Δεν ήταν γραφτό...

Γλίστρησες αυθόρμητα

πάνω στο γυάλινο περίβολο

των παιδικών ονείρων!

Σαν να'ταν, λες,

χαρμόσυνη Ανάσταση

στον κήπο τής αντίπερα όχθης

και ροδοβολούσε

η πνοή τού Παραδείσου!

Πάνω στο βελούδινο σάλι

—που κάλυπτε δεόντως

τα πλούσια στήθη σου—

ροδοβολούσε κι η Άνοιξη τού ροντέλου

τής εύθυμης καρδερίνας!

Γραφτό ήταν να μείνει στάσιμη

στους πυλώνες τού νεφελώδους ουρανού

η ρόδινη ψευδαίσθηση

τής άλλης ζωής σου..

Ηταν γραφτό..

Μα δεν ήταν γραφτό

να ορφανέψουν τα" πιστεύω" σου

αντίκρυ στο μνήμα τής ανθρωπότητας

με τ'απότομ' ολίσθημά σου

πάνω σε μυτερούς σορούς

ζωής διδαγμάτων.

Ωστόσο, αναστηλώθηκες σώος

κι αβλαβής

χωρίς κανένα μώλωπα αλήθειας

γιατ' ήσουν πασαλειμμένος με τα πτύελα υποκρισίας

των ύπουλων εχθρών σου.

Δεν ήταν γραφτό

να ολισθήσεις πάνω στη σκιά

τού αγέρωχου γλάρου με τσακισμένα φτερά

μες στα ζοφερά κελιά

τής κλαίουσας ελευθερίας.

Κι εσύ πεισμωμένος

θωρείς όσο πιο ψηλά μπορείς

καρτερώντας τη φαεινή οπή ελπίδας

μες στο συμπαντικό ρεύμα

τού υπαρξισμού

που προσπερνά τη σήψη τής ουσίας!

Μ' αν τύχει να σε βρει

στο διάβα τής αντάρας

η άδικη ώρα

κι αν τύχει, λέει,

ν'αναρωτηθείς

ποιό το ωραιότατο συναπάντημα

τής ταραγμένης σου ζωής

απάντησε

χωρίς φόβο και πάθος :

— Η ίδια η ζωή

στο ατέρμονο τελετουργικό της

χορόδραμα

πάνω στη τσακισμένη σανίδα

τής σωτηρίας μου

κι ευγνώμων!

© ΑNASTASIA NEROLI