Δεν μου έδωσες την ανάσα σου, ήσουνα μια ψευδαίσθηση. Ένα όνειρο που θόλωσε κι εχάθη. Ήσουνα μια ματαιότητα που με τον αλίπλοο Βοριά αλάργεψες κι εχάθης. Να σκορπιστείς στις παρυφές του ονείρου. Να χαθείς στην αίσθηση του απείρου, στην ατραπό του ορίζοντα. Από τα παλλόμενα στήθη μου να διώξω το λυκηθμό, με γέλασες αγάπη κι ας ήσουνα μεγάλη!!!❤️ Όλγα Τρυφωνίδου Ζώγλη 🍁

Το παρακάτω κείμενο που θα διαβάσετε είναι γραμμένο για τον πρώτο φανταστικό χαρακτήρα που είχα δημιουργήσει σε ηλικία μόλις 12 ετών, τον Javier Kevin Hamilton! Είμαι πίσω στο σπίτι μου, επιτέλους! Εκεί που γεννήθηκα, δηλαδή στο Manhattan της Νέας Υόρκης, δίπλα στον καλό μου συνεργάτη τον Bradley Kumar, Αγγλοϊνδό αστυνομικό. Πόσο ευτύχισμένος ήταν όταν με είδε μετά από τόσα χρόνια, ο άλλος καλός μας φίλος και συνεργάτης ο Winslow Moore πήρε σύνταξη. Εκείνον, για να είμαι ειλ

"Βράδιασε κι όλας… Άλλη μια μέρα που τη ρούϕηξε με μπαμπεσιά ο χρόνος. Τελικά, σου δίνει τόσες έγνοιες και τόσες ασχολίες, που δεν βρίσκεις χώρο να εναποθέσεις, να ταξινομήσεις και να διαπραγματευθείς με τις ιδιαίτερες υπαρξιακές σου ανησυχίες. Αναζητάς διακαώς τις λύσεις τους και δικαίως αναϕωνείς: «Πότε κι όλας βράδιασε; Πότε η μαυροϕορούσα νύχτα πρόλαβε και τύλιξε ολόκληρη την πλάση με τα σκοτεινά της πέπλα;» Σαν έρχεται, θαρρείς κι ακροπατεί στις μύτες των ποδιών της, γι

Μίλα μου στη γλώσσα της εκατομμυριόχρονης γης του κοσμογυρισμένου ανέμου του αναβλύζοντος νερού και της αποτεφρώτριας φωτιάς Να λιώσουν οι πάγοι της ωκεάνιας μοναξιάς του μυαλού μου... Ψιθύρισέ μου με τη φωνή της ανενδοίαστης λαχτάρας του καταχωνιασμένου πόθου του λάγνου πάθους και του ανίκητου έρωτα Να υποδαυλιστούν οι βαθύσκιωτες πεθυμιές του κορμιού μου... Άγρυπνη κράτα με κι ετοιμοπόλεμη Μη προλάβει με σθένος να επιβληθεί της απουσίας η βασανιστική σιωπή εντός μου... Αλίκ

Εικονογράφηση: Γιώργος Θανάσης Όταν επισκέπτομαι μια πόλη, δεν με συγκινούν μόνο τα αξιοθέατα, οι γεύσεις ή οι φωνές στους δρόμους. Αναζητώ τη βιβλιοθήκη της. Εκεί, ανάμεσα σε ράφια και ψιθύρους, νιώθω πως αγγίζω τον αληθινό παλμό του πολιτισμού της. Η αρχιτεκτονική, η εσωτερική αισθητική, η ποικιλία των τίτλων — όλα μιλούν για τους ανθρώπους που ζουν εκεί: για τις ανησυχίες τους, τις αναζητήσεις τους και τα όνειρά τους. Έτσι, σε μια επίσκεψή μου στη δημόσια βιβλιοθήκη του Ν

...σσσ...σσσ...σσσ...   Ο συριστικός ήχος απορρυθμίζει την αρμονία του ονειρεμένου κήπου...   Ο τζίτζικας φοβισμένος, παύει το μονότονο τραγούδι του.   Αφαιρεί το κεντρί του από τον κορμό της μηλιάς, και φτερουγίζοντας, το εναποθέτει στο σώμα μιας συκιάς, λίγο πιο πέρα.   Εδώ δεν ενοχλείται, και ούτε ενοχλεί τα ζωντανά του κήπου.   ...τζι... τζι... τζι..., στον ίδιο τόνο, στο ίδιο μέτρο...   Η ιδιωτικότητα των στιγμών είναι ιερή.   Ένα ακάλεστο καυτό αεράκι, χαράσει την ατμόσ

Τι όνειρο κι αυτό… Μαζί τ’ αστέρια βλέπαμε, κι εγώ ρωτούσα — χωρίς φωνή — πού κρύβεις την αγάπη σου για μένα. . Το μαξιλάρι σου έσταζε, όμως δεν ήταν η βροχή· ήσουν εσύ, ένα δάκρυ που δεν μίλησε ποτέ. . Σκύβω κάθε βράδυ κι αμολάω τα παραπονεμένα φυλλοκάρδια μου στα βελούδινα μάτια σου. . Αν μπορούσα να σταματήσω τον χρόνο, θα πέταγα κοντά σου με φτερά χελιδονιού — να περπατήσουμε ξανά μαζί στη βροχή, πιασμένοι χέρι χέρι, χωρίς να μας νοιάζει πού τελειώνει ο δρόμος ή αν τελειώ

Στο ανοιχτό παραθύρι της, χάνεται θολό το βλέμμα της, στα χείλη της ζωγραφισμένος ο πόνος απέραντη σιωπή, ερημιά και σκοτεινιά μες την ψυχή της. Αχ, κι αυτή η δύσπνοιά της οργιάζει, κόμποι της φράζουν το λαιμό. Την έχουν τσακίσει τα χτυπήματα της μοίρας, οι πληγές τους ανοιχτές αγιάτρευτες, πληγές που αιμορραγούν. Δεν γιατρεύεται η προδοσία της αγάπης. Ο πόνος της είναι χειρότερος κι από τον θάνατο. Νιώθει τον χρόνο να στέκεται άκαρδος να της κλέβει τ' οξυγόνο της... Να σ

Τι κάνεις; Καλά. Εσύ; Κι εγώ καλά. Τι κρύβεις; Τίποτα. Είμαι καλά. Ένα "καλά" για όλα. Για το πόνο στο κορμί, για το πόνο στη ψυχή. Για...

Πίνακας: Αντρέας Ιωαννίδης […] και τα βήματά μου έγιναν γαλάζιο — εσύ, κόκκινο — εγώ. Κι όπως ανάλαφρα βαδίζω τα άβατα μιας διαδρομής,...

Ο εγωισμός καβαλάρης αδίστακτος ! Προσπερνάει αγέρωχα,ψυχρός και απόμακρος. Το "Εγώ" του είναι ο προορισμός! Η καρδιά του κλειστή σαν...

Ψυχή θλιμμένη,ψυχή αγέλαστη, ο πόνος της βαραίνει τα μέσα της... Μιά θάλασσα τρικυμιασμένη, μιά τρικυμία αλλόκοτη,ανεμοδαρμένη... Δεν...

Φιλία πιάνει η εγγονή μου με τ' αηδόνι Τη χαρά και το γέλιο της έχει για Μούσα Όλους μας παίζει σαν δικό της μπαλόνι Και μπροστά της...

Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνα τα "Πέτρινα" χρόνια.. Όσο κι αν το παλεύω δεν μπορώ... Στοίχειωσαν μέσα μου... Έγιναν ογκόλιθοι σαν τις...

Μια μονάδα! Ένας αριθμός! Μα ούτε... Νούμερο! Ενός απάνθρωπου, ψηφιακού συστήματος! Έτσι σε θέλουν! Ένα νούμερο! Μια μαριονέτα του...

Από μιαν αναφορά του Θεοδόση Κοντόζογλου τιμονιέρη του έξοχου περιοδικού "Κορινθιακοί ορίζοντες" με το πολύπτυχο ταλέντο, για τον μεγάλο...

Νίκο δεν είναι το φιλί που στέγνωσε στο στόμα είναι που είναι Κυριακή κι αντέχω λίγο ακόμα Έλα λοιπόν μην φοβηθείς κόψε το νήμα της...

Στις διάφανες σταγόνες της βροχής Ψάχνω να σε δω Στο γκρίζο της μέρας και στο άφεγγο της νύχτας Με το θρόισμα των φύλλων στο φύσημα του...

Φόρεσα το καπέλο μου όχι κανονικά. Ανάποδα ώστε να φαίνεται το πρόσωπό μου. Όταν σας κοιτώ να μπορώ να σας κοιτάζω στα μάτια με το δικό...

Και μια παντοτινή οφειλή καρδιάς στη γιαγιά μου... Σαν σήμερα... 12 Οκτώβρη 1966. Αν και φαντάζει τόσο μακρινός ο χρόνος, έχουν μείνει...

Συνοψίζονται όλες οι όμορφες στιγμές σ' ένα κομμάτι φύλλο της καρδιάς μας, που έχει αποτυπώσει τις χαρές και το φως απ' τα ματόκλαδα μας....

Στο σπίτι μέσα κάθεται ... έρημος ένας γέρος, αργά κυλάν οι ώρες του χωρίς αρχή και τέλος. Μες το καθρέφτη του κοιτά, βλέπει το προσωπό...

Είσαι παντού. Στο μυαλό μου, στην καρδιά μου. Φύγε απ’ το μυαλό μου, ασ’ το ήσυχο και μείνε μόνο στην καρδιά μου, για να σ’ αγαπώ ...

Ν’ αγαπάς τον εαυτό σου δεν σημαίνει να τον υψώνεις πάνω απ’ όλους· Σημαίνει να τον αγαπάς όχι από ματαιοδοξία, μα από ευγνωμοσύνη. και...