Ο δικός μου Δεκέμβρης είναι φωτεινός. Δεν δόθηκαν πολλές υποσχέσεις, μα λίγες φράσεις έγιναν πράξεις. Το μεγάλο ταξίδι του χειμώνα βρήκε το δικό του μήνα. Λαμπερός γιορτινός ανυπόμονος, ανυπότακτος, κουρτίνες με χρώματα, γλυκές αλχημείες, ανθρώπων όνειρα, γεύσεις και χαμόγελα ψυχής, του Δεκέμβρη συναισθήματα. Οι νύχτες μυρίζουν βροχή, η αίσθηση του πάγου στα χέρια υποταγμένη, μα η θέρμη του ξύλου που σιγοκαίει στο τζάκι χαράζει μελλοντικές αναμνήσεις. Στα δακρυσμένα τζάμια

Σκιές γλιστρούν στο κενό αφήνουν μια ζεστασιά που μοιάζει με ανάμνηση Οι αναπνοές μπλέκονται κι ο χρόνος περνά σαν άγγιγμα που πρόλαβε να γίνει παντοτινό Τα βλέμματα ακουμπάνε κι ένα μικρό χαμόγελο ανάβει και σβήνει στο βάρος της στιγμής Και με κρατάς στο φως που τρεμοπαίζει στον ίσκιο μιας λέξης που δεν βγήκε ποτέ Και μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο ανάβει μια μνήμη που ακόμα ζει Κι αν η σιωπή βαραίνει σαν λύπη θυμάμαι το χέρι σου που έφυγε κι ό,τι δεν είπαμε καίει μέσα μας στο σκ

Σ' αυτό το μυριόχρο Σύμπαν, στου αστρικού στερεώματος μια γωνιά συναπαντηθήκαμε... Δυο ετερογενείς ευθείες που μάχονται για μιας σύγκλισης τ άγγιγμα... Αλίκη Πέΐκου 🌹

Ολόκληρη ζωή σας αναζητάω μελιά μου μάτια, στην απόλυτη την μοναξιά μου, χωρίς την αγάπη,την αγκαλιά σας. Χειμώνες τώρα και Καλοκαίρια, κρύα, αδειανά τα δυό μου χέρια η καρδιά μου παγωμένη αχ, πως θα ζήσω; Χωρίς το φιλί σας πριν ξεψυχίσω. Έλα αγάπη μου, έλα ψυχή μου, έλα τ ' αγεριού πνοή μου, μαργαριτάρι του ωκεανού, Φάρε της ζωής μου... Έλα να σεργιανίσουμε... την καρδιά σου να γεμίσω με όλα τ ' άστρα τ ' ουρανού... Φλουρί χρυσό φε

Εκκωφαντική η σιωπή, σαν κάτι προσπαθεί να φέρει, σαν δήμιος,μαχαίρι δίκοπο κρατά στο χέρι. Ουρλιάζει μέσα από τη φυλακή της, χειμώνα καλοκαίρι. Ακούω τον ήχο της σιωπής, από βαθύ λαβύρινθο να βγαίνει, λέξεις που εγκλωβίστηκαν, σε μιά βαθειά πληγή. Λέξεις που αποκοιμήθηκαν, σε ψάθα καλοκαιρινή. Φθόγγοι και δίφθογγοι, αγκομαχώντας,επιπλέουν, μέσα από τα κύματα του λογισμού. Σπάνε στα βράχια της ψυχής κι ανακυκλώνονται... Οι λέξεις συνθλίβονται, απ’ το τριγμό της σιωπής,εγκλωβί

Ανασφάλεια Δεν είχα ποτέ εμπιστοσύνη στον Εαυτό μου! Είχα μοιάσει της Μανούλας μου! Πνιγόμουν σε μια "κουταλιά" νερό. Νόμιζα με το παραμικρό.... ότι θα πέσω στο γκρεμό! Αυτή η ανασφάλεια με σημάδεψε... ίσως γιατί θεοποίησα το "χρήμα". Το θεωρούσα φυγόκεντρη δύναμη. Κι επειδή δούλευα μέρα- νύχτα να το αποκτήσω.... Φοβόμουν μήπως άδικα το σπαταλήσω. Ποτέ μα ποτέ δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου... Ίσως γιατί τίποτε δεν μου χαρίστηκε... Πλήρωνα ακριβά ακόμα και τον αέρα που α

Να βάζεις κ ό μ μ α πού και πού... Ανάσες ζωογόνες και παύσεις στη φωνή του Νου...✏️ Και θ α υ μ α σ τ ι κ ά πολλά στον λόγο της Ψυχής... με χρώμα χρυσοπόρφυρο απ' το μεγαλείο της παλέτας που θεϊκά σε περιβάλλει...🖍 Μην ξεχνάς τα α π ο σ ι ω π η τ ι κ ά . . . Προσεκτικά να τ' ακούς! Είναι τόσο φλύαρα μες στην αινιγματική σιωπή τους...✏️ Η ά ν ω τ ε λ ε ί α ούτως ή άλλως μπαίνει από μόνη της σε κάθε σου πράξη... προθετική ή απρόθετη... Πάντα "δώρα" κουβαλά μαζί της...

Σαν δεν μιλάς Δεν σε υπομένω υπομονή και μέσα μου οργιάζω,  όταν τα μάτια του δεν δω, σάν ίσκιου σκια τρομάζω.  Φτεροκοπώ πουλί γυμνό στα κλώνια της οργής μου, κι ακροβατώ στα βράχια της ψεύτρας αντοχής μου.  Σαν δεν μιλάς, μ ακούς; στον Άδη, σαν ρίγος ολισθαίνω  με μύρια άγχη τις χορδές του είναι μου υφαίνω... Μέσα στο νου τα πιο σκαιά και σκάρτα αραδιάζω,  γίνομαι δήμιος της χαράς, το γέλιο αρμαθιάζω. Έρπεται μέσα μου η σιωπή, την αντοχή ξεφτίζει,  πόνους και λύπες μαρτυρά

Τους πολλούς τους γνώρισα μέσα στα άστρα της πόλης. Πίσω από μεγαλοπρεπείς βιτρίνες να διαφημίζουν την πραμάτεια τους μέχρι τα φώτα να σβήσουν. Και έπειτα άλλαζαν εαυτό. Το χαμόγελο ήταν προσποιητό. Έτσι έμαθα. Δεν χρειάζονται πολλοί στην ζωή μου, μόνο όσοι αντίκρισαν και αυτοί το σκοτάδι ανάμεσα απ' τα αστέρια. Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

Ένα δανεικό Χειμώνα, γυρεύω γι απόψε, να στεγάσει έναν έρωτα, που ξεχάστηκε κάτω από το χαμόγελο της άμμου. Μεσάνυχτα... και συ, κερνάς παγωμένα φιλιά. Μεσάνυχτα.... Φυσάει... Παγωνιά... και ακόμα ελπίζω... Μην ξεχάσεις... Κρυώνω... Και έρχονται Χριστούγεννα... Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή Χατζηκωσταντή 🌹

Λερώνω τη σκέψη σου, την αφή, τους οργασμούς, τις φθορές μου. Κάθε μέρα αγγίζω το βάθος της πληγής που μου χάρισες∙ μετρώ τα όρια που αντέχει ο νους πριν γονατίσει προς δέηση. Στη βαθύτερη κατανόηση της προσευχής τρομάζεις τα άγια μου, τα θεία μου∙ προσβάλλεις τον εξαγνισμό για να δεις πόσο άρρηκτο είναι το φως πριν γίνει σκότος. Ξέρω. Τα φαντάσματα ζουν ανάμεσα στις λέξεις, κρατούν ψυχές σε αναμονή, έρχονται για περίδεση κι ύστερα κρύβονται, φορώντας σεντόνια έρωτα. (και γελ

Παντάνασσα ελπίδα  ελπίδας μου καρτερία  καρτερίας μου Άνοιξη  Για εκείνες τις στιγμές  εγκλωβισμένες  σε άλικη φυλακή  λαβωμένης φλέβας  Για εκείνες τις σιωπές γηγενείς σιγές με τη μοναχική παρουσία των μελανών θυμησών Φως! Λίγο φως  δώσ' μου να σωθώ  αναγεννημένη από το μυροβόλο ομφαλό  της σωτηρίας σου ριζωμένο με κραταιούς δεσμούς στον πυρήνα της ζωής!    Σαν αντιλόπη σάιγκα σεργιανώ  στην ερημιά της δίψας.  Καταχρασμένα πέλματα της λύπης μου τα τέλματα...  Στη ξυλωμένη τ

«…και εξελθών -ο Πέτρος- ,έκλαυσε πικρώς» Αν κάποτε μου έλεγαν πως η ζωή είναι γεμάτη πίκρες, θα γελούσα δυνατά. Αν αργότερα μου έλεγαν το ίδιο, θα μειδιούσα. Αργότερα, πάλι, θα ένοιωθα κάπως αμήχανα. Τώρα, θα έλεγα πως αυτός που το είπε, είχε δίκιο. Κωνσταντίνος Καραμπερόπουλος 🍁

Πόσο άδικο να δρα κατά βούληση ο Έρωτας με το τόξο του και το κατά παραγγελίαν να πρέπει να το πετύχω με ανεπαρκή μέσα όπως μια χάρτινη σαΐτα που πάει όπου την ωθεί κατά λάθος το τρεμάμενο χέρι μου ή όπου φυσάει ο άνεμος. Πόσο άδικο να μη με συμβουλεύει κι εμένα ένας μάντης πώς να φτιάξω πέρασμα σε μια καρδιά που για πάντα ανοιχτή θα την κρατήσει, τι περιστέρι να στείλω, με ποιο καράβι να διασχίσω τις συμπληγάδες πέτρες της• είναι που δε μου αρέσουν και τα πονηρά κόλπα να εισ

Ανοίγω το δρόμο, το μεγάλο ταξίδι, με όλες τις αποσκευές, ψυχής μου σκιές. Κάποιες βαριές σαν πέτρες, κι άλλες φως, αχτίδι, μαζί μου τις κρατώ απ’ τις χαρές κι απ’ τις πληγές. Είναι η ζωή μου όλη, σε σάκους κιβώτια, τα λάθη που 'γιναν, κι όσα δεν τόλμησα να πω. Τα γέλια τα μεγάλα, των δακρύων τα ποτήρια, και την ταυτότητά μου, που πάντα την κρατώ. Στην πλάστιγγα έριξα όσα χρόνια έχω ζήσει, την πείρα, τη γνώση, τις μάχες τις πολλές. Μα τότε η καρδιά μου φώναξε να σταματήσει, έ

Μέσα στην νύχτα αναπνέω, οι δείκτες δείχνουν δώδεκα. Χάδι αυγής των σκέψεων δίχως συντεταγμένες μαγνητίζουν και με λούζουν, να ξυπνήσω καθαρή από ανούσιες σκέψεις. Με αιθέρια έλαια και εκχυλίσματα από βότανα, ποθούν να εξαγνίσουν και να εξαγνιστούν από κάθε τοξικότητα και φθόνο … Κοιτώ τα αστέρια που ερωτεύονται, ο ουρανός με τόση τέχνη τα φωτογραφίζει. Χάνομαι στην φωτογραφία του, οι αισθήσεις αγκαλιάζονται στην αιώρα της καρδιάς, τα βλέφαρα μισόκλειστα ψελλίζουν, τα δάχτυλα

Τα χρόνια κυλούν σαν άνεμος που τρεμοπαίζει στα φύλλα του κόσμου, συλλέγοντας τα ίχνη μας σαν ψίθυρους στην έρημο που αρνείται να σωπάσει. Δέρμα μαραμένο, ρυτίδες που μιλούν χαμηλόφωνα, ιστορίες χαραγμένες με το χέρι του καιρού. Αυλακώσεις που μοιάζουν με μικρές χαρακιές μνήμης πάνω στην ψυχή. Η καρδιά ένας καθρέφτης ραγισμένος που αντανακλά τα όνειρα και τους πόθους που χάθηκαν. Μια μικρή θερμάστρα που σβήνει αργά, μα κρατά ακόμη την πιο πεισματάρα φλόγα της ζωής. Ο νους, ηλ

Ζωή είναι τα γλυκά μας όνειρα, τα σύντομα, που βήμα το βήμα ξεμακραίνουν, κι εμείς τα ακολουθούμε, λες και μια αόρατη δύναμη χαράζει τον δρόμο μας με φως που δεν παλιώνει. Κι η μνήμη τα κρατά, σαν άσπρη φλόγα στο χέρι. Αχ, κι αν ήμουν αερικό, να σε ακολουθώ, αστέρι μαγικό, με το ολόδροσο αεράκι να κυλά στα πόδια σου, σαν ύμνος που ξαναγράφεται στον άνεμο. Γλυκιά μου κόρη, παντού σε ψάχνω· η πλατινένια μορφή σου γίνεται η αιτία των ποιημάτων, μια χρυσή τελειότητα στη θωριά και

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΈΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ....ΠΟΤΕ ΠΙΑ.......... ΓΥΝΑΙΚΑ Οι στιγμές που σε αγγίζω οι πράξεις του έρωτα, των νησιών οι συστάδες μέσα στο ολόκληρο των ονείρων, με τις ιδεατές γραμμές που χαράζει η πένα, είναι σαν τα λόγια εκείνα που, ίδια με ουράνιο τόξο βγαίνουν στην ηρεμία των συναισθημάτων (αν και τα συναισθήματα δεν ηρεμούν ποτέ) και σε αισθάνομαι τόσο όμορφη που λες και μια αδάμαστη οπτασία με εξουσιάζει ανθρώπινα, και

Μας βρήκε η σημασία μέσα στην ανάγκη. Όχι εκεί που ψάχναμε να σωθούμε — εκεί που δεν υπήρχε πια τίποτα να κρυφτεί, ούτε καν ο φόβος μας. Σαν έτοιμοι νεκροί — κι αναστημένοι, χωρίς στίγμα, χωρίς θαύμα, μόνο με μια ευθύνη στα χέρια: δε χωράμε πια στον εαυτό μας. Ήμασταν μικροί θεοί μπροστά σ’ έναν αφανισμό που δεν τον βλέπαμε. Τον ξέραμε. Κι αυτό είναι το σπουδαιότερο: να ξέρεις τον θάνατο πριν πεθάνεις — να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνο δικός σου. Τρέξαμε πάνω στης θάλασσας το αλά