1. Με το νέο σας μυθιστόρημα «Χτίσε μια γέφυρα στα σύννεφα» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κάκτος, επιχειρείτε μια επιδέξια μετάβαση από τον κόσμο του φανταστικού της τριλογίας «ΜΟΤΕΛ 430–71» σε μια βαθιά ανθρώπινη και κοινωνική αφήγηση. Τι ήταν εκείνο που σας ώθησε σε αυτή τη μετατόπιση, πόσα βιογραφικά στοιχεία κρύβονται μέσα στην ιστορία και αν καλούσασταν να συνοψίσετε το βιβλίο σας σε μόλις πέντε λέξεις, ποιες θα επιλέγατε; Καταρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για

Του Σίμου Ιωσηφίδη Το ψέμα μάλλον είναι καθαρό. Τουλάχιστον έτσι διαφαίνεται. Σχεδόν άπτεται της αλήθειας. Τίποτα δεν διαστρεβλώνει. Ούτε υπονοεί κάτι. Δεν εισχωρεί πουθενά· είναι αμιγώς, ψέμα. Παράγει μια νέα πραγματικότητα, μια καινούρια δηλαδή αλήθεια. Ευνόητα και συνεπαγωγικά, άπαξ και γίνει πιστευτό. Αλλιώς δεν είναι ψέμα. Γι’ αυτό, όπως και η αλήθεια πολλές φορές, είναι ανυπόφορο. Επέπρωτο κάτι ανόθευτο, να μπορεί να καταστεί ανυπόφορο. Χρησιμοποιείται και ως μια

Συνέβη εκείνο το βράδυ.  Από μηχανής Θεός ένας παράξενος περιπατητής στην ηλακάτη του χρόνου  με λευκή γενειάδα  και κύρτωση στη ράχη  σκόνταψε στο κατώφλι μου.  Ήθελε να ξαποστάσει μια σταλιά  στο δώμα της αγάπης  για να ξανασηκώσει στον ώμο του τα βάρη των περασμένων Χειμώνων.  Τριγύρω του συρρικνωνόταν η πλάση. Ο ουρανός μελάνιαζε στην παγερή του στάση.  Ο ήλιος μες στην κρίση του έριχνε τις αχτίδες σαν μελιχρά ζάρια  στην σκακιέρα της ζωής.  Η μόνη που κατεύναζε το μένος

Νοστάλγησα τον χειμωνιάτικο Βόλο, να περπατήσω ως τον Άναυρο. Να δω τον ήλιο να ξεπροβάλλει αχνά, πίσω από τη Γορίτσα, λούζοντας με απαλό φως τον τοξοβόλο Κένταυρο κι ύστερα να αγκαλιάζει στοργικά το εκκλησάκι στην Παναγία Τρύπα πριν ξεχυθεί προς την πόλη. Να ανασάνω το θαλασσινό αεράκι και να πάρω το δρόμο του γυρισμού, θαυμάζοντας μαρμάρινα δέντρα κι άλλα έργα τέχνης του πάρκου, να ζωντανεύουν μνήμες από καλλιτέχνες που, χτυπώντας με δύναμη σφυριά, έδιναν μορφή στη φαντασ

ΕΠΙΤΙΜΟ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΖΩΓΡΑΦΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ Ε.Λ.Β.Ε. Με την μαγική δύναμη του χρωστήρα σου, μεταμόρφωνες τον κόσμο. Χανόσουν μες στην πανδαισία των χρωμάτων, παντρεύοντας το αγιογραφικό σου παρελθόν, με αρχαιοελληνικά στοιχεία, συνδυάζοντάς τα με το μεγαλείο της φύσης. Οι τρικυμισμένες σου θάλασσες, το συμβολικό περιστέρι που κινείται στην αύρα που κατείχε την ζωγραφική σου, όπως και στην ψυχή σου. Όμοια και στην γραφή σου, την εμπνε

Με του Δεκέμβρη τις ευχές, στο φάος του Χριστουγεννιάτη, να ουρανοδρομήσουν τα γλυκά ονείρατα στη θάλασσα της ελπίδας. Η αγάπη και η χαρά ν´ανθίσουν στης καρδιάς τα απόβαθα.  Το ανέσπερο Αστέρι να λάμψει, να γεννηθεί ο Χριστούλης, το σκότος να διαλύσει, να φωτίσει το Θαύμα της Ειρήνης και της Αγάπης. Να βασιλεύουν τα παραμύθια, να μην υποφέρει καμμιά ψυχή. Στη μοναχική καρδιά ν´απλώσουμε το χέρι, κανένα παιδί να μην υποφέρει στη γη, να χορτάσει αγάπη και ψωμί. Να μην υπάρχουν

Καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι Καλή εβδομάδα με υγεία αγάπη και χαρούμενες στιγμές και σκέψεις Καλό μήνα κι ευλογημένο με όλα τα καλά του Θεού ! Εύχομαι από καρδιάς ο Μήνας Δεκέμβρης να είναι ✨ Μήνας υγείας ✨ Μήνας αγάπης ✨ Μήνας φώτισης και εσωτερικής γαλήνης ✨ Μήνας ευγνωμοσύνης και μικρών θαυμάτων ✨ Μήνας χαμόγελων — αληθινών, φωτεινών και καθημερινών Ο χειμώνας μπορεί να είναι βαρύς, αλλά το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι πάντα εκεί για να μας θυμίζει την ελπίδ

Κάποτε, λένε, στις άκρες του χρόνου, υπήρχε ένας μήνας που βάδιζε αργά…. τόσο αργά, που άφηνε πίσω του χνάρια από ασημένιο χιόνι και μικρές σπινθηροβόλες νιφάδες που χόρευαν στον αέρα. Τον έλεγαν Δεκέμβρη. Και όπου περνούσε, άναβαν ξαφνικά φώτα στα παράθυρα, οι δρόμοι μύριζαν ζάχαρη και κανέλα, και οι καρδιές των ανθρώπων μάθαιναν να χαμογελούν ξανά. Είχε μαζί του έναν σάκο....όχι με δώρα, μα με θαύματα μικρά... τόσο μικρά που μόνο όσοι είχαν καθαρή καρδιά μπορούσαν να τα δου

Ο δικός μου Δεκέμβρης είναι φωτεινός. Δεν δόθηκαν πολλές υποσχέσεις, μα λίγες φράσεις έγιναν πράξεις. Το μεγάλο ταξίδι του χειμώνα βρήκε το δικό του μήνα. Λαμπερός γιορτινός ανυπόμονος, ανυπότακτος, κουρτίνες με χρώματα, γλυκές αλχημείες, ανθρώπων όνειρα, γεύσεις και χαμόγελα ψυχής, του Δεκέμβρη συναισθήματα. Οι νύχτες μυρίζουν βροχή, η αίσθηση του πάγου στα χέρια υποταγμένη, μα η θέρμη του ξύλου που σιγοκαίει στο τζάκι χαράζει μελλοντικές αναμνήσεις. Στα δακρυσμένα τζάμια

🙏Άγιος Ανδρέας – Ο Πρωτόκλητος Απόστολος της Πίστης🙏 Στου κόσμου τις ακτές και στα ήρεμα νερά της Γαλιλαίας, ακούστηκε κάποτε ένα κάλεσμα θεϊκό. Κι ο Ανδρέας, ο ταπεινός ψαράς με την καθαρή καρδιά, άφησε τα δίχτυα του και ακολούθησε τον Χριστό χωρίς δεύτερη σκέψη. Έτσι γεννήθηκε ο Πρωτόκλητος· αυτός που πρώτος άκουσε τη φωνή, πρώτος πίστεψε, πρώτος άναψε τη φλόγα που θα φώτιζε τον κόσμο. Το βήμα του έγινε δρόμος ευαγγελικός. Ταξίδεψε σε λαούς και χώρες, όχι με πλούτη ή δύνα

Σκιές γλιστρούν στο κενό αφήνουν μια ζεστασιά που μοιάζει με ανάμνηση Οι αναπνοές μπλέκονται κι ο χρόνος περνά σαν άγγιγμα που πρόλαβε να γίνει παντοτινό Τα βλέμματα ακουμπάνε κι ένα μικρό χαμόγελο ανάβει και σβήνει στο βάρος της στιγμής Και με κρατάς στο φως που τρεμοπαίζει στον ίσκιο μιας λέξης που δεν βγήκε ποτέ Και μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο ανάβει μια μνήμη που ακόμα ζει Κι αν η σιωπή βαραίνει σαν λύπη θυμάμαι το χέρι σου που έφυγε κι ό,τι δεν είπαμε καίει μέσα μας στο σκ

Σ' αυτό το μυριόχρο Σύμπαν, στου αστρικού στερεώματος μια γωνιά συναπαντηθήκαμε... Δυο ετερογενείς ευθείες που μάχονται για μιας σύγκλισης τ άγγιγμα... Αλίκη Πέΐκου 🌹

Ολόκληρη ζωή σας αναζητάω μελιά μου μάτια, στην απόλυτη την μοναξιά μου, χωρίς την αγάπη,την αγκαλιά σας. Χειμώνες τώρα και Καλοκαίρια, κρύα, αδειανά τα δυό μου χέρια η καρδιά μου παγωμένη αχ, πως θα ζήσω; Χωρίς το φιλί σας πριν ξεψυχίσω. Έλα αγάπη μου, έλα ψυχή μου, έλα τ ' αγεριού πνοή μου, μαργαριτάρι του ωκεανού, Φάρε της ζωής μου... Έλα να σεργιανίσουμε... την καρδιά σου να γεμίσω με όλα τ ' άστρα τ ' ουρανού... Φλουρί χρυσό φε

Εκκωφαντική η σιωπή, σαν κάτι προσπαθεί να φέρει, σαν δήμιος,μαχαίρι δίκοπο κρατά στο χέρι. Ουρλιάζει μέσα από τη φυλακή της, χειμώνα καλοκαίρι. Ακούω τον ήχο της σιωπής, από βαθύ λαβύρινθο να βγαίνει, λέξεις που εγκλωβίστηκαν, σε μιά βαθειά πληγή. Λέξεις που αποκοιμήθηκαν, σε ψάθα καλοκαιρινή. Φθόγγοι και δίφθογγοι, αγκομαχώντας,επιπλέουν, μέσα από τα κύματα του λογισμού. Σπάνε στα βράχια της ψυχής κι ανακυκλώνονται... Οι λέξεις συνθλίβονται, απ’ το τριγμό της σιωπής,εγκλωβί

Ανασφάλεια Δεν είχα ποτέ εμπιστοσύνη στον Εαυτό μου! Είχα μοιάσει της Μανούλας μου! Πνιγόμουν σε μια "κουταλιά" νερό. Νόμιζα με το παραμικρό.... ότι θα πέσω στο γκρεμό! Αυτή η ανασφάλεια με σημάδεψε... ίσως γιατί θεοποίησα το "χρήμα". Το θεωρούσα φυγόκεντρη δύναμη. Κι επειδή δούλευα μέρα- νύχτα να το αποκτήσω.... Φοβόμουν μήπως άδικα το σπαταλήσω. Ποτέ μα ποτέ δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου... Ίσως γιατί τίποτε δεν μου χαρίστηκε... Πλήρωνα ακριβά ακόμα και τον αέρα που α

Να βάζεις κ ό μ μ α πού και πού... Ανάσες ζωογόνες και παύσεις στη φωνή του Νου...✏️ Και θ α υ μ α σ τ ι κ ά πολλά στον λόγο της Ψυχής... με χρώμα χρυσοπόρφυρο απ' το μεγαλείο της παλέτας που θεϊκά σε περιβάλλει...🖍 Μην ξεχνάς τα α π ο σ ι ω π η τ ι κ ά . . . Προσεκτικά να τ' ακούς! Είναι τόσο φλύαρα μες στην αινιγματική σιωπή τους...✏️ Η ά ν ω τ ε λ ε ί α ούτως ή άλλως μπαίνει από μόνη της σε κάθε σου πράξη... προθετική ή απρόθετη... Πάντα "δώρα" κουβαλά μαζί της...

Σαν δεν μιλάς Δεν σε υπομένω υπομονή και μέσα μου οργιάζω,  όταν τα μάτια του δεν δω, σάν ίσκιου σκια τρομάζω.  Φτεροκοπώ πουλί γυμνό στα κλώνια της οργής μου, κι ακροβατώ στα βράχια της ψεύτρας αντοχής μου.  Σαν δεν μιλάς, μ ακούς; στον Άδη, σαν ρίγος ολισθαίνω  με μύρια άγχη τις χορδές του είναι μου υφαίνω... Μέσα στο νου τα πιο σκαιά και σκάρτα αραδιάζω,  γίνομαι δήμιος της χαράς, το γέλιο αρμαθιάζω. Έρπεται μέσα μου η σιωπή, την αντοχή ξεφτίζει,  πόνους και λύπες μαρτυρά

Δεν μας ήταν ποτέ γραφτό, να είμαστε στο ίδιο κεφάλαιο της μοίρας. Ποτέ δεν ήμασταν προορισμένοι να κρατηθούμε χέρι-χέρι κάτω από τον ίδιο ουρανό. Δεν ήμουν δικιά σου. Δεν ήσουν ποτέ, αληθινά, δικός μου. Κι όμως, φοβόμουν μη σε χάσω · σε κρατούσα στην καρδιά μου, κι ας ήσουν σαν τον άνεμο. Μία ερχόσουν σαν άνεμος. Μετά…έφευγες σαν σιωπή μακριά μου. Δεν θυμάμαι καν την τελευταία σου λέξη. Θυμάμαι μόνο τη σιωπή που την ακολούθησε. Ήσουν ένα όνειρο, όμορφο, αλλά όχι αληθινό για

Τους πολλούς τους γνώρισα μέσα στα άστρα της πόλης. Πίσω από μεγαλοπρεπείς βιτρίνες να διαφημίζουν την πραμάτεια τους μέχρι τα φώτα να σβήσουν. Και έπειτα άλλαζαν εαυτό. Το χαμόγελο ήταν προσποιητό. Έτσι έμαθα. Δεν χρειάζονται πολλοί στην ζωή μου, μόνο όσοι αντίκρισαν και αυτοί το σκοτάδι ανάμεσα απ' τα αστέρια. Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

Ένα δανεικό Χειμώνα, γυρεύω γι απόψε, να στεγάσει έναν έρωτα, που ξεχάστηκε κάτω από το χαμόγελο της άμμου. Μεσάνυχτα... και συ, κερνάς παγωμένα φιλιά. Μεσάνυχτα.... Φυσάει... Παγωνιά... και ακόμα ελπίζω... Μην ξεχάσεις... Κρυώνω... Και έρχονται Χριστούγεννα... Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή Χατζηκωσταντή 🌹

Λερώνω τη σκέψη σου, την αφή, τους οργασμούς, τις φθορές μου. Κάθε μέρα αγγίζω το βάθος της πληγής που μου χάρισες∙ μετρώ τα όρια που αντέχει ο νους πριν γονατίσει προς δέηση. Στη βαθύτερη κατανόηση της προσευχής τρομάζεις τα άγια μου, τα θεία μου∙ προσβάλλεις τον εξαγνισμό για να δεις πόσο άρρηκτο είναι το φως πριν γίνει σκότος. Ξέρω. Τα φαντάσματα ζουν ανάμεσα στις λέξεις, κρατούν ψυχές σε αναμονή, έρχονται για περίδεση κι ύστερα κρύβονται, φορώντας σεντόνια έρωτα. (και γελ

Παντάνασσα ελπίδα  ελπίδας μου καρτερία  καρτερίας μου Άνοιξη  Για εκείνες τις στιγμές  εγκλωβισμένες  σε άλικη φυλακή  λαβωμένης φλέβας  Για εκείνες τις σιωπές γηγενείς σιγές με τη μοναχική παρουσία των μελανών θυμησών Φως! Λίγο φως  δώσ' μου να σωθώ  αναγεννημένη από το μυροβόλο ομφαλό  της σωτηρίας σου ριζωμένο με κραταιούς δεσμούς στον πυρήνα της ζωής!    Σαν αντιλόπη σάιγκα σεργιανώ  στην ερημιά της δίψας.  Καταχρασμένα πέλματα της λύπης μου τα τέλματα...  Στη ξυλωμένη τ

«…και εξελθών -ο Πέτρος- ,έκλαυσε πικρώς» Αν κάποτε μου έλεγαν πως η ζωή είναι γεμάτη πίκρες, θα γελούσα δυνατά. Αν αργότερα μου έλεγαν το ίδιο, θα μειδιούσα. Αργότερα, πάλι, θα ένοιωθα κάπως αμήχανα. Τώρα, θα έλεγα πως αυτός που το είπε, είχε δίκιο. Κωνσταντίνος Καραμπερόπουλος 🍁

Πόσο άδικο να δρα κατά βούληση ο Έρωτας με το τόξο του και το κατά παραγγελίαν να πρέπει να το πετύχω με ανεπαρκή μέσα όπως μια χάρτινη σαΐτα που πάει όπου την ωθεί κατά λάθος το τρεμάμενο χέρι μου ή όπου φυσάει ο άνεμος. Πόσο άδικο να μη με συμβουλεύει κι εμένα ένας μάντης πώς να φτιάξω πέρασμα σε μια καρδιά που για πάντα ανοιχτή θα την κρατήσει, τι περιστέρι να στείλω, με ποιο καράβι να διασχίσω τις συμπληγάδες πέτρες της• είναι που δε μου αρέσουν και τα πονηρά κόλπα να εισ