Ανθίζουν τα χρυσάνθεμα...🍂

Τακτοποίησε τα ανακατεμένα μαλλιά της.

Βάζει στα γρήγορα ένα γκλός στα χείλη, κλείνει τις σκέψεις της στο συρτάρι, παίρνει τα κλειδιά από το τραπέζι της κουζίνας ανοίγει την πόρτα και φεύγει.

Είχε καθυστερήσει σήμερα για το γραφείο.

Ο καφές της χαμογέλασε από την κουζίνα.

Τον είχε ξεχάσει.

Θα έπαιρνε άλλο από το περίπτερο μαζί και τσιγάρα.

Φτάνει.

Παρκάρει στο υπόγειο πάρκινγκ και ανεβαίνει αργά και σταθερά τις σκάλες.

Το ασανσέρ την φόβιζε από μικρή.

Καθώς ανεβαίνει ένα χέρι την χτυπάει στην πλάτη.

Πριν προλάβει να γυρίσει νιώθει να την παραλύει, να την στήνει στον τοίχο και να της χαϊδεύει το στήθος.

Η ανάσα του την ακινητοποιεί.

Ένα τρέμουλο την κυρίευσε.

Ένιωσε τα δόντια του στο λαιμό της...

Για μια στιγμή της κόπηκε η αναπνοή.

Ήθελε να φωνάξει μα η φωνή της πνιγόταν.

Προσπάθησε με όση δύναμη είχε να γλιτώσει από τα χέρια του.

Την έσπρωξε με βία στο πάτωμα.

Ο πόνος φρικτός.

Το χτύπημα στο κεφάλι την έκανε να χάσει για λίγο το χρόνο.

Το ρολόι απέναντι στον τοίχο έπαιζε στα μάτια της.

Στο διάδρομο απόλυτη ησυχία.

Το μόνο που θυμόταν, ήτανε φθινόπωρο...

Ήταν Οκτώβριος.

Ανθίζουν τα χρυσάνθεμα, ψέλλισε...

Αngel Wings ❤️