Δεκέμβριος….και έχει αρχίσει να χειμωνιάζει στην καρδιά μου. Είναι που έφυγες πάλι και μαζί με τη δική σου φυγή ήρθε το κρύο να μου θυμίζει πως μόνο κοντά σου υπάρχει εκείνη η γλυκιά ανατριχίλα που με κάνει να ζεσταίνομαι μέσα μου. Η χαρά μου, ξέροντας πως θα έρθεις δεν είναι θορυβώδης· είναι ένα απαλό άγγιγμα, σαν να ξέρεις πώς να με ξεδιπλώσεις με τον μοναδικό τρόπο που εσύ ξέρεις. Κι αν με ακουμπήσεις, έστω και στιγμιαία, όλο μου το σώμα θυμάται γιατί σε θέλει. Δεν είναι μ

Ανασφάλεια Δεν είχα ποτέ εμπιστοσύνη στον Εαυτό μου! Είχα μοιάσει της Μανούλας μου! Πνιγόμουν σε μια "κουταλιά" νερό. Νόμιζα με το παραμικρό.... ότι θα πέσω στο γκρεμό! Αυτή η ανασφάλεια με σημάδεψε... ίσως γιατί θεοποίησα το "χρήμα". Το θεωρούσα φυγόκεντρη δύναμη. Κι επειδή δούλευα μέρα- νύχτα να το αποκτήσω.... Φοβόμουν μήπως άδικα το σπαταλήσω. Ποτέ μα ποτέ δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου... Ίσως γιατί τίποτε δεν μου χαρίστηκε... Πλήρωνα ακριβά ακόμα και τον αέρα που α

Δεν μας ήταν ποτέ γραφτό, να είμαστε στο ίδιο κεφάλαιο της μοίρας. Ποτέ δεν ήμασταν προορισμένοι να κρατηθούμε χέρι-χέρι κάτω από τον ίδιο ουρανό. Δεν ήμουν δικιά σου. Δεν ήσουν ποτέ, αληθινά, δικός μου. Κι όμως, φοβόμουν μη σε χάσω · σε κρατούσα στην καρδιά μου, κι ας ήσουν σαν τον άνεμο. Μία ερχόσουν σαν άνεμος. Μετά…έφευγες σαν σιωπή μακριά μου. Δεν θυμάμαι καν την τελευταία σου λέξη. Θυμάμαι μόνο τη σιωπή που την ακολούθησε. Ήσουν ένα όνειρο, όμορφο, αλλά όχι αληθινό για

Σαν ένα όνειρο έρχεσαι τα βράδια στον ύπνο μου. Ένα αερικό, μια οπτασία, ψέμα και αλήθεια μαζί. Δεν κοιμάμαι, δεν είμαι ξύπνιος αλλά εσύ ταράζεις το είναι μου, καθυστερείς τα άσχημα όνειρα μου… Πάντα άσχημα είναι, τα έχω συνηθίσει. Μόνο εσύ τα ομορφαίνεις με το άγγιγμά σου. Εκεί, στα πιο όμορφα ταξίδια του Μορφέα είσαι εσύ μαζί μου, εκεί ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Εκεί, καρδιά μου, μοιραζόμαστε εμάς. Μιλάμε, γελάμε, κοιταζόμαστε με εκείνα τα βλέμματα που μιλάνε, που λέμε τα πάντ

Μου είπαν ότι το πιο σκληρό ναρκωτικό είναι η ηρωίνη. Τους απάντησα πώς το πιο σκληρό ναρκωτικό είναι ο έρωτας. Ο έρωτας αυτός ο φτερωτός θεός που έτσι και σε βάλει στο στόχαστρο του την έχεις πατήσει. Έρωτας. Δυνατός και ζόρικος. Μια σειρά από μικρά και μεγάλα συναισθήματα που πηγαινοέρχονται από το μυαλό μέχρι την καρδιά και αντιστρόφως. Έρωτας. Ένα δυνατό καιρικό φαινόμενο. Ένα τσουνάμι που δεν αφήνει τίποτα παρά μόνο χάος όταν περνά. Έρωτας. Λάβα του ηφαιστείου όταν τα σώ

Η βροχή ανήκει στους ξύπνιους, στο άγγιγμα, στο ρίγος, σε εκείνο το «είμαι εδώ» που δεν έχει λέξεις. Μια σταγόνα βροχής, εκείνη η μία που ανάβει τη φλόγα. Εκείνη η ανάσα που βρίσκει την ανάσα σου! Και τότε…τίποτα δεν έχει όνομα!! Μόνο η βροχή! Μόνο η στιγμή, μόνο εγώ και εσύ! Η βροχή είναι ζωή. Σάρκα, φλόγα που δεν μας ζητά άδεια! Σε καίει, σε λιώνει, σε γδύνει από μέσα! Κάθε σταγόνα της, το βλέμμα σου! Κάθε της ήχος, η ανάσα σου που λείπει! Την νιώθω, την αισθάνομαι! Σε νιώθ

Πόσο χαίρομαι τα νέα παιδιά που βγάζουν τις επιθυμίες τους σεργιάνι! Που δεν ντρέπονται για το φυσιολογικό... Που δεν λογοδοτούν για το αυτονόητο... Που δεν υπολογίζουν το "τι θα πει" ο κόσμος Που δεν επιθυμούν συμβουλάτορες και ιπποκόμους..... Που χαίρονται ελεύθερα την κάθε στιγμή, γιατί η στιγμή έρχεται μια φορά.... Και πάει...και φεύγει..και χάνεται... χάνεται Η γενιά μου κινήθηκε στις ράγες της κρυφής ζωής.... Κρυφά να κοιμηθείς... κρυφά να ερωτευτείς... κρυφά να χτενιστ

Τις τελευταίες βαλίτσες του φθινοπώρου ετοιμάζει ο Νοέμβρης. Τρέχει να προλάβει τις προσδοκίες του χειμώνα, αγωνίζεται να εκπληρωθούν. Η τουλάχιστον προσδοκεί. Οι  μέρες στριμώχνονται και το σκοτάδι έρχεται πολύ νωρίς. Οι νύχτες μεγαλώνουν,τα όνειρα μικραίνουν... Ελπίζουν στην δόνηση ψυχής μας. Και σκέφτομαι εσένα, και την ματιά σου. Το άγγιγμα και η ελπίδα του πάντα μαζί... Η  δροσερή ατμόσφαιρα συμβάλει στην αύρα του ρομαντισμού κάτω απ' το πάπλωμα της αγάπης. Το τζάκι μα

Εννέα το βράδυ. Στις εννιά έλεγε το μήνυμά του. Στις εννιά ακριβώς την κατέβασε το ταξί στο χλιδάτο εστιατόριο. Ήταν έτοιμη να εισέλθει στο εστιατόριο όταν άκουσε τη φωνή του, «Ισμήνη, περίμενε!» Γύρισε και είδε το πρόσωπο του να λάμπει από χαρά. «Ήρθες!» Ναι ήταν εκεί και ήταν έτοιμη να ανοίξει τη ψυχή της. Ίσως για πρώτη φόρα αληθινά! Ναι, ήταν ήρεμη, δεν είχε άγχος, δεν είχε φόβο, ήταν εκεί που την όριζε η καρδιά της! «Ναι Σέρτζιο, είμαι εδώ. Ήρθα για το ραντεβού μας.» Μπ

Και τώρα; Και τώρα τι; Και τώρα που οι δρόμοι μας τράβηξαν χωριστή πορεία θα σου πω πως ότι ζήσαμε ήταν ένα ψέμα. Ένας κόσμος με φειδωλές υποσχέσεις. Κάλπικες σαν τα υποτιθέμενα συναισθήματα μας. Δεν νιώσαμε ο ένας τον άλλον πραγματικά. Υποκρίθηκε ο ένας στον άλλον παίζοντας ο καθένας την δική του θεατρική παράσταση κι όταν η αυλαία έπεσε η σκηνή έμεινε άδεια. Άδειασμα ψυχών. Κάπου στο ψέμα κρύφτηκε η αλήθεια. Κρύωσε η ψυχή μου απόψε. Πάλι σε θυμάμαι. Πάλι σε αγαπώ. Το ψέμα α

Ψίθυροι στα κύματα (Από τα φύλλα ενός παλαιού τετραδίου που βρέθηκε κοντά στη θάλασσα) Λένε πως κάθε τόπος έχει τη φωνή του. Μα μονάχα όσοι σταθούν ακίνητοι, με καρδιά καθάρια και βλέμμα γαλήνιο, μπορούν να την ακούσουν. Εκεί, όπου ο ουρανός αγκαλιάζει τη θάλασσα κι ο άνεμος γίνεται προσευχή, βρέθηκε κάποτε μια γυναίκα που δεν ζήτησε τίποτα παρά μονάχα να αφουγκραστεί. Εκεί όπου αρχίζει η θάλασσα και τελειώνει η σκέψη του ανθρώπου. ⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎⁎ Ο άνεμος κατέβαινε από τ

Ήρθε χωρίς κανένα σημάδι.  Εμφανίστηκε στη ζωή της όταν δεν έψαχνε τίποτα και κανέναν.  Απ’ το πουθενά κάνοντας ολόκληρο τον κόσμο της να γυρίζει. Ένα αναπάντεχο πρωινό, εντελώς απροειδοποίητα, χωρίς να της δώσει καμία ευκαιρία να σκεφτεί ή να επεξεργαστεί το τι γίνεται. Είδε μόνο δύο μελαμψά, καφέ μάτια να την αναστατώνουν, μόνο που την κοιτούσαν. Και τότε της μίλησε. Ίσως με τον πιο εγωιστικό τρόπο που θα μπορούσε να μιλήσει ένας άντρας ή μήπως όχι; Μήπως ήταν απλώς διεκδί

Ήρθε πάλι η βροχή και μου χτυπάει στα παραθυρόφυλλα. Ανοίγω το παράθυρο να αναπνεύσω την ευωδιά της. Η μυρωδιά της είναι τόσο γνώριμη στις αισθήσεις μου. Νιώθω μία κάθαρση στην ψυχή μου. Το θρόισμα των φύλλων στα δέντρα μου ακούγεται σαν μελωδία και οι νότες της παίρνουν τις σκέψεις μου γλυκά σε ένα ξέφρενο χορό συναισθημάτων. Παιδί του χειμώνα που η ομπρέλα δεν είναι πάντα απαραίτητο αξεσουάρ στην παρέα μου μαζί της. Ντύνομαι βιαστικά και ανοίγω την πόρτα για να συμμετέχω στ

Δεν αγάπησα περισσότερο ανθρώπους στην ζωή μου πέρα από τους ευαίσθητους ανθρώπους. Αυτούς, που μπαίνουν στην ζωή σαν συνοδοιπόροι και...

4 Οκτωβρίου: Παγκόσμια ημέρα ζώων. (Το παρακάτω κείμενο είναι αφιερωμένο στους αδέσποτους φίλους μας, που έχουν την ανάγκη και την αγάπη...

Να έχεις να παλέψεις με τόσα και να τρως το ένα χαστούκι πίσω από το άλλο. Το βλέμμα σου να θολώνει και η καρδιά σου να μαυρίζει. Εκεί...

Τον αγαπώ το χειμώνα, ίσως γιατί με φέρνει πιο κοντά σου, όπως εκείνο το απρόσμενο χειμωνιάτικο πρωινό που οι ματιές μας...

Τα μεσημέρια της Αθήνας χαραμίζονται στην τρέλα της κίνησης, της οχλοβοής και του παραλογισμού. Άγχος, στρες ακόμα και για μια θέση...

Γύρισα σπίτι, μετά από τόση ώρα τένις είχα κουραστεί, για να μην πω, καλύτερα, ότι είχα εξοντωθεί. Έκανα ένα παγωμένο ντους και ξάπλωσα....

Θα είμαι εδώ! Στους ήλιους σου και στις φουρτούνες σου... Υπάρχει πολύς θόρυβος γύρω μας και μέσα μας. Μέχρι να συναντηθούν δύο ήσυχες...