Εντός σου αναπνέει η αιωνιότητα...

🌹✍️Ακόμα ανατέλλεις μέσα μου,

ταπεινή φλόγα τού πόθου.

Ανασαίνεις στο γαλήνιο ημίφως,

εκεί όπου το σώμα σου γίνεται ψίθυρος

και το φως αργά, χαϊδεύει τους ώμους σου

σαν να φοβάται να σε ξυπνήσει.

Τα μαλλιά σου, νήματα τής αυγής,

κυλούν πάνω στα σεντόνια σαν σκορπισμένες σιωπές

κι εγώ, αιχμάλωτος αυτής τής ανάσας

στέκομαι να σε κοιτώ –

μην τύχει και χαθεί η στιγμή που αναπνέει εντός σου η αιωνιότητα.

Κάθε καμπύλη σου σιγομιλά υπόσχεση,

κάθε σκιά σε ακολουθεί πιστά,

σαν να σε λατρεύει.

Ο χρόνος λυγίζει γύρω σου,

δεν τολμά να περάσει,

μη σε γηράνει, μη σε θολώσει.

Κι εγώ, μισός θεατής και μισός προσκυνητής,

αγγίζω με το βλέμμα μου ό,τι δεν μού ανήκει ·

το φως στα στήθη σου,

το τρέμουλο στα χείλη σου,

το αδιόρατο ρίγος που προδίδει ζωή –

εκείνη τη ζωή που ακόμα αρνείται να ξυπνήσει.

Ανάμεσα σε όνειρο και πνοή

σε βρίσκω όπως ήσουν πάντα :

γυμνή από ψεύδη,

ενδεδυμένη μόνο με φως.

Κι ίσως μέσα σε αυτή τη σιωπηλή εξομολόγηση

να είναι η αθανασία πιο κοντά

από όσο ποτέ φαντάστηκα.✨✨💟

Στέλλα Μιχαήλ Ζωγράφου 🌹