Διαδρομές...

Δεν έλειψαν,

όχι.

Μήτε τα ταξίδια.

Μήτε οι ατελείωτες διαδρομές.

Κι όλες είχαν

ένα παράγοντα κοινό.

Να δυσκολεύει

η αρχή

μα εσύ να κρατάς,

το μεγαλείο της

στο τέλος.

Τριγύρω σαν ταινία

πάνε και έρχονται

οι ζωές μας..

μέσα στων άλλων.

Ευάλωτα νιώθεις

όσο κάποιος εθισμένος.

- Όμως για λίγο,

σκέψου...

- Κάτι καταφέραμε.

Να βαδίζουμε

στη κάθε μέρα,

ξεχωριστά.

Κάτι για να πούμε.

Πως τελικά...

Όμορφα ήταν.

Πως ο χρόνος

σαν πέρασε,

δεν μας γέρασε

την ψυχή.

Μια ανατολή...

για να υπάρχουμε.

Και μία δύση...

για να αναπολούμε.

Πάνος Βαρνάβας 🍂