Του Δεκέμβρη η αγάπη...🌹

Δεκέμβριος….και έχει αρχίσει να χειμωνιάζει στην καρδιά μου.

Είναι που έφυγες πάλι και μαζί με τη δική σου φυγή ήρθε το κρύο να μου θυμίζει πως μόνο κοντά σου υπάρχει εκείνη η γλυκιά ανατριχίλα που με κάνει να ζεσταίνομαι μέσα μου.

Η χαρά μου, ξέροντας πως θα έρθεις δεν είναι θορυβώδης· είναι ένα απαλό άγγιγμα, σαν να ξέρεις πώς να με ξεδιπλώσεις με τον μοναδικό τρόπο που εσύ ξέρεις.

Κι αν με ακουμπήσεις, έστω και στιγμιαία, όλο μου το σώμα θυμάται γιατί σε θέλει. Δεν είναι μόνο η τρυφερότητα που ξυπνάς, αλλά κι εκείνη η ήσυχη φλόγα που ανεβαίνει αργά, σαν υπόσχεση. Μα πάνω απ’ όλα, είναι η γαλήνη.

Η βεβαιότητα πως κοντά σου λιώνουν οι φόβοι, πως η χαρά μου γίνεται παλμός, και η επιθυμία μου ανασαίνει στο ίδιο σου το δέρμα.

Έτσι σε αγαπώ· απαλά, βαθιά, με έναν τρόπο που αγγίζει πρώτα την ψυχή και μετά το σώμα.

Και κάθε φορά που ανοίγω την αγκαλιά μου για σένα, ξέρω πως την ανοίγω για τον άνθρωπο που κάνει τον κόσμο μου να ανασαίνει λίγο πιο όμορφα.

Και όταν η σκέψη μου πετάει πάλι σε σένα, νιώθω την καρδιά μου να ανοίγει, σαν μια αγκαλιά που μένει ζεστή μόνο για σένα, έτοιμη να χωρέσει τον κόσμο όλο, φτάνει που ζεις και εσύ εκεί!!.

Και μόλις ματιές μας ανταμώσουν πάλι, κάτι μέσα μου αναδεύεται σαν κύμα που δεν βρίσκει ακτή να ξεσπάσει.

Η χαρά γίνεται πιο έντονη όσο μεγαλώνει η απόσταση· μοιάζει παράξενο, αλλά η έλλειψη σου είναι αυτή που μου θυμίζει πόσο βαθιά σε θέλω. Κάθε φορά που σε περιμένω, νιώθω την καρδιά μου να τεντώνεται προς το μέρος σου, σαν να ξέρει πριν από μένα ότι η παρουσία σου θα με γλυκάνει πάλι από την αρχή.

Υπάρχουν στιγμές που κλείνω τα μάτια και σε φαντάζομαι να πλησιάζεις. Δεν χρειάζεται κάτι τολμηρό· μόνο η σκέψη πως θα σταθείς μπροστά μου είναι αρκετή για να φουντώσει εκείνη η ήσυχη, αισθησιακή αναστάτωση που αισθάνομαι όταν σε σκέφτομαι.

Η αγκαλιά που σου ανοίγω στο μυαλό μου δεν είναι απλώς μια αγκαλιά· είναι το μέρος που αφήνω τον εαυτό μου να ηρεμήσει, το μέρος που θέλω να χαθείς για λίγο κι εσύ μαζί μου.

Και όσο δεν έρχεσαι, η προσμονή μεγαλώνει.

Με κάνει να σε σκέφτομαι πιο γλυκά, πιο ζεστά, πιο βαθιά απ’ όσο θα παραδεχόμουν φωναχτά. Ίσως γιατί ξέρω πως όταν επιτέλους σε δω, όλη αυτή η αναμονή θα γίνει ένα χαμόγελο, που δεν θα μπορώ να συγκρατήσω και ένα άγγιγμα που θα βγει μόνο του, χωρίς καμία προσπάθεια.

Εσύ είσαι η στιγμή που περιμένω μέσα στη μέρα μου, και η αλήθεια είναι πως μου αρέσει αυτή η αναστάτωση που αφήνεις πίσω σου κάθε φορά που χάνεσαι.

Μαρία Μίτα Νικολάου🌹