Πόσο άδικο να δρα κατά βούληση ο Έρωτας με το τόξο του και το κατά παραγγελίαν να πρέπει να το πετύχω με ανεπαρκή μέσα όπως μια χάρτινη σαΐτα που πάει όπου την ωθεί κατά λάθος το τρεμάμενο χέρι μου ή όπου φυσάει ο άνεμος. Πόσο άδικο να μη με συμβουλεύει κι εμένα ένας μάντης πώς να φτιάξω πέρασμα σε μια καρδιά που για πάντα ανοιχτή θα την κρατήσει, τι περιστέρι να στείλω, με ποιο καράβι να διασχίσω τις συμπληγάδες πέτρες της• είναι που δε μου αρέσουν και τα πονηρά κόλπα να εισ

Εγώ είμαι ο Χρήστος. Εσύ είσαι η Σοφία. Η ιστορία μας ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια. Μπήκες στην ζωή μου ξαφνικά. Δεν ήξερα ότι θα σε ερωτευόμουν από την πρώτη στιγμή. Περάσαμε πολλά μαζί όμορφες στιγμές, δύσκολες αλλά μαζί. Γέλια, ταξίδια, εκδρομές, φαγητό, ώρες ατελείωτες από ηδονή. Βροχές, λιακάδες, χιόνια. Τίποτε δεν έδειχνε ότι πλησίαζε το τέλος. Ένα πρωί μετά από χρόνια μου είπες ότι δεν πήγαινε άλλο. Μου είπες ότι δεν είμαι αυτός που θέλεις να περάσεις το υπόλοιπο της ζωή

Ανοίγω το δρόμο, το μεγάλο ταξίδι, με όλες τις αποσκευές, ψυχής μου σκιές. Κάποιες βαριές σαν πέτρες, κι άλλες φως, αχτίδι, μαζί μου τις κρατώ απ’ τις χαρές κι απ’ τις πληγές. Είναι η ζωή μου όλη, σε σάκους κιβώτια, τα λάθη που 'γιναν, κι όσα δεν τόλμησα να πω. Τα γέλια τα μεγάλα, των δακρύων τα ποτήρια, και την ταυτότητά μου, που πάντα την κρατώ. Στην πλάστιγγα έριξα όσα χρόνια έχω ζήσει, την πείρα, τη γνώση, τις μάχες τις πολλές. Μα τότε η καρδιά μου φώναξε να σταματήσει, έ

Μέσα στην νύχτα αναπνέω, οι δείκτες δείχνουν δώδεκα. Χάδι αυγής των σκέψεων δίχως συντεταγμένες μαγνητίζουν και με λούζουν, να ξυπνήσω καθαρή από ανούσιες σκέψεις. Με αιθέρια έλαια και εκχυλίσματα από βότανα, ποθούν να εξαγνίσουν και να εξαγνιστούν από κάθε τοξικότητα και φθόνο … Κοιτώ τα αστέρια που ερωτεύονται, ο ουρανός με τόση τέχνη τα φωτογραφίζει. Χάνομαι στην φωτογραφία του, οι αισθήσεις αγκαλιάζονται στην αιώρα της καρδιάς, τα βλέφαρα μισόκλειστα ψελλίζουν, τα δάχτυλα

Τα χρόνια κυλούν σαν άνεμος που τρεμοπαίζει στα φύλλα του κόσμου, συλλέγοντας τα ίχνη μας σαν ψίθυρους στην έρημο που αρνείται να σωπάσει. Δέρμα μαραμένο, ρυτίδες που μιλούν χαμηλόφωνα, ιστορίες χαραγμένες με το χέρι του καιρού. Αυλακώσεις που μοιάζουν με μικρές χαρακιές μνήμης πάνω στην ψυχή. Η καρδιά ένας καθρέφτης ραγισμένος που αντανακλά τα όνειρα και τους πόθους που χάθηκαν. Μια μικρή θερμάστρα που σβήνει αργά, μα κρατά ακόμη την πιο πεισματάρα φλόγα της ζωής. Ο νους, ηλ

Ζωή είναι τα γλυκά μας όνειρα, τα σύντομα, που βήμα το βήμα ξεμακραίνουν, κι εμείς τα ακολουθούμε, λες και μια αόρατη δύναμη χαράζει τον δρόμο μας με φως που δεν παλιώνει. Κι η μνήμη τα κρατά, σαν άσπρη φλόγα στο χέρι. Αχ, κι αν ήμουν αερικό, να σε ακολουθώ, αστέρι μαγικό, με το ολόδροσο αεράκι να κυλά στα πόδια σου, σαν ύμνος που ξαναγράφεται στον άνεμο. Γλυκιά μου κόρη, παντού σε ψάχνω· η πλατινένια μορφή σου γίνεται η αιτία των ποιημάτων, μια χρυσή τελειότητα στη θωριά και

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΈΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ....ΠΟΤΕ ΠΙΑ.......... ΓΥΝΑΙΚΑ Οι στιγμές που σε αγγίζω οι πράξεις του έρωτα, των νησιών οι συστάδες μέσα στο ολόκληρο των ονείρων, με τις ιδεατές γραμμές που χαράζει η πένα, είναι σαν τα λόγια εκείνα που, ίδια με ουράνιο τόξο βγαίνουν στην ηρεμία των συναισθημάτων (αν και τα συναισθήματα δεν ηρεμούν ποτέ) και σε αισθάνομαι τόσο όμορφη που λες και μια αδάμαστη οπτασία με εξουσιάζει ανθρώπινα, και

«Έτσι που λες, Κατίνα μου, έτσι που λες, τον παρακαλάω, τον παρακαλάω… Πες μου κι άλλα, Κατίνα μου, πες μου τι γράφει, τι λέει το ριζικό μου… Τι λέει ο καφές, μαρή Κατίνα; Σε παρακαλώ, κάμε το καλό και ρίξ’ το στον γιαλό. Σε παρακαλώ, πες μου… Πες μου το φλυτζάνι μια φορά ακόμα, να δω με ποια τριγυρίζει! Κάθε φορά είναι κι άλλο το όνομα… Μαρή Κατίνα, μου λες αλήθεια, μαρή, ή για να μου παίρνεις τα κοσάρικα;» «Ααα, να χαρείς! Ααα, να χαρείς! Να χαρείς! Εμένα μη μου λες τέ

Μας βρήκε η σημασία μέσα στην ανάγκη. Όχι εκεί που ψάχναμε να σωθούμε — εκεί που δεν υπήρχε πια τίποτα να κρυφτεί, ούτε καν ο φόβος μας. Σαν έτοιμοι νεκροί — κι αναστημένοι, χωρίς στίγμα, χωρίς θαύμα, μόνο με μια ευθύνη στα χέρια: δε χωράμε πια στον εαυτό μας. Ήμασταν μικροί θεοί μπροστά σ’ έναν αφανισμό που δεν τον βλέπαμε. Τον ξέραμε. Κι αυτό είναι το σπουδαιότερο: να ξέρεις τον θάνατο πριν πεθάνεις — να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνο δικός σου. Τρέξαμε πάνω στης θάλασσας το αλά

Ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα, είναι η βεβαιότητα. Λείοι οι τοίχοι του, λευκοί και προστατεύουν. Εκεί νιώθω ασφαλής. Κι εκεί που τίποτα δεν κινείται, τίποτα δε με απειλεί, ανεπαίσθητα σχεδόν, νάσου ένας ήχος! Ένα αμυδρό «ίσως αν…». Μια αμφιβολία. Δεν κάνει θόρυβο. Ένα άγγιγμα στο μέταλλο είναι. Κι ο τοίχος ραγίζει! Μια ρωγμή! Ω! Και τώρα; Μέσα από τη ρωγμή περνά φως. Ή και σκοτάδι. Δεν έχει σημασία για μένα. Σημασία έχει ότι κάτι πέρασε και τόλμησε να εισχωρήσει στο άκαμπ

Υπάρχουν άνθρωποι που περνούν από τη ζωή μας σαν αχνές σκιές. Αθόρυβα, διακριτικά κι όμως αφήνουν πίσω τους ίχνη ανεξίτηλα, σαν άρωμα καλοκαιρινού σούρουπου που επιμένει να αιωρείται στον αέρα ακόμη κι όταν η μορφή τους έχει χαθεί. Μια τέτοια γυναίκα γνώρισα. Σκληρή στην όψη, μα γεμάτη μια γλύκα απροσδόκητη για όποιον τολμούσε να την πλησιάσει. Έμενε λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου. Θαύμαζα τον κήπο της που στόλιζε το μικρό πέτρινο σπίτι σαν έναν πίνακα ζωγραφικής γεμάτο με πο

Καλή πράξη σε στιγμή ανάγκης αντίδοτο σάπιας κοινωνίας, εσωτερική ανύψωση ηρωική αντανάκλαση. Αντιρρησίες αντιδρούν. Μήπως για προβολή, έπαινο,αναγνώριση, για προσωπικό συμφέρον; Αμαυρώνουν την καλοσύνη οι κολασμένες ψυχές η έννοια αυτή δεν απασχόλησε ποτέ τα γλοιώδη ερπετά. Ο καλός απελπίζεται, αναρωτιέται, συλλογιζόμενος θα έπραττε ολόιδια και πολλαπλάσια. Εύκολο να καταδικάζει κανείς όσα δε φτάνει  ν ακουμπήσει..... Κατερίνα Καρασούλα 🌹

Η ζωή έχει ενδιαφέρον όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας και αρχίζουμε να δείχνουμε ενδιαφέρον στους ανθρώπους στα πράγματα στην μουσική στην λογοτεχνία. Ο κόσμος είναι πλούσιος από πολύτιμους θησαυρούς Η προσοχή στο τώρα, στις στιγμές αποκαλύπτει μικρά θαύματα Η ικανότητα στην ευχαρίστηση δίνει ποιότητα στην ζωή Η όραση στην ευχαρίστηση παρασέρνει όλες τις αισθήσεις Βουτηγμένοι μέχρι τα γόνατα στην ροή της ζωής ούτε βλέπουμε ούτε ακούμε. Με τις πρώτες ενδιαφέρουσες εξερευνήσεις

Δεν λυγίζει το νερό Ούτε η φωτιά μες στης καρδιάς τ'αμπάρι Χτυπούν το κορμί συθέμελα Σαν να'ναι του ποταμού ροή τ'ανέμου το ζωνάρι Και σιγοτρέμει η πεθυμιά Κερί που λιώνει λίγο λίγο Παραμιλεί ο λογισμός Αγάπη που δε βρίσκει ήλιο Με κείνο το φιλί απόμεινε Χρυσό φλουρί στη σκέψη Να ήταν τ'αθάνατο νερό Ποτέ να μη στερέψει Γυμνοί οι τοίχοι της αγκαλιάς Κλαδιά θλιμμένου φθινοπώρου Μόνο του φεγγαριού περνά ο ίσκιος του Σαν να κτυπούν οπλές αλόγου. Άρτεμις η Θαλασσινή 💦 Από την καλ

Λέξεις, ρήματα, επίθετα πίνουν κρασί της ψυχής, μεθούν, φωτίζονται της αλήθειας γίνονται στίχοι, γράφονται και ένα ποιήμα ανθίζει, μπορεί να κλαίει, να γελάει, να σκύβει ή να ψηλώνει τα χέρια ψηλά! ένα ποιήμα ανθίζει και η ψυχή αναπνέει και η καρδιά ήρεμα. Κατερίνα Ηρακλέους 🌹

-Τελικά, έχω την α, είπα μαγκωμένη, τείνοντας συγχρόνως το φάκελο δια του λόγου το αληθές της πραγματογνωμοσύνης, του μόλις άρτι εκτελεσθέν μοριακού μου τεστ περί γρίπης! Πίσω από το προστατευτικό πλεξιγκλάς, που χώριζε τις αναπνοές μας, δυο μάτια καχύποπτα με κεραυνοβόλησαν! -Δεν σου είπα να μην έλθεις εάν βγει θετικό; -Δεν είχα φάρμακα ψέλλισα… -Θα τα γράφαμε τηλεφωνικά! -!….. -Και, μάλλον, δεν το κατάλαβα… -Ορίστε, και τι νομίζεις ότι κάνει αυτή η μάσκα! Ένα ευτελές πράγμα

Η δύναμη της σιωπής δεν είναι απλώς η απουσία λόγου αλλά η παρουσία της ουσίας. Εκεί όπου σταματούν οι φωνές αρχίζουν να ακούγονται οι αλήθειες. Η σιωπή δεν κρύβει αποκαλύπτει. Δεν υποχωρεί διδάσκει. Δεν είναι κενό είναι χώρος όπου η ψυχή βρίσκει το δικαίωμά της να μιλήσει χωρίς λέξεις. Μέσα στη σιωπή γεννιέται η σκέψη ωριμάζει το συναίσθημα ηρεμεί ο θυμός και καθαρίζει η κρίση. Η σιωπή είναι η δύναμη που σε ξαναφέρνει στον εαυτό σου. Μάκης Λουκέρης 🍁

Στη βιάση της ζωής και στην πορεία του χρόνου, στην κούραση της ημέρας, ένα αρχιτεκτονικό πηγάδι στολισμένο με λουλούδια πολύχρωμα, όταν βρεθεί στην πορεία μας δροσίζοντας το σώμα και την ψυχή μας, είναι σαν ένα μικρό θαύμα!! Μας ζωογονεί την πίστη μας, μας κουράρει τις πληγές μας, μας ξεκουράζει στην αυλή της ομορφιάς και των αγνών συναισθημάτων. Μια τόσο μικρή στιγμή που μας δίνει όμως αντιστρόφως ανάλογη ώθηση αλλά και τεράστια ορμή να συνεχίσουμε με αυτοπεποίθηση κι εμπισ

Σκισμένες Φανέλες: Η συνέχεια Αφού είχε γίνει το περιστατικό να σκίσουν τις φανέλες του Adam και του Παύλου, ήμουν γεμάτος οργή για το ποιος μπορεί να ήθελε να μας κάνει κακό και για ποιον λόγο μάλιστα! Για ένα διάστημα, επειδή φοβηθήκαμε μην τυχον και γίνει τίποτα χειρότερο αναγκαστήκαμε να πάμε σ' ένα άλλο γήπεδο που ήταν λίγο πιο μακριά. " Πόσο θα 'θελα να πάμε πάλι σ' εκείνο το γήπεδο!"φώναξε ο Ryszard. "Θα γίνει και αυτό, μόλις βρεθεί αυτός που επιτέθηκε στον Adam κα

Γυναικείο κορμί, μονοπάτι και ρίζα, μοιάζεις της γης, όταν μου παραδίνεσαι. Κάθε ανάσα σου, η ανάσα της γης, και κάθε σου καμπύλη, χάρτης μυστικός. Ήμουν άνεμος, ανήσυχος, χωρίς σκοπό, ένας ποταμός που δεν έβρισκε θάλασσα. Με τύλιξες, και βρήκα γη να ριζώσω, βρήκα σπηλιά να φυλάξω τη φωτιά μου. Στο φως σου, έμαθα πώς να υπάρχω. Στα μάτια σου, άρχισα να διαβάζω το μέλλον! Τα χέρια σου, έγιναν η φωτιά πάνω στο σώμα μου! Το δέρμα σου, σαν πέπλο φωτός πάνω στη γη! Σώμα της γης κα

Βιβλιοκριτική • Στο βάθος της ψυχής | Σταυρούλα Αποστολίδου | Εκδόσεις 24 Γράμματα Στο βάθος της ψυχής κλείνει ένα χρόνο κυκλοφορίας. Η Σταυρούλα Αποστολίδου επιχειρεί μέσα από τις σελίδες του, μια λεπτοδουλεμένη κατάδυση στην ανθρώπινη συνείδηση, παρακολουθώντας την πορεία μιας γυναίκας που γνωρίζει τους λαβυρίνθους των άλλων, αλλά όχι τους δικούς της. Με όχημα μια γλώσσα καθαρή, συγκροτημένη και γεμάτη από ψυχολογική διαφάνεια, η συγγραφέας στήνει ένα μυθιστόρημα που κινείτ

Ο γλυκύτατος σκιρτημός του έρωτα, χελιδονίζει στην καρδιά. Δέντρο φορτωμένο καρπούς που λυγίζει από το βάρος θέλγει να τον τρυγήσεις. Ο ίμερος βογγά στα στήθη, ερωτικά τερερίσματα, σε αλλόφρονα χορό στο τρικύμισμα του ονείρου, μαυλιστική μελωδία που φουρφουρίζει στο κορμί. Με ποιητική έξαρση πλάθει έναν κόσμο, μια αγάπη που να μην εξευτελίζει την καρδιά, να μην την ντροπιάζει, να μην υποτιμά τη δύναμη της, να μην πληγώνει την αξιοπρέπεια της. Νιώθεις τον ίσκιο του πλάι σου, ο

Κι ήσουν ανείπωτα ωραίος κι εγώ να σ΄αγαπώ, έτσι ακατάλυτα κι αιώνια στο κάθε λιόγερμα. Στις φωτεινές σου μέρες και σε νύχτες πανσέληνες. Μ ένα λουλούδι στα μαλλιά σου. Και να σου τραγουδώ.. Κι ήσουν ανείπωτα ωραίος. Κι εγώ να σ΄ αγαπώ. Έτσι θερμά, ακατάλυτα στο κάθε λιόγερμα σ’ ανατολή, δύση κι ερέβη, σε μέρες φωτεινές. Έτσι η ψυχή να σε γυρεύει και να σε αγαπώ.. Έτσι αιώνια. Θεοφανώ Θεοχάρη 🌹

Τάχα ξεχνιέται το πρώτο μας φιλί; Στις καρδιές μας κλειδί της λατρείας Μελένιο,αιώνιο, άναμα ψυχής Το φιλήδονο δωράκι μαγείας. Η γλώσσα βλέμματος μας όπλισε με θάρρος, Γλυκό νέκταρ ζωής να πίναμε αντάμα.. Μα πότε το φιλί έγινε ζητιάνος Το γεφύρι καρδιών,του έρωτα θαυμα; Ζεστή αγκαλιά κάναμε τα χέρια Δύο ψυχές σ' ένα όλοριγο σώμα.. Τα κλειστά μάτια ειχαν πλημμυρίσει αστέρια, Με άνθη μελιού μας γέμισε το στόμα. Θρονιάζει στις ακτές των χειλιών μέχρι σήμερα Τ' αξέχαστο φιλί