Τα γράφω, έτσι απλά, όπως τα νιώθω, ευελπιστώντας να τα θυμηθούν και να τα νιώσουν μαζί μου, όσοι τα έζησαν. Τα γράφω, για να μην τα ξεχάσω ... Γιατί είμαι η μνήμη μου. Είμαστε οι μνήμες μας. Ευχές, από τα βάθη της ψυχής μου!❤️ "Ασπρομηνιάς!" "Ασπρομηνιάς" κι αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια! Το δέντρο μας ολάκερο του έλατου δυο κλώνια! Με μήτε φιόγκους λαμπερούς, λαμπιόνια και στολίδια, ούτε φανταχτερό παχνί κι άχρηστα μπιχλιμπίδια! Με δίχως δώρα τις γιορτές, λούσα και τεμενάδε

Κόκκινος βαρύς ο ουρανός σαν μια πέτρα που θέλει να θρηνήσει. Έχει αλλάξει χρώματα ο βυθός και εσύ κοιμάσαι στης λησμονιάς την θλίψη. Κι όλο ρωτάς, που τελειώνει ο ουρανός ένα κερί γιατί καίει στο σκοτάδι; Κοίτα το φως πως λάμπει ιλαρό σαν σπαραγμός μιας τελευταίας λάμψης. Μα έξω γελάνε και πάλι τα παιδιά και ερωτεύονται το δέρμα της Μαρίας. Υγρά φιλιά στο σώμα τους καρφιά βροχή που πέφτει το χώμα να δροσίσει. Θα' ρθω ξανά στο φως της χαραυγής πίσω απ' τον φάρο που δένουνε τα

Σα στοιβαγμένα πετραδάκια πλάι στ’ ακροθαλάσσι ξαπλώνουν της ψυχής τα κρίματα. Και προσμένουν.. και προσμένουν, να ‘ρθει το κύμα το τρισκάθαρο και να ξεπλύνει τη σκληρή, την πέτρινή τους ύπαρξη. Και να λάμψουν.. να λάμψουν ξανά στην πρώτη μέρα της ζήσης. Αμόλυντα, καθάρια, γεμάτα ζωή και όνειρα το κύμα που θα ξαναρθεί, απλά να επιβραβεύσει! Κωνσταντίνος Καραμπερόπουλος 🍁

Καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι Καλή εβδομάδα με υγεία αγάπη και χαρούμενες στιγμές και σκέψεις Καλό μήνα κι ευλογημένο με όλα τα καλά του Θεού ! Εύχομαι από καρδιάς ο Μήνας Δεκέμβρης να είναι ✨ Μήνας υγείας ✨ Μήνας αγάπης ✨ Μήνας φώτισης και εσωτερικής γαλήνης ✨ Μήνας ευγνωμοσύνης και μικρών θαυμάτων ✨ Μήνας χαμόγελων — αληθινών, φωτεινών και καθημερινών Ο χειμώνας μπορεί να είναι βαρύς, αλλά το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι πάντα εκεί για να μας θυμίζει την ελπίδ

Ο δικός μου Δεκέμβρης είναι φωτεινός. Δεν δόθηκαν πολλές υποσχέσεις, μα λίγες φράσεις έγιναν πράξεις. Το μεγάλο ταξίδι του χειμώνα βρήκε το δικό του μήνα. Λαμπερός γιορτινός ανυπόμονος, ανυπότακτος, κουρτίνες με χρώματα, γλυκές αλχημείες, ανθρώπων όνειρα, γεύσεις και χαμόγελα ψυχής, του Δεκέμβρη συναισθήματα. Οι νύχτες μυρίζουν βροχή, η αίσθηση του πάγου στα χέρια υποταγμένη, μα η θέρμη του ξύλου που σιγοκαίει στο τζάκι χαράζει μελλοντικές αναμνήσεις. Στα δακρυσμένα τζάμια

Σ' αυτό το μυριόχρο Σύμπαν, στου αστρικού στερεώματος μια γωνιά συναπαντηθήκαμε... Δυο ετερογενείς ευθείες που μάχονται για μιας σύγκλισης τ άγγιγμα... Αλίκη Πέΐκου 🌹

Ανασφάλεια Δεν είχα ποτέ εμπιστοσύνη στον Εαυτό μου! Είχα μοιάσει της Μανούλας μου! Πνιγόμουν σε μια "κουταλιά" νερό. Νόμιζα με το παραμικρό.... ότι θα πέσω στο γκρεμό! Αυτή η ανασφάλεια με σημάδεψε... ίσως γιατί θεοποίησα το "χρήμα". Το θεωρούσα φυγόκεντρη δύναμη. Κι επειδή δούλευα μέρα- νύχτα να το αποκτήσω.... Φοβόμουν μήπως άδικα το σπαταλήσω. Ποτέ μα ποτέ δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου... Ίσως γιατί τίποτε δεν μου χαρίστηκε... Πλήρωνα ακριβά ακόμα και τον αέρα που α

Να βάζεις κ ό μ μ α πού και πού... Ανάσες ζωογόνες και παύσεις στη φωνή του Νου...✏️ Και θ α υ μ α σ τ ι κ ά πολλά στον λόγο της Ψυχής... με χρώμα χρυσοπόρφυρο απ' το μεγαλείο της παλέτας που θεϊκά σε περιβάλλει...🖍 Μην ξεχνάς τα α π ο σ ι ω π η τ ι κ ά . . . Προσεκτικά να τ' ακούς! Είναι τόσο φλύαρα μες στην αινιγματική σιωπή τους...✏️ Η ά ν ω τ ε λ ε ί α ούτως ή άλλως μπαίνει από μόνη της σε κάθε σου πράξη... προθετική ή απρόθετη... Πάντα "δώρα" κουβαλά μαζί της...

Σαν δεν μιλάς Δεν σε υπομένω υπομονή και μέσα μου οργιάζω,  όταν τα μάτια του δεν δω, σάν ίσκιου σκια τρομάζω.  Φτεροκοπώ πουλί γυμνό στα κλώνια της οργής μου, κι ακροβατώ στα βράχια της ψεύτρας αντοχής μου.  Σαν δεν μιλάς, μ ακούς; στον Άδη, σαν ρίγος ολισθαίνω  με μύρια άγχη τις χορδές του είναι μου υφαίνω... Μέσα στο νου τα πιο σκαιά και σκάρτα αραδιάζω,  γίνομαι δήμιος της χαράς, το γέλιο αρμαθιάζω. Έρπεται μέσα μου η σιωπή, την αντοχή ξεφτίζει,  πόνους και λύπες μαρτυρά

Τους πολλούς τους γνώρισα μέσα στα άστρα της πόλης. Πίσω από μεγαλοπρεπείς βιτρίνες να διαφημίζουν την πραμάτεια τους μέχρι τα φώτα να σβήσουν. Και έπειτα άλλαζαν εαυτό. Το χαμόγελο ήταν προσποιητό. Έτσι έμαθα. Δεν χρειάζονται πολλοί στην ζωή μου, μόνο όσοι αντίκρισαν και αυτοί το σκοτάδι ανάμεσα απ' τα αστέρια. Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹

Παντάνασσα ελπίδα  ελπίδας μου καρτερία  καρτερίας μου Άνοιξη  Για εκείνες τις στιγμές  εγκλωβισμένες  σε άλικη φυλακή  λαβωμένης φλέβας  Για εκείνες τις σιωπές γηγενείς σιγές με τη μοναχική παρουσία των μελανών θυμησών Φως! Λίγο φως  δώσ' μου να σωθώ  αναγεννημένη από το μυροβόλο ομφαλό  της σωτηρίας σου ριζωμένο με κραταιούς δεσμούς στον πυρήνα της ζωής!    Σαν αντιλόπη σάιγκα σεργιανώ  στην ερημιά της δίψας.  Καταχρασμένα πέλματα της λύπης μου τα τέλματα...  Στη ξυλωμένη τ

Ανοίγω το δρόμο, το μεγάλο ταξίδι, με όλες τις αποσκευές, ψυχής μου σκιές. Κάποιες βαριές σαν πέτρες, κι άλλες φως, αχτίδι, μαζί μου τις κρατώ απ’ τις χαρές κι απ’ τις πληγές. Είναι η ζωή μου όλη, σε σάκους κιβώτια, τα λάθη που 'γιναν, κι όσα δεν τόλμησα να πω. Τα γέλια τα μεγάλα, των δακρύων τα ποτήρια, και την ταυτότητά μου, που πάντα την κρατώ. Στην πλάστιγγα έριξα όσα χρόνια έχω ζήσει, την πείρα, τη γνώση, τις μάχες τις πολλές. Μα τότε η καρδιά μου φώναξε να σταματήσει, έ

«Έτσι που λες, Κατίνα μου, έτσι που λες, τον παρακαλάω, τον παρακαλάω… Πες μου κι άλλα, Κατίνα μου, πες μου τι γράφει, τι λέει το ριζικό μου… Τι λέει ο καφές, μαρή Κατίνα; Σε παρακαλώ, κάμε το καλό και ρίξ’ το στον γιαλό. Σε παρακαλώ, πες μου… Πες μου το φλυτζάνι μια φορά ακόμα, να δω με ποια τριγυρίζει! Κάθε φορά είναι κι άλλο το όνομα… Μαρή Κατίνα, μου λες αλήθεια, μαρή, ή για να μου παίρνεις τα κοσάρικα;» «Ααα, να χαρείς! Ααα, να χαρείς! Να χαρείς! Εμένα μη μου λες τέ

Μας βρήκε η σημασία μέσα στην ανάγκη. Όχι εκεί που ψάχναμε να σωθούμε — εκεί που δεν υπήρχε πια τίποτα να κρυφτεί, ούτε καν ο φόβος μας. Σαν έτοιμοι νεκροί — κι αναστημένοι, χωρίς στίγμα, χωρίς θαύμα, μόνο με μια ευθύνη στα χέρια: δε χωράμε πια στον εαυτό μας. Ήμασταν μικροί θεοί μπροστά σ’ έναν αφανισμό που δεν τον βλέπαμε. Τον ξέραμε. Κι αυτό είναι το σπουδαιότερο: να ξέρεις τον θάνατο πριν πεθάνεις — να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνο δικός σου. Τρέξαμε πάνω στης θάλασσας το αλά

Υπάρχουν άνθρωποι που περνούν από τη ζωή μας σαν αχνές σκιές. Αθόρυβα, διακριτικά κι όμως αφήνουν πίσω τους ίχνη ανεξίτηλα, σαν άρωμα καλοκαιρινού σούρουπου που επιμένει να αιωρείται στον αέρα ακόμη κι όταν η μορφή τους έχει χαθεί. Μια τέτοια γυναίκα γνώρισα. Σκληρή στην όψη, μα γεμάτη μια γλύκα απροσδόκητη για όποιον τολμούσε να την πλησιάσει. Έμενε λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου. Θαύμαζα τον κήπο της που στόλιζε το μικρό πέτρινο σπίτι σαν έναν πίνακα ζωγραφικής γεμάτο με πο

Καλή πράξη σε στιγμή ανάγκης αντίδοτο σάπιας κοινωνίας, εσωτερική ανύψωση ηρωική αντανάκλαση. Αντιρρησίες αντιδρούν. Μήπως για προβολή, έπαινο,αναγνώριση, για προσωπικό συμφέρον; Αμαυρώνουν την καλοσύνη οι κολασμένες ψυχές η έννοια αυτή δεν απασχόλησε ποτέ τα γλοιώδη ερπετά. Ο καλός απελπίζεται, αναρωτιέται, συλλογιζόμενος θα έπραττε ολόιδια και πολλαπλάσια. Εύκολο να καταδικάζει κανείς όσα δε φτάνει  ν ακουμπήσει..... Κατερίνα Καρασούλα 🌹

Η ζωή έχει ενδιαφέρον όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας και αρχίζουμε να δείχνουμε ενδιαφέρον στους ανθρώπους στα πράγματα στην μουσική στην λογοτεχνία. Ο κόσμος είναι πλούσιος από πολύτιμους θησαυρούς Η προσοχή στο τώρα, στις στιγμές αποκαλύπτει μικρά θαύματα Η ικανότητα στην ευχαρίστηση δίνει ποιότητα στην ζωή Η όραση στην ευχαρίστηση παρασέρνει όλες τις αισθήσεις Βουτηγμένοι μέχρι τα γόνατα στην ροή της ζωής ούτε βλέπουμε ούτε ακούμε. Με τις πρώτες ενδιαφέρουσες εξερευνήσεις

-Τελικά, έχω την α, είπα μαγκωμένη, τείνοντας συγχρόνως το φάκελο δια του λόγου το αληθές της πραγματογνωμοσύνης, του μόλις άρτι εκτελεσθέν μοριακού μου τεστ περί γρίπης! Πίσω από το προστατευτικό πλεξιγκλάς, που χώριζε τις αναπνοές μας, δυο μάτια καχύποπτα με κεραυνοβόλησαν! -Δεν σου είπα να μην έλθεις εάν βγει θετικό; -Δεν είχα φάρμακα ψέλλισα… -Θα τα γράφαμε τηλεφωνικά! -!….. -Και, μάλλον, δεν το κατάλαβα… -Ορίστε, και τι νομίζεις ότι κάνει αυτή η μάσκα! Ένα ευτελές πράγμα

Η δύναμη της σιωπής δεν είναι απλώς η απουσία λόγου αλλά η παρουσία της ουσίας. Εκεί όπου σταματούν οι φωνές αρχίζουν να ακούγονται οι αλήθειες. Η σιωπή δεν κρύβει αποκαλύπτει. Δεν υποχωρεί διδάσκει. Δεν είναι κενό είναι χώρος όπου η ψυχή βρίσκει το δικαίωμά της να μιλήσει χωρίς λέξεις. Μέσα στη σιωπή γεννιέται η σκέψη ωριμάζει το συναίσθημα ηρεμεί ο θυμός και καθαρίζει η κρίση. Η σιωπή είναι η δύναμη που σε ξαναφέρνει στον εαυτό σου. Μάκης Λουκέρης 🍁

Σκισμένες Φανέλες: Η συνέχεια Αφού είχε γίνει το περιστατικό να σκίσουν τις φανέλες του Adam και του Παύλου, ήμουν γεμάτος οργή για το ποιος μπορεί να ήθελε να μας κάνει κακό και για ποιον λόγο μάλιστα! Για ένα διάστημα, επειδή φοβηθήκαμε μην τυχον και γίνει τίποτα χειρότερο αναγκαστήκαμε να πάμε σ' ένα άλλο γήπεδο που ήταν λίγο πιο μακριά. " Πόσο θα 'θελα να πάμε πάλι σ' εκείνο το γήπεδο!"φώναξε ο Ryszard. "Θα γίνει και αυτό, μόλις βρεθεί αυτός που επιτέθηκε στον Adam κα