Κλεμμένη Καρυάτιδα🌹

Αλίμονο ,πόσο λυπάμαι,

είχα αδελφές θυμάμαι....

Έξι ψηλές και λυγερές,

αιώνες γεννημένες,

του Ερεχθείου στήριγμα,

πάντοτε αγαπημένες.

Μας έλουζαν,μας φώτιζαν,

του ήλιου ,οι ηλιαχτίδες,

ψηλά εις την Ακρόπολη,

όμορφες παλλακίδες.

Όρκο μεγάλο κάναμε,

πάντοτε να κρατούμε,

αιώνες νάμαστε μαζί,

να μην (α)ποχωριστούμε.

Μα ξαφνικά με άρπαξαν,

με σέρνουν στο βαπόρι,

με δόλο και με ψέματα,

αρχαιοκάπηλοι εμπόροι.

Ένας λόρδος μ´έχει αρπάξει,

ένας Έλγιν τ´όνομα του,

και στο Λονδίνο μ´έφερε,

στα κρύα τα νερά του.

Μην κλαίς όλο μου λέγανε,

θα μπείς σ´ένα μουσείο,

κι εγώ μου 'ρθε και γέλασα,

μου φάνηκε αστείο.

Τις αδελφές στερήθηκα,

την μάνα μου Ελλάδα,

και βρίσκομαι στα σκοτεινά,

χωρίς ίχνος λιακάδα.

Ανήλιαγο δωμάτιο,

κρυφό το φωτισμό,

ψάχνω απεγνωσμένα,

τον γαλανό Αττικό ουρανό.

Με πνίγει αυτή η φυλακή,

εδώ που μ´έχουν κλείσει,

όποιος περάσει και με δεί,

τον έχω συγκινήσει.

Μόνη μου να στέκομαι,

σαν γνήσια Ελληνίδα,

και πάντα να ονειρεύομαι,

να πάω στην πατρίδα.

Οι αδελφές μου ανησυχούν,

κλαίνε πάντα για μένα,

με χάσανε παντοτινά,

και βρίσκομαι στα ξένα.

Όνειρο μου αληθινό,

πότε ν´ανταμωθούμε,

και πάνω στην Ακρόπολη,

πάλιν να ονειρευτούμε.

Να ξέρετε πώς λαχταρώ,

πίσω για να γυρίσω,

και πάνω στην Ακρόπολη,

τον ήλιο ν´αντικρύσω.

Εδώ που είμαι δυστυχώς,

ψύχρα όλη η ζωή μου,

τον Αττικό τον ουρανό,

κρύβω μέσ’ τη ψυχή μου.

Αντρούλλα Θεοκλή Νικηφόρου 🌹