω στα σεντόνια σαν σκορπισμένες σιωπές κι εγώ, αιχμάλωτος αυτής τής ανάσας στέκομαι να σε κοιτώ – μην τύχει και χαθεί η στιγμή που αναπνέει εντός σου η αιωνιότητα. Κάθε καμπύλη σου σιγομιλά υπόσχεση, κάθε σκιά σε ακολουθεί πιστά, σαν να σε

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΈΛΑ ... Στην τρέλα της παιδικότητας ο κίνδυνος στα παιγνίδια ανεβάζει την ομορφιά και η ένταση την χαρά.🧜‍♂️ Η ψυχολογική τρέλα στην εφηβεία με τα σκαμπανεβάσματα της διάθεσης οδηγούν σε κίνδυνο την ζωή Για να εκτονωθεί ο εσωτερικός αναβρασμός υπερβαίνουν τα όρια με έπαθλο την απόλαυση του κινδύνου🤾 Η ενήλικη ζωή κυριαρχείται από συντηρητισμό Το άγραφο σύνταγμα των πρέπει και το τέρας << Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ>> περιορίζει την απόλαυση στο συντηρητι

Εκεί στο βάθος της καρδιάς φλόγιζε μια πύρινη δάδα. Έκαιγε μέσα της τους απόηχους του Έρωτα μας. Ήταν άραγε όλα μια γλυκιά παραίσθηση ή η πιο βαθιά αλήθεια; Εκεί ένιωσα το βαθύ Θρόισμα της ανάσας σου και το ψιθυριστό άγγιγμα της φωνής σου πάνω στο σώμα μου. Στο λύγισμά μου το ερωτικό. Στο πάθος μου...... Λίτσα Ζαφειροπούλου 🌹

Δεν έλειψαν, όχι. Μήτε τα ταξίδια. Μήτε οι ατελείωτες διαδρομές. Κι όλες είχαν ένα παράγοντα κοινό. Να δυσκολεύει η αρχή μα εσύ να κρατάς, το μεγαλείο της στο τέλος. Τριγύρω σαν ταινία πάνε και έρχονται οι ζωές μας.. μέσα στων άλλων. Ευάλωτα νιώθεις όσο κάποιος εθισμένος. - Όμως για λίγο, σκέψου... - Κάτι καταφέραμε. Να βαδίζουμε στη κάθε μέρα, ξεχωριστά. Κάτι για να πούμε. Πως τελικά... Όμορφα ήταν. Πως ο χρόνος σαν πέρασε, δεν μας γέρασε την ψυχή. Μια ανατολή... για να υπ

Είναι κι εκείνοι που δυίλισαν τον κώνωπα και κατάπιαν την κάμηλον! είναι κι εκείνοι που φόρεσαν γυαλιά κι έκαναν την τρίχα τριχιά. Είναι κι εκείνοι που ανακύκλωσαν τον κόσμο και πίστεψαν ότι ανακάλυψαν τον ομφαλό της γης! Είναι κι εκείνοι που γονυπετείς εκλιπαρούσαν χάρη! Όμως αψήλωσαν πολύ και λησμονήσανε τα βάρη... Όμως είναι κι εκείνοι που έγλειψαν τη Γη σαν το πρόβατο, καθάρισαν τη δυσωδία κι έστρωσαν λευκό σεντόνι... Όμως είναι κι εκείνοι που πέρασαν τις Συμπληγάδες και

Μισό κορμί περιφέρεται ακούραστο, το βλέπεις ολόκληρο, το άλλο μισό χαμένο σε όνειρο. Μέσα σ ένα λεπτό μοιράστηκε, εσκεμμένα εκδικητικά, παράλογα. Είναι η παύση ενός κορμιού που έμεινε μόνο. Πόδια μηχανικά, βλέμμα κενό ούτε θλίψη,ούτε χαρά. Ένα χαμόγελο καρικατούρας που μόνο ένας παλιάτσος θα το ζήλευε. Αγωνίστηκες να ενώσεις τα δύο ημισφαίρια, ικέτεψες, γονάτισες, ρεζιλεύτηκες. Τώρα πια αρνείσαι, εκ διαμέτρου αντίθετα, αφανής σακάτης βαρύς σαν ολόκληρος κόσμος. Το βήμα σου σ

Γλίστρησες αυθόρμητα πάνω στο γυάλινο περίβολο των παιδικών ονείρων! Σαν να'ταν, λες, χαρμόσυνη Ανάσταση στον κήπο τής αντίπερα όχθης και ροδοβολούσε η πνοή τού Παραδείσου! Πάνω στο βελούδινο σάλι —που κάλυπτε δεόντως τα πλούσια στήθη σου— ροδοβολούσε κι η Άνοιξη τού ροντέλου τής εύθυμης καρδερίνας! Γραφτό ήταν να μείνει στάσιμη στους πυλώνες τού νεφελώδους ουρανού η ρόδινη ψευδαίσθηση τής άλλης ζωής σου.. Ηταν γραφτό.. Μα δεν ήταν γραφτό να ορφανέψουν τα" πιστεύω" σου αντίκ

Αγαπώ την ήσυχη ώρα του δειλινού με μαγεύουν τα χρώματα τ’ ουρανού το μοβ, το κίτρινο, το χρυσό, το μενεξεδί τη φαντασία μου ταξιδεύουν από παιδί. Μ’ αρέσει το γαλήνιο δειλινό θαρρώ τον χειμώνα απ’ το παράθυρο θωρώ τη θεάρεστη σιωπή την ώρα της σιγής το τιτίβισμα των πουλιών της εξοχής. Αγαπώ την ηρεμία του γλυκού δειλινού το καλοκαίρι στην παραλία μου κολυμπώ πως σβήνει το ηλιοβασίλεμα παρατηρώ και φωτογραφίες μαγικές ξανατραβώ. Μ’ αρέσει το μαγικό φίλτρο του δειλινού την άν

Αλίμονο ,πόσο λυπάμαι, είχα αδελφές θυμάμαι.... Έξι ψηλές και λυγερές, αιώνες γεννημένες, του Ερεχθείου στήριγμα, πάντοτε αγαπημένες. Μας έλουζαν,μας φώτιζαν, του ήλιου ,οι ηλιαχτίδες, ψηλά εις την Ακρόπολη, όμορφες παλλακίδες. Όρκο μεγάλο κάναμε, πάντοτε να κρατούμε, αιώνες νάμαστε μαζί, να μην (α)ποχωριστούμε. Μα ξαφνικά με άρπαξαν, με σέρνουν στο βαπόρι, με δόλο και με ψέματα, αρχαιοκάπηλοι εμπόροι. Ένας λόρδος μ´έχει αρπάξει, ένας Έλγιν τ´όνομα του, και στο Λονδίνο μ´έφε

Στα δικά σου σεντόνια λέξεις γραμμένες... Σπανίζουν οι κηρομπογιές αλλά αγνοφαίνεται η δική σου ιστορία... Γραμμένη στα κόκκινα και βιαστικά, προσπαθώ να ξεχωρίσω λέξη λέξη. Καθισμένη στο ξύλινο κρεβάτι, προσεκτικά εναποθέτω το ύφασμα, κόντι κόντι, μη μου ξεφύγει η ουσία... Ένα μικρό τζιτζίκι ακούγεται μέσα στην απόλυτη σιγή... Θέλοντας να απομακρυνθώ από τη γνώση, προσπαθεί να με αποσπάσει. Λινό ύφασμα ποτισμένο με συναισθήματα. Παρατηρώ τη σκληρότητα των λέξεων, η τελευταία

Τακτοποίησε τα ανακατεμένα μαλλιά της. Βάζει στα γρήγορα ένα γκλός στα χείλη, κλείνει τις σκέψεις της στο συρτάρι, παίρνει τα κλειδιά από το τραπέζι της κουζίνας ανοίγει την πόρτα και φεύγει. Είχε καθυστερήσει σήμερα για το γραφείο. Ο καφές της χαμογέλασε από την κουζίνα. Τον είχε ξεχάσει. Θα έπαιρνε άλλο από το περίπτερο μαζί και τσιγάρα. Φτάνει. Παρκάρει στο υπόγειο πάρκινγκ και ανεβαίνει αργά και σταθερά τις σκάλες. Το ασανσέρ την φόβιζε από μικρή. Καθώς ανεβαίνει ένα χέρ

Ζήλια, σε φωνάζουν σαράκι. Στο άντρο σου μέσα τα δίχτυα σου πλέκεις, με ολέθρια μέσα! Στυγερή δολοπλόκα, στρυφώνεις τη ρόκα. Ω, επιτήδεια ψεύτρα, πονηρή και πλανεύτρα, σαν βάζεις τη μάσκα και αλλάζεις μορφή. Ηθοποιός τραγική, με χολή οπλισμένη, στον αγώνα ταγμένη, σκηνικό μαγειρεύεις και το θύμα πλανεύεις. δίχως τύψεις οδεύεις και ρέστα γυρεύεις! Τις καρδιές πως φιμώνεις... Δαγκώνεις και φτύνεις λόγια "σταράτα", βαριά, με φαρμάκι, πικρά... Φλόγες πετάς, πυρπολείς! Με στόμφο α

( ..αφιερωμένο ..) Στιγμές που μας γέμιζαν κάποτε, τότε που όλα φάνταζαν όμορφα, ιδωμένα για πρώτη φορά, στιγμές με χαμόγελα κι υποσχέσεις! Σαν μολυβιές μένουν τώρα ξεθωριασμένες στ' άγραφο προσωπικό μας ημερολόγιο. Οι στιγμές που θ' άλλαζαν την ζωή μας χωρίς συνέχεια έμειναν μ' αποσιωπητικά... Σήμερα , λέμε , είναι η πρώτη μέρα της νέας ζωής μας π' απομένει. Κι όσο κι αν φαίνεται καινούργια σε στιγμές παλινδρομεί αμφίρροπες που λήγουν πάντα σ' ερωτηματικά... Νικόλας Ζαχαρ

Εσύ κοίταζε για κοχύλια στην άμμο, εγώ θα βουτήξω στην θάλασσα να κολυμπήσω βαθιά , ίσως ξεπλύνω την μόνιμη σκέψη της ακτής και απλώσω την ελπίδα μου στο πέλαγος, δεν θέλω τη σκιά κανενός! Κατερίνα Ηρακλέους 💦

Τα χρόνια πέρασαν γοργά μαδήσανε την μνήμη Τα δεντρ' απέκτησαν κλαδιά πάει το καλντερίμι Ψάχν' εκείνο το παιδί π' όργωνε την αλάνα τον έφηβο που τραγουδά τον έρωτα στην σκάλα. Μα είν' η πόρτα μας κλειστή. Την έσφιξαν οι μνήμες Το χέρι έγινε σπαθί σπάει γυαλιά και σύρτες η σκόνη σκόρπισε παντού μα κοίτα στην κουζίνα η μάνα ψήνει το φαΐ, στο πάτωμα η ψιψίνα. πάνω στους τοίχους μαρτυρούν μαρκίζες και εικόνες πως κάποτ' έζησα εδώ μ' όνειρα στους λαγώνες Έρημη τώρα η νυχτιά με χαι

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΕΛΛΑΣ ΣΩΤΗΡΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ ‘’Αμφι-λεγόμενη Προσωποποίηση’’ Η Εύα ενορχηστρώνει με την ίδια άνεση τον πεζό με τον ποιητικό λόγο. Μιλά μες στη ψυχή με την γραφή της, περιγράφοντας τον πόνο της απώλειας αγαπημένων προσώπων, την ανιδιοτέλεια της ανθρώπινης φύσης. Η Εύα χαράζει ένα μονοπάτι όπου μες απ’ τον πόνο, διακρίνεται μόνο φως. Ο Έρωτας υμνείται, αλλά φυλλοροεί πληγωμένος απ’ το ίδιο του το βέλος. Η αγάπη της μάνας κρυφοκαίει για την κό

Σκόρπιες σκέψεις για τη Φωτογραφία Του Σίμου Ιωσηφίδη «Φωτογραφίζουμε πράγματα για να τα διώξουμε απ’ το μυαλό μας» Franz Kafka Λέγεται πως η πιο όμορφη και τίμια φωτογραφία είναι αυτή που ποτέ δεν τράβηξες, γιατί ήσουν πολύ ευτυχής εκείνη τη στιγμή. Την απαπολείς στο νου κρατώντας την ζωντανή. Αντιπαρέρχομαι... Με τον όρο φωτογραφία αναφερόμαστε στην 8η Τέχνη. Στο φως και στην εγ-γραφή του στη λεπτή διάφανη και διάτρητη λωρίδα. Αλλιώς: στην επιστήμη της δημιουργίας οπτικών